| Κυριακή 30 Αυγούστου 2015 Κυριακὴ ΙΓ' Ματθαίου (Ἡ παραβολὴ τῶν γεωργῶν) |
|
|
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΚΑ´ 33 - 42
33
Ἄλλην παραβολὴν ἀκούσατε. ἄνθρωπος τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν
ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ
ᾠκοδόμησεν πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς, καὶ ἀπεδήμησεν. 34 ὅτε δὲ ἤγγισεν ὁ καιρὸς τῶν καρπῶν, ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ πρὸς τοὺς γεωργοὺς λαβεῖν τοὺς καρποὺς αὐτοῦ. 35 καὶ λαβόντες οἱ γεωργοὶ τοὺς δούλους αὐτοῦ ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν. 36 πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους πλείονας τῶν πρώτων, καὶ ἐποίησαν αὐτοῖς ὡσαύτως. 37 ὕστερον δὲ ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς τὸν υἱὸν αὐτοῦ λέγων· ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου. 38
οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ
κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν
αὐτοῦ. 39 καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος καὶ ἀπέκτειναν. 40 ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις; 41
λέγουσιν αὐτῷ· Κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται
ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς
αὐτῶν. 42 λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Οὐδέποτε
ἀνέγνωτε ἐν ταῖς γραφαῖς, λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος
ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ
ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν; |
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
(Ματθ. 21, 33-42)
Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Κύριός μας παρομοιάζει τη Βασιλεία
του Θεού με αμπελώνα, τον οποίο ο οικοδεσπότης εμπιστεύεται σε άξιους
γεωργούς για να τον καλλιεργήσουν. Όταν όμως έφτασε ο καιρός της
συγκομιδής οι γεωργοί εκείνοι όχι μόνο δεν απέδωσαν τους καρπούς, αλλά
έδιωξαν κακήν κακώς τους δούλους που έστειλε ο κύριος του αμπελώνα για
να συλλέξουν τη σοδειά. Και όταν τελικά έστειλε τον ίδιο του το γιο, οι
γεωργοί εκείνοι τον σκότωσαν, θέλοντας να σφετεριστούν την περιουσία του
κυρίου τους. Στη συνέχεια ο Χριστός ρωτάει τους Γραμματείς και τους
Φαρισαίους τί θα πρέπει να πράξει ο οικοδεσπότης της παραβολής, κι
εκείνοι αποκρίνονται ότι θα πρέπει να τους τιμωρήσει με θάνατο και να
δώσει τον αμπελώνα σε άλλους γεωργούς. Και ο Ιησούς, επισφραγίζοντας την
κρίση τους, επιβεβαιώνει ότι ο Θεός θα εμπιστευτεί τη Βασιλεία Του σε
εκείνο το έθνος που θα εργάζεται τις εντολές του Θεού και θα αποδίδει
τους καρπούς των έργων του.
Με την παραβολή αυτή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θέλει να τονίσει
καταρχάς ότι το «έθνος άγιον» ή αλλιώς ο «λαός του Θεού» δεν είναι απλά
εκείνοι οι άνθρωποι που διάλεξε ή διαλέγει ο Θεός, αλλά εκείνοι που
εργάζονται τίμια τη διδασκαλία και τις εντολές που τους εμπιστεύεται.
Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός επέλεξε τον λαό του Ισραήλ να Τον υπηρετήσει,
οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι όμως καλλιέργησαν στο λαό την πεποίθηση
ότι η Βασιλεία του Θεού τούς ανήκει δικαιωματικά, επειδή απλά ήταν
απόγονοι των Πατριαρχών, του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Αυτή τους η
αλαζονεία τούς οδήγησε διαχρονικά όχι μόνο να μην υπακούσουν στους
απεσταλμένους του Θεού, τους Προφήτες, τους Κριτές και τους Δίκαιους της
Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και να τους εξορίσουν και θανατώσουν. Και
βέβαια, όταν ο Θεός απέστειλε τον Υιό αυτού, του επεφύλαξαν το Πάθος και
τον σταυρικό θάνατο.
Για το λόγο αυτό ο Χριστός τονίζει ότι για τον Θεό δεν μετρούν τα
φυλετικά κριτήρια, δεν ανήκει δηλαδή κανείς στο «έθνος το άγιον»
εξαιτίας της καταγωγής του. Θα μας πει μάλιστα ότι μητέρα Του και
αδελφούς Του θεωρεί εκείνους που ακούν και εφαρμόζουν στη ζωή τους τον
λόγο του Θεού[1]. Και τούτο γιατί ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, δεν
κάνει δηλαδή διακρίσεις αλλά αγαπά εξίσου όλους τους ανθρώπους και
επιθυμεί όλοι να γνωρίσουν την αλήθεια και να σωθούν[2]. Αν ο Θεός
επέλεξε τον λαό του Ισραήλ ως «περιούσιο λαό» Του, στην πραγματικότητα
τον προσκάλεσε να γίνει λαός του Θεού, να γίνει το παράδειγμα για τους
άλλους λαούς και με τον τρόπο αυτό να ελκύσει ολόκληρη την ανθρωπότητα
στην γνώση της αληθείας του Θεού. Οι Ισραηλίτες όμως θεώρησαν την
πρόσκληση αυτή ως κεκτημένο τους δικαίωμα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη
γίνουν πρότυπο πιστού έθνους, αλλά να ζηλέψουν και να υιοθετήσουν οι
ίδιοι τις συνήθειες των άλλων εθνών, την σκληρότητά τους, τα έθιμά τους,
ενίοτε και τους θεούς τους.
Ο Χριστός με το σωτήριο έργο Του και με τη διδασκαλία Του προσκαλεί κάθε
άνθρωπο, ανεξαρτήτως καταγωγής, να γίνει μέλος του άγιου έθνους των
χριστιανών. Στη βασιλεία Του δεν έχουν θέση εκείνοι που απλά έτυχε να
έχουν βαπτιστεί χριστιανοί, αλλά εκείνοι που εργάζονται την μία και
μοναδική εντολή της Αγάπης που ο ίδιος δίδαξε και εφάρμοσε με την
σταυρική θυσία Του και την Ανάστασή Του. Η σημερινή παραβολή απευθύνεται
επομένως και σε όλους εμάς που θέλουμε να είμαστε και να λεγόμαστε
παιδιά Του και μέλη του ενός σώματος της Εκκλησίας. Το χρέος μας και το
έργο μας είναι απλό και συνίσταται σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι να
γνωρίζουμε την Αλήθεια, να μελετάμε δηλαδή το Ευαγγέλιο και να
αναζητούμε στον λόγο του Θεού τις απαντήσεις για την ζωή μας, για την
ύπαρξή μας, για το σκοπό που ζούμε και κινούμαστε επάνω στη γη, για τη
σχέση μας τόσο με τους συνανθρώπους μας όσο και με τον ίδιο το Θεό. Και ο
δεύτερος είναι να εργαζόμαστε τον πνευματικό αμπελώνα του Κυρίου και να
αποδίδουμε τους καρπούς του, που σημαίνει να εφαρμόζουμε το Ευαγγέλιο
στη ζωή μας με τέτοιο τρόπο που να μεταμορφώνει την προσωπικότητά μας
και να αντανακλά στους ανθρώπους γύρω μας.
Συχνά ως άνθρωποι παρασυρόμαστε και τείνουμε να υιοθετούμε πρότυπα και
συμπεριφορές άλλων ανθρώπων, που κινούνται έξω από την κατά Θεόν ζωή. Ο
Χριστός σήμερα μάς προσκαλεί και μάς υπενθυμίζει ποιός είναι ο δικός μας
ρόλος ως παιδιά Του και αδέλφια Του: να γίνουμε εμείς το πρότυπο και το
φως του κόσμου, και να ζηλεύουμε όχι τα επίγεια, αλλά τα επουράνια, ως
γνήσια τέκνα Του και συγκληρονόμοι της Βασιλείας Του.
[1] Λουκ. 8, 21 : ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν πρὸς αὐτούς͵ Μήτηρ μου καὶ
ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες.
[2] 1 Tιμοθ. 2, 4 : ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν
ἀληθείας ἐλθεῖν. --- Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα:
http://xerouveim.blogspot.com/2009/10/6-9-09.html
(Ματθ. 21, 33-42)
Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Κύριός μας παρομοιάζει τη Βασιλεία
του Θεού με αμπελώνα, τον οποίο ο οικοδεσπότης εμπιστεύεται σε άξιους
γεωργούς για να τον καλλιεργήσουν. Όταν όμως έφτασε ο καιρός της
συγκομιδής οι γεωργοί εκείνοι όχι μόνο δεν απέδωσαν τους καρπούς, αλλά
έδιωξαν κακήν κακώς τους δούλους που έστειλε ο κύριος του αμπελώνα για
να συλλέξουν τη σοδειά. Και όταν τελικά έστειλε τον ίδιο του το γιο, οι
γεωργοί εκείνοι τον σκότωσαν, θέλοντας να σφετεριστούν την περιουσία του
κυρίου τους. Στη συνέχεια ο Χριστός ρωτάει τους Γραμματείς και τους
Φαρισαίους τί θα πρέπει να πράξει ο οικοδεσπότης της παραβολής, κι
εκείνοι αποκρίνονται ότι θα πρέπει να τους τιμωρήσει με θάνατο και να
δώσει τον αμπελώνα σε άλλους γεωργούς. Και ο Ιησούς, επισφραγίζοντας την
κρίση τους, επιβεβαιώνει ότι ο Θεός θα εμπιστευτεί τη Βασιλεία Του σε
εκείνο το έθνος που θα εργάζεται τις εντολές του Θεού και θα αποδίδει
τους καρπούς των έργων του.
Με την παραβολή αυτή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θέλει να τονίσει
καταρχάς ότι το «έθνος άγιον» ή αλλιώς ο «λαός του Θεού» δεν είναι απλά
εκείνοι οι άνθρωποι που διάλεξε ή διαλέγει ο Θεός, αλλά εκείνοι που
εργάζονται τίμια τη διδασκαλία και τις εντολές που τους εμπιστεύεται.
Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός επέλεξε τον λαό του Ισραήλ να Τον υπηρετήσει,
οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι όμως καλλιέργησαν στο λαό την πεποίθηση
ότι η Βασιλεία του Θεού τούς ανήκει δικαιωματικά, επειδή απλά ήταν
απόγονοι των Πατριαρχών, του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Αυτή τους η
αλαζονεία τούς οδήγησε διαχρονικά όχι μόνο να μην υπακούσουν στους
απεσταλμένους του Θεού, τους Προφήτες, τους Κριτές και τους Δίκαιους της
Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και να τους εξορίσουν και θανατώσουν. Και
βέβαια, όταν ο Θεός απέστειλε τον Υιό αυτού, του επεφύλαξαν το Πάθος και
τον σταυρικό θάνατο.
Για το λόγο αυτό ο Χριστός τονίζει ότι για τον Θεό δεν μετρούν τα
φυλετικά κριτήρια, δεν ανήκει δηλαδή κανείς στο «έθνος το άγιον»
εξαιτίας της καταγωγής του. Θα μας πει μάλιστα ότι μητέρα Του και
αδελφούς Του θεωρεί εκείνους που ακούν και εφαρμόζουν στη ζωή τους τον
λόγο του Θεού[1]. Και τούτο γιατί ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, δεν
κάνει δηλαδή διακρίσεις αλλά αγαπά εξίσου όλους τους ανθρώπους και
επιθυμεί όλοι να γνωρίσουν την αλήθεια και να σωθούν[2]. Αν ο Θεός
επέλεξε τον λαό του Ισραήλ ως «περιούσιο λαό» Του, στην πραγματικότητα
τον προσκάλεσε να γίνει λαός του Θεού, να γίνει το παράδειγμα για τους
άλλους λαούς και με τον τρόπο αυτό να ελκύσει ολόκληρη την ανθρωπότητα
στην γνώση της αληθείας του Θεού. Οι Ισραηλίτες όμως θεώρησαν την
πρόσκληση αυτή ως κεκτημένο τους δικαίωμα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη
γίνουν πρότυπο πιστού έθνους, αλλά να ζηλέψουν και να υιοθετήσουν οι
ίδιοι τις συνήθειες των άλλων εθνών, την σκληρότητά τους, τα έθιμά τους,
ενίοτε και τους θεούς τους.
Ο Χριστός με το σωτήριο έργο Του και με τη διδασκαλία Του προσκαλεί κάθε
άνθρωπο, ανεξαρτήτως καταγωγής, να γίνει μέλος του άγιου έθνους των
χριστιανών. Στη βασιλεία Του δεν έχουν θέση εκείνοι που απλά έτυχε να
έχουν βαπτιστεί χριστιανοί, αλλά εκείνοι που εργάζονται την μία και
μοναδική εντολή της Αγάπης που ο ίδιος δίδαξε και εφάρμοσε με την
σταυρική θυσία Του και την Ανάστασή Του. Η σημερινή παραβολή απευθύνεται
επομένως και σε όλους εμάς που θέλουμε να είμαστε και να λεγόμαστε
παιδιά Του και μέλη του ενός σώματος της Εκκλησίας. Το χρέος μας και το
έργο μας είναι απλό και συνίσταται σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι να
γνωρίζουμε την Αλήθεια, να μελετάμε δηλαδή το Ευαγγέλιο και να
αναζητούμε στον λόγο του Θεού τις απαντήσεις για την ζωή μας, για την
ύπαρξή μας, για το σκοπό που ζούμε και κινούμαστε επάνω στη γη, για τη
σχέση μας τόσο με τους συνανθρώπους μας όσο και με τον ίδιο το Θεό. Και ο
δεύτερος είναι να εργαζόμαστε τον πνευματικό αμπελώνα του Κυρίου και να
αποδίδουμε τους καρπούς του, που σημαίνει να εφαρμόζουμε το Ευαγγέλιο
στη ζωή μας με τέτοιο τρόπο που να μεταμορφώνει την προσωπικότητά μας
και να αντανακλά στους ανθρώπους γύρω μας.
Συχνά ως άνθρωποι παρασυρόμαστε και τείνουμε να υιοθετούμε πρότυπα και
συμπεριφορές άλλων ανθρώπων, που κινούνται έξω από την κατά Θεόν ζωή. Ο
Χριστός σήμερα μάς προσκαλεί και μάς υπενθυμίζει ποιός είναι ο δικός μας
ρόλος ως παιδιά Του και αδέλφια Του: να γίνουμε εμείς το πρότυπο και το
φως του κόσμου, και να ζηλεύουμε όχι τα επίγεια, αλλά τα επουράνια, ως
γνήσια τέκνα Του και συγκληρονόμοι της Βασιλείας Του.
[1] Λουκ. 8, 21 : ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν πρὸς αὐτούς͵ Μήτηρ μου καὶ
ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες.
[2] 1 Tιμοθ. 2, 4 : ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν
ἀληθείας ἐλθεῖν. --- Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα:
http://xerouveim.blogspot.com/2009/10/6-9-09.html
(Ματθ. 21, 33-42)
Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Κύριός μας παρομοιάζει τη Βασιλεία
του Θεού με αμπελώνα, τον οποίο ο οικοδεσπότης εμπιστεύεται σε άξιους
γεωργούς για να τον καλλιεργήσουν. Όταν όμως έφτασε ο καιρός της
συγκομιδής οι γεωργοί εκείνοι όχι μόνο δεν απέδωσαν τους καρπούς, αλλά
έδιωξαν κακήν κακώς τους δούλους που έστειλε ο κύριος του αμπελώνα για
να συλλέξουν τη σοδειά. Και όταν τελικά έστειλε τον ίδιο του το γιο, οι
γεωργοί εκείνοι τον σκότωσαν, θέλοντας να σφετεριστούν την περιουσία του
κυρίου τους. Στη συνέχεια ο Χριστός ρωτάει τους Γραμματείς και τους
Φαρισαίους τί θα πρέπει να πράξει ο οικοδεσπότης της παραβολής, κι
εκείνοι αποκρίνονται ότι θα πρέπει να τους τιμωρήσει με θάνατο και να
δώσει τον αμπελώνα σε άλλους γεωργούς. Και ο Ιησούς, επισφραγίζοντας την
κρίση τους, επιβεβαιώνει ότι ο Θεός θα εμπιστευτεί τη Βασιλεία Του σε
εκείνο το έθνος που θα εργάζεται τις εντολές του Θεού και θα αποδίδει
τους καρπούς των έργων του.
Με την παραβολή αυτή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θέλει να τονίσει
καταρχάς ότι το «έθνος άγιον» ή αλλιώς ο «λαός του Θεού» δεν είναι απλά
εκείνοι οι άνθρωποι που διάλεξε ή διαλέγει ο Θεός, αλλά εκείνοι που
εργάζονται τίμια τη διδασκαλία και τις εντολές που τους εμπιστεύεται.
Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός επέλεξε τον λαό του Ισραήλ να Τον υπηρετήσει,
οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι όμως καλλιέργησαν στο λαό την πεποίθηση
ότι η Βασιλεία του Θεού τούς ανήκει δικαιωματικά, επειδή απλά ήταν
απόγονοι των Πατριαρχών, του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Αυτή τους η
αλαζονεία τούς οδήγησε διαχρονικά όχι μόνο να μην υπακούσουν στους
απεσταλμένους του Θεού, τους Προφήτες, τους Κριτές και τους Δίκαιους της
Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και να τους εξορίσουν και θανατώσουν. Και
βέβαια, όταν ο Θεός απέστειλε τον Υιό αυτού, του επεφύλαξαν το Πάθος και
τον σταυρικό θάνατο.
Για το λόγο αυτό ο Χριστός τονίζει ότι για τον Θεό δεν μετρούν τα
φυλετικά κριτήρια, δεν ανήκει δηλαδή κανείς στο «έθνος το άγιον»
εξαιτίας της καταγωγής του. Θα μας πει μάλιστα ότι μητέρα Του και
αδελφούς Του θεωρεί εκείνους που ακούν και εφαρμόζουν στη ζωή τους τον
λόγο του Θεού[1]. Και τούτο γιατί ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, δεν
κάνει δηλαδή διακρίσεις αλλά αγαπά εξίσου όλους τους ανθρώπους και
επιθυμεί όλοι να γνωρίσουν την αλήθεια και να σωθούν[2]. Αν ο Θεός
επέλεξε τον λαό του Ισραήλ ως «περιούσιο λαό» Του, στην πραγματικότητα
τον προσκάλεσε να γίνει λαός του Θεού, να γίνει το παράδειγμα για τους
άλλους λαούς και με τον τρόπο αυτό να ελκύσει ολόκληρη την ανθρωπότητα
στην γνώση της αληθείας του Θεού. Οι Ισραηλίτες όμως θεώρησαν την
πρόσκληση αυτή ως κεκτημένο τους δικαίωμα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη
γίνουν πρότυπο πιστού έθνους, αλλά να ζηλέψουν και να υιοθετήσουν οι
ίδιοι τις συνήθειες των άλλων εθνών, την σκληρότητά τους, τα έθιμά τους,
ενίοτε και τους θεούς τους.
Ο Χριστός με το σωτήριο έργο Του και με τη διδασκαλία Του προσκαλεί κάθε
άνθρωπο, ανεξαρτήτως καταγωγής, να γίνει μέλος του άγιου έθνους των
χριστιανών. Στη βασιλεία Του δεν έχουν θέση εκείνοι που απλά έτυχε να
έχουν βαπτιστεί χριστιανοί, αλλά εκείνοι που εργάζονται την μία και
μοναδική εντολή της Αγάπης που ο ίδιος δίδαξε και εφάρμοσε με την
σταυρική θυσία Του και την Ανάστασή Του. Η σημερινή παραβολή απευθύνεται
επομένως και σε όλους εμάς που θέλουμε να είμαστε και να λεγόμαστε
παιδιά Του και μέλη του ενός σώματος της Εκκλησίας. Το χρέος μας και το
έργο μας είναι απλό και συνίσταται σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι να
γνωρίζουμε την Αλήθεια, να μελετάμε δηλαδή το Ευαγγέλιο και να
αναζητούμε στον λόγο του Θεού τις απαντήσεις για την ζωή μας, για την
ύπαρξή μας, για το σκοπό που ζούμε και κινούμαστε επάνω στη γη, για τη
σχέση μας τόσο με τους συνανθρώπους μας όσο και με τον ίδιο το Θεό. Και ο
δεύτερος είναι να εργαζόμαστε τον πνευματικό αμπελώνα του Κυρίου και να
αποδίδουμε τους καρπούς του, που σημαίνει να εφαρμόζουμε το Ευαγγέλιο
στη ζωή μας με τέτοιο τρόπο που να μεταμορφώνει την προσωπικότητά μας
και να αντανακλά στους ανθρώπους γύρω μας.
Συχνά ως άνθρωποι παρασυρόμαστε και τείνουμε να υιοθετούμε πρότυπα και
συμπεριφορές άλλων ανθρώπων, που κινούνται έξω από την κατά Θεόν ζωή. Ο
Χριστός σήμερα μάς προσκαλεί και μάς υπενθυμίζει ποιός είναι ο δικός μας
ρόλος ως παιδιά Του και αδέλφια Του: να γίνουμε εμείς το πρότυπο και το
φως του κόσμου, και να ζηλεύουμε όχι τα επίγεια, αλλά τα επουράνια, ως
γνήσια τέκνα Του και συγκληρονόμοι της Βασιλείας Του.
[1] Λουκ. 8, 21 : ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν πρὸς αὐτούς͵ Μήτηρ μου καὶ
ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες.
[2] 1 Tιμοθ. 2, 4 : ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν
ἀληθείας ἐλθεῖν. --- Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα:
http://xerouveim.blogspot.com/2009/10/6-9-09.html
(Ματθ. 21, 33-42)
Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Κύριός μας παρομοιάζει τη Βασιλεία
του Θεού με αμπελώνα, τον οποίο ο οικοδεσπότης εμπιστεύεται σε άξιους
γεωργούς για να τον καλλιεργήσουν. Όταν όμως έφτασε ο καιρός της
συγκομιδής οι γεωργοί εκείνοι όχι μόνο δεν απέδωσαν τους καρπούς, αλλά
έδιωξαν κακήν κακώς τους δούλους που έστειλε ο κύριος του αμπελώνα για
να συλλέξουν τη σοδειά. Και όταν τελικά έστειλε τον ίδιο του το γιο, οι
γεωργοί εκείνοι τον σκότωσαν, θέλοντας να σφετεριστούν την περιουσία του
κυρίου τους. Στη συνέχεια ο Χριστός ρωτάει τους Γραμματείς και τους
Φαρισαίους τί θα πρέπει να πράξει ο οικοδεσπότης της παραβολής, κι
εκείνοι αποκρίνονται ότι θα πρέπει να τους τιμωρήσει με θάνατο και να
δώσει τον αμπελώνα σε άλλους γεωργούς. Και ο Ιησούς, επισφραγίζοντας την
κρίση τους, επιβεβαιώνει ότι ο Θεός θα εμπιστευτεί τη Βασιλεία Του σε
εκείνο το έθνος που θα εργάζεται τις εντολές του Θεού και θα αποδίδει
τους καρπούς των έργων του.
Με την παραβολή αυτή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θέλει να τονίσει
καταρχάς ότι το «έθνος άγιον» ή αλλιώς ο «λαός του Θεού» δεν είναι απλά
εκείνοι οι άνθρωποι που διάλεξε ή διαλέγει ο Θεός, αλλά εκείνοι που
εργάζονται τίμια τη διδασκαλία και τις εντολές που τους εμπιστεύεται.
Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός επέλεξε τον λαό του Ισραήλ να Τον υπηρετήσει,
οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι όμως καλλιέργησαν στο λαό την πεποίθηση
ότι η Βασιλεία του Θεού τούς ανήκει δικαιωματικά, επειδή απλά ήταν
απόγονοι των Πατριαρχών, του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Αυτή τους η
αλαζονεία τούς οδήγησε διαχρονικά όχι μόνο να μην υπακούσουν στους
απεσταλμένους του Θεού, τους Προφήτες, τους Κριτές και τους Δίκαιους της
Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και να τους εξορίσουν και θανατώσουν. Και
βέβαια, όταν ο Θεός απέστειλε τον Υιό αυτού, του επεφύλαξαν το Πάθος και
τον σταυρικό θάνατο.
Για το λόγο αυτό ο Χριστός τονίζει ότι για τον Θεό δεν μετρούν τα
φυλετικά κριτήρια, δεν ανήκει δηλαδή κανείς στο «έθνος το άγιον»
εξαιτίας της καταγωγής του. Θα μας πει μάλιστα ότι μητέρα Του και
αδελφούς Του θεωρεί εκείνους που ακούν και εφαρμόζουν στη ζωή τους τον
λόγο του Θεού[1]. Και τούτο γιατί ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, δεν
κάνει δηλαδή διακρίσεις αλλά αγαπά εξίσου όλους τους ανθρώπους και
επιθυμεί όλοι να γνωρίσουν την αλήθεια και να σωθούν[2]. Αν ο Θεός
επέλεξε τον λαό του Ισραήλ ως «περιούσιο λαό» Του, στην πραγματικότητα
τον προσκάλεσε να γίνει λαός του Θεού, να γίνει το παράδειγμα για τους
άλλους λαούς και με τον τρόπο αυτό να ελκύσει ολόκληρη την ανθρωπότητα
στην γνώση της αληθείας του Θεού. Οι Ισραηλίτες όμως θεώρησαν την
πρόσκληση αυτή ως κεκτημένο τους δικαίωμα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη
γίνουν πρότυπο πιστού έθνους, αλλά να ζηλέψουν και να υιοθετήσουν οι
ίδιοι τις συνήθειες των άλλων εθνών, την σκληρότητά τους, τα έθιμά τους,
ενίοτε και τους θεούς τους.
Ο Χριστός με το σωτήριο έργο Του και με τη διδασκαλία Του προσκαλεί κάθε
άνθρωπο, ανεξαρτήτως καταγωγής, να γίνει μέλος του άγιου έθνους των
χριστιανών. Στη βασιλεία Του δεν έχουν θέση εκείνοι που απλά έτυχε να
έχουν βαπτιστεί χριστιανοί, αλλά εκείνοι που εργάζονται την μία και
μοναδική εντολή της Αγάπης που ο ίδιος δίδαξε και εφάρμοσε με την
σταυρική θυσία Του και την Ανάστασή Του. Η σημερινή παραβολή απευθύνεται
επομένως και σε όλους εμάς που θέλουμε να είμαστε και να λεγόμαστε
παιδιά Του και μέλη του ενός σώματος της Εκκλησίας. Το χρέος μας και το
έργο μας είναι απλό και συνίσταται σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι να
γνωρίζουμε την Αλήθεια, να μελετάμε δηλαδή το Ευαγγέλιο και να
αναζητούμε στον λόγο του Θεού τις απαντήσεις για την ζωή μας, για την
ύπαρξή μας, για το σκοπό που ζούμε και κινούμαστε επάνω στη γη, για τη
σχέση μας τόσο με τους συνανθρώπους μας όσο και με τον ίδιο το Θεό. Και ο
δεύτερος είναι να εργαζόμαστε τον πνευματικό αμπελώνα του Κυρίου και να
αποδίδουμε τους καρπούς του, που σημαίνει να εφαρμόζουμε το Ευαγγέλιο
στη ζωή μας με τέτοιο τρόπο που να μεταμορφώνει την προσωπικότητά μας
και να αντανακλά στους ανθρώπους γύρω μας.
Συχνά ως άνθρωποι παρασυρόμαστε και τείνουμε να υιοθετούμε πρότυπα και
συμπεριφορές άλλων ανθρώπων, που κινούνται έξω από την κατά Θεόν ζωή. Ο
Χριστός σήμερα μάς προσκαλεί και μάς υπενθυμίζει ποιός είναι ο δικός μας
ρόλος ως παιδιά Του και αδέλφια Του: να γίνουμε εμείς το πρότυπο και το
φως του κόσμου, και να ζηλεύουμε όχι τα επίγεια, αλλά τα επουράνια, ως
γνήσια τέκνα Του και συγκληρονόμοι της Βασιλείας Του.
[1] Λουκ. 8, 21 : ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν πρὸς αὐτούς͵ Μήτηρ μου καὶ
ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες.
[2] 1 Tιμοθ. 2, 4 : ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν
ἀληθείας ἐλθεῖν. --- Πηγή: Απλά και Ορθόδοξα:
http://xerouveim.blogspot.com/2009/10/6-9-09.html
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΚΑ´ 33 - 42
33
Ακούστε και άλλην παραβολήν· ένας άνθρωπος οικοδεσπότης εφύτευσε αμπέλι
και ύψωσε γύρω από αυτό φράκτην και έσκαψε μέσα εις αυτό πατητήρι και
δεξαμένην και έκτισε πύργον, δια να μένουν οι εργάται και οι φύλακες·
ενοικίασε αυτό εις γεωργούς και ανεχώρησε εις άλλην χώραν. 34 Οταν δε επλησίασε ο καιρός του τρυγητού, έστειλε τους δούλους του στους γεωργούς, δια να πάρουν τους καρπούς που εδικαιούτο. 35 Οι δε γεωργοί, μοχθηροί και άπληστοι, συνέλαβαν τους δούλους και άλλον μεν έδειραν, άλλον δε εφόνευσαν, άλλον δε ελιθοβόλησαν. 36 Παλιν ο οικοδεσπότης έστειλε άλλους δούλους περισσοτέρους από τους πρώτους και έκαμαν εις αυτούς τα ίδια. 37 Υστερα δε έστειλε προς αυτούς τον υιόν του λέγων· Οι άνθρωποι αυτοί θα εντραπούν τουλάχιστον το παιδί μου. 38
Οι γεωργοί όμως, όταν είδαν τον υιόν, είπαν μεταξύ των· Αυτός είναι ο
κληρονόμος· ελάτε, ας τον φονεύσωμεν και ας καταλάβωμεν οριστικά πλέον
ημείς την κληρονομίαν του. 39 Και αφού τον
συνέλαβαν, τον έβγαλαν έξω από το αμπέλι και εκεί τον εφόνευσαν”.(Κακοί
γεωργοί, οι πνευματικοί άρχοντες του Ισραήλ, ασεβείς και αχάριστοι προς
τον οικοδεσπότην, εξεμεταλλεύοντο την άμπελον, δηλαδή τον Ιουδαϊκόν
λαόν, εκακοποιούσαν και εφόνευον τους προφήτας, που έστελλε ο Θεός, και
τέλος θα εφόνευαν με σταυρικόν θάνατον τον υιόν του Θεού, τον Χριστόν,
έξω από την Ιερουσαλήμ, δια να μείνουν ανενόχλητοι εκμεταλλευταί της
αμπέλου του Θεού). 40 Μετά την διήγησιν της
παραβολής ηρώτησε τους αρχιερείς και πρεσβυτέρους του λαού ο Χριστός·
“όταν λοιπόν έλθη ο κύριος του αμπελώνος, τι θα κάμη στους γεωργούς
εκείνους;” 41 Και αυτοί του απήντησαν·
“τόσον κακοί που υπήρξαν, κακώς θα τους εξολοθρεύση και θα εμπιστευθή
εις άλλους γεωργούς τον αμπελώνα, οι οποίοι θα δώσουν εις αυτόν τους
καρπούς εις τας καταλλήλους εποχάς”. 42
Λεγει εις αυτούς ο Ιησούς· “ουδέποτε λοιπόν εδιαβάσατε εις τας Γραφάς·
λίθον, δηλαδή εμέ, τον οποίον απέρριψαν ως ακατάλληλον οι κτίσται, σεις
οι οικοδόμοι του λαού, έγινε ακρογωνιαίος λίθος εις την πνευματικήν
οικοδομήν του Θεού, δηλαδή εις την Εκκλησίαν, η οποία έγινε παρά του
Θεού και είναι αξιοθαύμαστη στους οφθαλμούς μας; Ακολουθεί σχολιασμός
από το ιστολόγιο ''ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ''
του Αρχιμ. Χερουβείμ Βελέτζα
Στη
σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Κύριός μας παρομοιάζει τη Βασιλεία του
Θεού με αμπελώνα, τον οποίο ο οικοδεσπότης εμπιστεύεται σε άξιους
γεωργούς για να τον καλλιεργήσουν. Όταν όμως έφτασε ο καιρός της
συγκομιδής οι γεωργοί εκείνοι όχι μόνο δεν απέδωσαν τους καρπούς, αλλά
έδιωξαν κακήν κακώς τους δούλους που έστειλε ο κύριος του αμπελώνα για
να συλλέξουν τη σοδειά. Και όταν τελικά έστειλε τον ίδιο του το γιο, οι
γεωργοί εκείνοι τον σκότωσαν, θέλοντας να σφετεριστούν την περιουσία του
κυρίου τους. Στη συνέχεια ο Χριστός ρωτάει τους Γραμματείς και τους
Φαρισαίους τί θα πρέπει να πράξει ο οικοδεσπότης της παραβολής, κι
εκείνοι αποκρίνονται ότι θα πρέπει να τους τιμωρήσει με θάνατο και να
δώσει τον αμπελώνα σε άλλους γεωργούς. Και ο Ιησούς, επισφραγίζοντας την
κρίση τους, επιβεβαιώνει ότι ο Θεός θα εμπιστευτεί τη Βασιλεία Του σε
εκείνο το έθνος που θα εργάζεται τις εντολές του Θεού και θα αποδίδει
τους καρπούς των έργων του.
Με
την παραβολή αυτή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θέλει να τονίσει καταρχάς
ότι το «έθνος άγιον» ή αλλιώς ο «λαός του Θεού» δεν είναι απλά εκείνοι
οι άνθρωποι που διάλεξε ή διαλέγει ο Θεός, αλλά εκείνοι που εργάζονται
τίμια τη διδασκαλία και τις εντολές που τους εμπιστεύεται. Στην Παλαιά
Διαθήκη ο Θεός επέλεξε τον λαό του Ισραήλ να Τον υπηρετήσει, οι
Γραμματείς και οι Φαρισαίοι όμως καλλιέργησαν στο λαό την πεποίθηση ότι η
Βασιλεία του Θεού τούς ανήκει δικαιωματικά, επειδή απλά ήταν απόγονοι
των Πατριαρχών, του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Αυτή τους η
αλαζονεία τούς οδήγησε διαχρονικά όχι μόνο να μην υπακούσουν στους
απεσταλμένους του Θεού, τους Προφήτες, τους Κριτές και τους Δίκαιους της
Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και να τους εξορίσουν και θανατώσουν. Και
βέβαια, όταν ο Θεός απέστειλε τον Υιό αυτού, του επεφύλαξαν το Πάθος και
τον σταυρικό θάνατο.
Για
το λόγο αυτό ο Χριστός τονίζει ότι για τον Θεό δεν μετρούν τα φυλετικά
κριτήρια, δεν ανήκει δηλαδή κανείς στο «έθνος το άγιον» εξαιτίας της
καταγωγής του. Θα μας πει μάλιστα ότι μητέρα Του και αδελφούς Του θεωρεί
εκείνους που ακούν και εφαρμόζουν στη ζωή τους τον λόγο του Θεού[1].
Και τούτο γιατί ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, δεν κάνει δηλαδή
διακρίσεις αλλά αγαπά εξίσου όλους τους ανθρώπους και επιθυμεί όλοι να
γνωρίσουν την αλήθεια και να σωθούν[2].
Αν ο Θεός επέλεξε τον λαό του Ισραήλ ως «περιούσιο λαό» Του, στην
πραγματικότητα τον προσκάλεσε να γίνει λαός του Θεού, να γίνει το
παράδειγμα για τους άλλους λαούς και με τον τρόπο αυτό να ελκύσει
ολόκληρη την ανθρωπότητα στην γνώση της αληθείας του Θεού. Οι Ισραηλίτες
όμως θεώρησαν την πρόσκληση αυτή ως κεκτημένο τους δικαίωμα, με
αποτέλεσμα όχι μόνο να μη γίνουν πρότυπο πιστού έθνους, αλλά να ζηλέψουν
και να υιοθετήσουν οι ίδιοι τις συνήθειες των άλλων εθνών, την
σκληρότητά τους, τα έθιμά τους, ενίοτε και τους θεούς τους.
Ο
Χριστός με το σωτήριο έργο Του και με τη διδασκαλία Του προσκαλεί κάθε
άνθρωπο, ανεξαρτήτως καταγωγής, να γίνει μέλος του άγιου έθνους των
χριστιανών. Στη βασιλεία Του δεν έχουν θέση εκείνοι που απλά έτυχε να
έχουν βαπτιστεί χριστιανοί, αλλά εκείνοι που εργάζονται την μία και
μοναδική εντολή της Αγάπης που ο ίδιος δίδαξε και εφάρμοσε με την
σταυρική θυσία Του και την Ανάστασή Του. Η σημερινή παραβολή απευθύνεται
επομένως και σε όλους εμάς που θέλουμε να είμαστε και να λεγόμαστε
παιδιά Του και μέλη του ενός σώματος της Εκκλησίας. Το χρέος μας και το
έργο μας είναι απλό και συνίσταται σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι να
γνωρίζουμε την Αλήθεια, να μελετάμε δηλαδή το Ευαγγέλιο και να
αναζητούμε στον λόγο του Θεού τις απαντήσεις για την ζωή μας, για την
ύπαρξή μας, για το σκοπό που ζούμε και κινούμαστε επάνω στη γη, για τη
σχέση μας τόσο με τους συνανθρώπους μας όσο και με τον ίδιο το Θεό. Και ο
δεύτερος είναι να εργαζόμαστε τον πνευματικό αμπελώνα του Κυρίου και να
αποδίδουμε τους καρπούς του, που σημαίνει να εφαρμόζουμε το Ευαγγέλιο
στη ζωή μας με τέτοιο τρόπο που να μεταμορφώνει την προσωπικότητά μας
και να αντανακλά στους ανθρώπους γύρω μας.
Συχνά
ως άνθρωποι παρασυρόμαστε και τείνουμε να υιοθετούμε πρότυπα και
συμπεριφορές άλλων ανθρώπων, που κινούνται έξω από την κατά Θεόν ζωή. Ο
Χριστός σήμερα μάς προσκαλεί και μάς υπενθυμίζει ποιός είναι ο δικός μας
ρόλος ως παιδιά Του και αδέλφια Του: να γίνουμε εμείς το πρότυπο και το
φως του κόσμου, και να ζηλεύουμε όχι τα επίγεια, αλλά τα επουράνια, ως
γνήσια τέκνα Του και συγκληρονόμοι της Βασιλείας Του.
[1] Λουκ. 8, 21 : ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν πρὸς αὐτούς͵ Μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες.
[2] 1 Tιμοθ. 2, 4 : ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν.
Άγιοι Αλέξανδρος, Ιωάννης και Παύλος ο νέος, Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως
Άγιοι Αλέξανδρος, Ιωάννης και Παύλος ο νέος, Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης
Ήταν, όπως λέγουν, «ἀποστολικοῖς χαρίσμασι λαμπρυνόμενος». Σαν πρεσβύτερος ακόμα, διακρινόταν για τη μεγάλη του ευσέβεια, την αρετή και την αγαθότητα του. Στην Α’ Οικουμενική σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, ο τότε Πατριάρχης τον εξέλεξε αντιπρόσωπο του. Και όταν στη Σύνοδο αυτή καταδικάστηκε ο Άρειος, ο Αλέξανδρος, αν και γέροντας 70 χρονών, δέχθηκε να περιοδεύσει στη Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, για να διδάξει και να γνωστοποιήσει τα ορθά δόγματα των αποφάσεων της Συνόδου της Νικαίας. Αλλά ενώ βρισκόταν στην περιοδεία αυτή, ο πατριάρχης Μητροφάνης απεβίωσε. Όρισε όμως διάδοχο του τον Αλέξανδρο, διότι, παρά το γήρας του, είχε τα κατάλληλα εφόδια για τη διακυβέρνηση της αρχιεπισκοπής της πρωτεύουσας. Πράγματι, σαν Πατριάρχης ο Αλέξανδρος ανταποκρίθηκε σωστά στις δύσκολες περιστάσεις των καιρών. Τότε ο Άρειος είχε εξαπατήσει το βασιλιά Κωνσταντίνο ότι δήθεν πιστεύει ορθά. Και ο βασιλιάς διέταξε τον Αλέξανδρο να αφήσει τον Άρειο να μετέχει της Θείας Κοινωνίας. Ο Αλέξανδρος, λυπημένος, προσευχήθηκε στο Θεό και ζήτησε τη βοήθεια Του. Η δέηση του Ιεράρχη εισακούσθηκε. Και το πρωί που ο Άρειος με πομπή θα πήγαινε στην εκκλησία, βρέθηκε το σώμα του σχισμένο και σκωληκόβρωτο! Ο Άγιος Αλέξανδρος απεβίωσε ειρηνικά το 337 μ.Χ.
Άγιος Ιωάννης Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Πρόκειται μάλλον για τον Ιωάννη τον ονομαζόμενο Ξιφιλίνο, που διαδέχτηκε τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο τον Γ’. Γεννήθηκε το 1006 μ.Χ. στην Τραπεζούντα και διακρίθηκε για τη μεγάλη του παιδεία και τα μεγάλα πολιτικά αξιώματα που είχε καταλάβει. Κατόπιν όμως αποσύρθηκε σε κάποια μονή της Βιθυνίας, όπου μόνασε 10 χρόνια. Από κει προσκλήθηκε για να καταλάβει τον πατριαρχικό θρόνο. Χειροτονήθηκε ιερέας, και μετά μια εβδομάδα – την 1η Ιανουαρίου 1064 μ.Χ. – επίσκοπος. Ο Ιωάννης λειτουργούσε και κήρυττε κάθε μέρα στους ναούς της πρωτεύουσας, επισκεύασε τις εικόνες της Αγίας Σοφίας, και μοίραζε δωρεάν ψωμί και σιτάρι στους φτωχούς. Πέθανε το 1075 μ.Χ., και να πως τον περιγράφει ένας από τους συγχρόνους του: «ἀνεφάνη ἀνὴρ πρώτον μὲν καθαρώτατος καὶ ἁγνότατος καὶ πρὸ παντὸς ρύπου σωματικοῦ καθάπαξ ἀπεχόμενος. Ἔπειτα δὲ τὰ εἰς καταφρόνησιν χρημάτων καὶ ἀκτημοσύνην τελείαν καὶ τὴν πρὸς τοὺς πένητας φιλανθρωπίαν καὶ μετάδοσιν κατ᾿ οὐδὲν ἐλάττων τοῦ περιβόητου ἐκείνου Ἐλεήμονος, καὶ ταῖς ἄλλοις δὲ ἀρεταῖς πάσαις συλλήβδην εἰπεῖν ἀφθόνως κοσμούμενος, ἀλλὰ καὶ τῷ λόγῳ πολύς, καὶ παιδεύσεως πάσης μετειληχῶς καὶ νομομαθείς ἐξαίρετος».
Άγιος Παύλος ο νέος, Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Για τον Πατριάρχη Παύλο δεν έχουμε σαφείς και συγκεκριμένες πληροφορίες. Μερικοί νομίζουν ότι πρόκειται για τον Παύλο τον Γ’. Αυτός πατριάρχευσε το 687 – 693 μ.Χ. Προήδρευσε της Πανθέκτης λεγομένης Συνόδου. Άλλοι νομίζουν, ότι πρόκειται για τον Πατριάρχη Παύλο τον Δ’. Αυτός καταγόταν από την Κύπρο και έλαμψε, κατά τον Θεοφάνη, στα λόγια και στα έργα. Ανέβηκε στον θρόνο το 780 μ.Χ. παραιτήθηκε δε στα τέλη Αυγούστου του 784 μ.Χ. και αποσύρθηκε στη Μονή Φλώρου, όπου έζησε σαν απλός μοναχός μόνο δύο ή τρεις μήνες από την παραίτηση του. Ανήκε στους ζηλωτές της Ορθοδοξίας και διακρίθηκε για της ελεημοσύνες του. (Προ του 12ου αιώνα μ.Χ., η μνήμη του εορταζόταν στις 2 Σεπτεμβρίου). Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα. Μύσται οὐράνιοι ἀποδεικνύμενοι, θεῖοι ἐκφάντορες τῷ κόσμῳ ὤφθητε, τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ποιμάναντες θεαρέστως, ἱερὲ Ἀλέξανδρε, τῆς Τριάδος ὁ πρόμαχος, Ἰωάννη ἔνδοξε, ὁ τῆς χάριτος τρόφιμος, καὶ Παῦλε Ἱερέων ἀκρότης, ὅθεν ὑμᾶς ἀνευφημοῦμεν. Eις τον Aλέξανδρον. Σχοίνους διαδρὰς Ἀλέξανδρε σαρκίου, Σχοίνισμα κλήρου χρηματίζεις Κυρίου. Eις τον Iωάννην. Σκυθρωπὰ τὰ πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας, Στέρησιν οὐ φέροντα τὴν Ἰωάννου. Eις τον Παύλον. Δρόμους ὁ Παῦλος ἐκλιπὼν τοὺς τοῦ βίου, Εὕρηκε παῦλαν τῶν πόνον τῶν τοῦ βίου. Τριττὺς τῇ Τριάδι τριακοστῇ νῦν πάρα ἔστη.
Άγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Άγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Άγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης
Πηγή: saint.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου