17 Μαρτίου Κυριακή της Τυρινής εβδομάδος και μνήμη του Οσίου πατρός ημών Αλεξίου , του ανθρώπου του Θεού.

Κυριακή της Τυρινής, Ευαγγελικό Ανάγνωσμα (Ματθ. στ. 14-21)

Πρωτότυπο Κείμενο

Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος˙ εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών , ουδέ ο πατήρ υμών  αφήσει τα παραπτώματα υμων. Όταν δε νηστεύητε  μη γίνεσθε ώσπερ  οι υποκριταί σκυθρωποί˙ αφανίζουσι γαρ τα πρόσωπα  αυτών όπως φανώσι τοις ανθρώποις νηστεύοντες˙ αμήν λέγω υμίν ότι απέχουσι των μισθόν αυτών. συ δε νηστεύων αλειψαί σου τη κεφαλήν και το πρόσωπον σου νίψαι, όπως μη φανής τοις ανθρώποις νηστεύων, αλλά το πατρί σου τω εν κρυπτώ, και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ  αποδώσει σοι εν τω φανερώ˙ Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επι της γης, όπου σης και βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται  διορύσσουσι  και κλέπτουσι˙ θησαυρίζετε δε υμίν θησαυρούς  εν ουρανώ, όπου διορύσουσιν ουδέ κλέπτουσιν˙ όπου γαρ εστίν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών.

Μετάφραση

Αν συγχωρήσετε τους ανθρώπους για τα παραπτώματα  τους, θα σας συγχωρήσει κι εσάς ο Ουράνιος Πατέρας σας. Αν όμως δε συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα παραπτώματα τους ούτε κι ο Πατέρας σας θα συγχωρήσει τα δικά σας παραπτώματα. Όταν νηστεύετε, να μη γίνεστε σκυθρωποί, όπως οι υποκριτές, που παραμορφώνουν την όψη τους για να δείξουν  στους ανθρώπους πως νηστεύουν. Σας βεβαιώνω πως έτσι έχουν κιόλας λάβει την ανταμοιβή τους. Εσύ, αντίθετα, όταν νηστεύεις, περιποιήσου τα μαλλιά σου και νίψε το πρόσωπο σου, για να μη φανεί στους ανθρώπους η νηστεία σου, αλλά στον Πατέρα σου, που βλέπει τις κρυφές πράξεις και ο Πατέρας σου, που βλέπει τις κρυφές πράξεις, θα σου το ανταποδώσει φανερά. Μη μαζεύετε θησαυρούς πάνω στη γη, όπου τους αφανίζει ο σκόρος και η σκουριά, κι όπου οι κλέφτες κάνουν διαρρήξεις  και τους κλέβουν. Γιατί όπου είναι ο θησαυρός σας εκεί θα είναι και η καρδιά σας.

Σχολιασμός

Η Ευαγγελική  αυτή περικοπή  αναγιγνώσκεται για την Κυριακή της Τυρινής για να μας προβάλει τις πραγματικές  διαστάσεις της νηστείας και να μας οδηγήσει σε πνευματική εγρήγορση και αγώνα στο «στάδιο των αρετών», όπως η υμνογραφία της ημέρας ονομάζει την Μεγάλη Τεσσαρακοστή που αρχίζει την επομένη (Καθαρά Δευτέρα). Η περικοπή  αυτή είναι ένα μικρό απόσπασμα από την επί του όρους Ομιλία του Χριστού, έτσι όπως μας τη μεταφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Τρία σημεία, τρείς κατευθυντήριες γραμμές εν όψει της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής που αρχίζει από αύριο θέτει ενώπιόν μας η σημερινή ευαγγελική περικοπή.
Πρώτον, η συγχωρητικότητα ως προϋπόθεση της συγνώμης του Θεού προς τον άνθρωπο, δεύτερον η αληθινή νηστεία και τρίτον η αναζήτηση του αληθινού θησαυρού, της βασιλείας του Θεού. Αυτές οι παράμετροι είναι πνευματικές προϋποθέσεις για να αξιοποιήσουμε εποικοδομητικά την περίοδο που προηγείται των εορτών του Πάθους και της Αναστάσεως του Κυρίου και να γίνουμε κοινωνοί της αναστάσιμης χαράς.
Στη συνέχεια θα ασχοληθούμε αναλυτικότερα με το θέμα της Νηστείας.

Νηστεία

Κατ αρχήν  νηστεία σημαίνει το να παραμένει κάποιος νήστης, δηλαδή να απέχει από την τροφή. Η νηστεία  είναι αρχαιότατο  πανανθρώπινο  έθιμο, το οποίο συναντάται σε πολλούς λαούς. Ως θρησκευτικός και μυστηριακός θεσμός  η νηστεία  απέβλεπε όχι μόνο στον αγνισμό της ψυχής αλλά και στην υγεία  του σώματος. Η νηστεία είναι μέσο πνευματικής ανάτασης και κυριαρχίας του πνεύματος στη σάρκα, διότι η σάρκα αντιστρατεύεται πολλάκις το πνεύμα (Γαλ. 5,17), ενώ η δε νηστεία οδηγεί στην εγκράτεια. Εκτός όμως από την εγκράτεια και την προσευχή η νηστεία πρέπει να συνοδεύεται και από καλά έργα, όπως λέγει και ο ιερός Χρυσόστομος «Τιμή γαρ νηστείας ούχι σιτίων αποχή, αλλ΄ αμαρτημάτων  αναχώρησις».  Νηστεία είναι «η των κακών  αλλοτρίωση, εγκράτεια γλώσσης,  θυμού αποχή, επιθυμιών  χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους  και επιορκίας» (Μέγας Βασίλειος).

Η Εντολή της Νηστείας

Η νηστεία είναι η πρώτη εντολή του Θεού προς τον Αδάμ. Από τότε που  ο Θεός είπε στους πρωτόπλαστους «από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού  ου μη φάγητε» (Γεν. 2,17)  μπήκε στη ζωή του ανθρώπου και η νηστεία. Ο άνθρωπος έκαμε κακή χρήση της ελεύθερης βούλησης του και προτίμησε την παρακοή. Ο αρχέκακος διάβολος τον παρέσυρε στη πτώση και την καταστροφή. Αυτό του στέρησε τον παράδεισο, δηλαδή την αέναο και ζωοποιό παρουσία του Θεού και την κοινωνία των ακένωτων ευλογιών του. Ο Αδάμ και η Εύα κάθησαν απέναντι από τον κήπο της τρυφής  και θρηνούσαν για το κακό που τους βρήκε. Όμως ο θρήνος τους δεν ήταν αποτέλεσμα μεταμέλειας  για την ανυπακοή  και την ανταρσία τους κατά του Θεού. Δεν ήταν πράξη μετάνοιας και αίτημα συγγνώμης προς τον Θεό, αλλά ωφελιμιστικός σπαραγμός. Δεν θρηνούσαν για την χαμένη αθωότητα και αγιότητα, αλλά για την χαμένη υλική ευμάρεια του παραδείσου. Ούτε ένας λόγος μετανοίας δεν ακούστηκε από τα χείλη τους. Αν μετανοούσαν ειλικρινά και ζητούσαν ταπεινά συγγνώμη από τον απόλυτα φιλάνθρωπο Θεό, θα είχαν αποκατασταθεί στην πρότερη κατάσταση.  Η λαιμαργία τους να φάνε από τον καρπό του απαγορευμένου δέντρου της Εδέμ τους οδήγησε στην απώλεια. Αν οι πρωτόπλαστοι τηρούσαν τις εντολές της νηστείας καμία ανάγκη δεν θα είχαμε σήμερα αυτή τη νηστεία. «Διότι δεν έχουν ανάγκη ιατρού, οι υγιείς αλλά οι άρρωστοι» (Ματθ.9,12) Ο Ιησούς Χριστός ως ιατρός των ψυχών και των σωμάτων γνωρίζει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί από την αμαρτία χωρίς τα δύο όπλα, την προσευχή και την νηστεία. Η νηστεία και η προσευχή αποβλέπει στη ψυχοσωματική μετοχή του ανθρώπου και στον πνευματικό αγώνα.

Πνευματική αξία της Νηστείας

Σκοπός της νηστείας είναι η κάθαρση της ψυχής  και του σώματος του ανθρώπου. Η νηστεία καταπολεμά τα διάφορα πάθη της ψυχής. Η νηστεία διακρίνεται σε σωματική και πνευματική. Η σωματική νηστεία συνίσταται στην αποχή από ορισμένες τροφές και στη λήψη άλλων νηστήσιμων τροφών . Παράλληλα όμως πρέπει να γίνεται περιορισμός και λιτότητα στη διατροφή. Πνευματική νηστεία, είναι η νηστεία της ψυχής, η αλλοτρίωση των κακών αυτή  είναι ευάρεστη στο Θεό νηστεία. Η αλλοτρίωση των κακών είναι η αποφυγή κάθε είδους αμαρτίας, η αποφυγή κακών λόγων, επιθυμιών, ακάθαρτων λογισμών, η καταπολέμηση του εγωισμού και των παθών,  η καταλλαγή και συμφιλίωση με τους άλλους ανθρώπους. Απώτερος όμως σκοπός της νηστείας είναι η πνευματική άσκηση και η πνευματική καλλιέργεια του  ανθρώπου σε συνδυασμό με τη σωματική άσκηση.
Έπειτα η νηστεία δεν πρέπει να συνοδεύεται από αυτοπροβολή και υπερηφάνεια γιατί αποτελεί προσωπική άσκηση και θυσία προς το Θεό, ο οποίος βλέπει τον κόπο μας, αφουγκράζεται τις προσευχές μας, και ανταποκρίνεται με δίκαιο τρόπο στα αιτηματά μας. Η νηστεία απαιτεί σεμνότητα, όχι διαφήμιση ούτε κατάκριση προς τον πλησίον μας. Η νηστεία καθίσταται μέσο πνευματικής βελτίωσης και ευκαιρία άσκησης και μίμησης του Ιησού Χριστού.
Παράλληλα όμως μέσα στον αληθινό σκοπό της νηστείας υπάρχει και η αγάπη. Η αγάπη μας πρώτα πρώτα για το Χριστό. Γιατί τηρούμε το λόγο που μας είπε «Όταν απαρθή ο νυμφίος, τότε (οι μαθηταί μου) νηστεύσουσι» (Ματθ. 9,15). Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής σημειώνει «όποιος αγαπά το Θεό ζει αγγελικό βίο στη γη. Γι αυτό νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται και πάντοτε σκέπτεται καλά για όλους τους ανθρώπους». Να νηστεύουμε από αγάπη για τους φτωχούς, τους ελάχιστους  αδελφούς του Χριστού μας. Δεν τρώμε κρέας σαράντα μέρες αλλά απλούστερα φαγητά, και τα χρήματα που εξοικονομούμε τα δίνουμε σε μια φτωχή οικογένεια. Ακόμη νηστεύουμε γιατί διδαχθήκαμε από τον Κύριο μας ότι «Τούτο το γένος (των δαιμονίων) ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία» (Ματθ. 17,21). Η νηστεία λοιπόν διώχνει τα δαιμόνια των παθών που κυριεύουν και πολεμούν τη σάρκα και μολύνουν την ψυχή μας.

Αληθινή Νηστεία

Η αληθινή νηστεία δεν πρέπει να περιορίζεται σε απλή αποχή από τις τροφές. Ο προφήτης Ησαΐας λέει όταν νηστεύουμε να αποφεύγουμε κάθε διαμάχη και έριδα και να καταργήσουμε κάθε σύνδεσμο αδικίας(Ησ.63.6). Κι όμως ο Κύριος δείχνοντας μας την αληθινή νηστεία μας λέει: «να μη γίνεσθε σκυθρωποί, όπως οι υποκριταί , αλλά να νίψεις το πρόσωπο σου , και να αλείψεις το κεφάλι σου νηστεύων » (Ματθ.6,16-17).Η νηστεία δεν πρέπει να μεταβάλλεται σε στείρα τυπολατρεία  και σε εξωτερικές εκδηλώσεις. Να μη νηστεύουμε δηλαδή σαν τους Φαρισαίους, που η νηστεία τους γινόταν εντελώς τυπικά, αλλά ουσιαστικά και να συνδέεται με προσευχή. Η νηστεία ακολουθεί τη προσευχή γιατί ακόμα και στους Ιουδαίους η νηστεία χρησίμευε ως μέσο για να καταστεί η προσευχή αποτελεσματικότερη. Η νηστεία ασφαλώς δεν πρέπει να γίνεται προς επίδειξη. Να μη φαινόμαστε σκυθρωποί για τις ημέρες που έρχονται, αλλά να συμπεριφερόμαστε με φαιδρό πρόσωπο, όπως πρέπει στους Αγίους. Όταν φροντίζουμε το σώμα μας καλό είναι, αφού κατά τον Απ. Παύλο είναι ναός του Θεού, γιατί όμως να αδιαφορούμε για την υγεία της ψυχής μας. Είναι παράλογο να λυπόμαστε με την αλλαγή των τροφών και να φαινόμαστε ότι χαριζόμαστε στην ευχαρίστηση του σώματος μόνο, παρά στην επιμέλεια της ψυχής. Κατά τον Μ. Βασίλειο, ο μεν κορεσμός σταματά στην ευχαρίστηση της κοιλιάς, η δε νηστεία ανεβάζει το κέρδος στη ψυχή. Η νηστεία δίνει στο Χριστιανό το φάρμακο που σκοτώνει την αμαρτία, και όπως τα φάρμακα σκοτώνουν τα μικρόβια από τον οργανισμό έτσι και η νηστεία λυτρώνει τον άνθρωπο από την αμαρτία.
Η αληθινή νηστεία  δεν πρέπει να συνοδεύεται από  υπερήφανο πνεύμα και υποκρισία γιατί είναι πράξη ανωφελής. Άλειψε το κεφάλι σου και πλύνε το πρόσωπό σου» ( Ματθ. 6,17) Ο λόγος αυτός του Κυρίου μας καλεί σε μυστήρια γιατί αυτός που αλείφθηκε μυρώθηκε και αυτός που νίφθηκε καθαρίστηκε. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να υποκρίνεται τον σκυθρωπό επιδιώκοντας την δόξα των ανθρώπων αλλά να είναι εγκρατής. Δεν προέρχεται κανένα όφελος από την ευεργεσία που διατυμπανίζεται και κανένα κέρδος  από τη νηστεία που δημοσιεύεται.

Επίλογος

Επομένως η νηστεία   είναι ένα μέσο για να απαλλαγεί ο άνθρωπος από την αμαρτία και να προσεγγίσει τον Θεό. Ως πνευματικός αγώνας, ως αυτοκυριαρχία, ως εγκράτεια και ως άσκηση η νηστεία πρέπει να είναι καθημερινό μας μέλημα. Η νηστεία είναι για τον άνθρωπο απαραίτητο μέσο για να απαλλαγή από την αμαρτία. Δεν πρέπει  όμως ο άνθρωπος να τηρεί τις εντολές του Χριστού για να εισπράξει των έπαινο των ανθρώπων, αλλά από αγάπη στο πρόσωπο του Χριστού, γιατί με την τήρησή τους κάνουμε πνευματική πρόοδο και επιτελούμε το καθ΄ ομοίωσιν που είναι ο σκοπός της δημιουργίας μας. Η νηστεία ταπεινώνει τον άνθρωπο κι όταν συνοδεύεται από προσευχή και ελεημοσύνη μπορεί να τον χαριτώσει και να τον κάνει να ξεπεράσει τον κρυφό εγωισμό του και να τον οδηγήσει στην αγάπη. Η σωτηρία της ψυχής  μας δεν κερδίζεται χωρίς την δική μας θέληση, χωρίς ειλικρινή μετάνοια και χωρίς τον πνευματικό αγώνα. Οι πύλες του σταδίου των αρετών ανοίγουν από αύριο, και τα αγωνίσματα είναι γνωστά για τον καθένα από  εμάς. Νηστεία, εγκράτεια, προσευχή, ταπείνωση, μετάνοια και ελεημοσύνη. Και έτσι αφού διατρέξουμε το στάδιο των θείων αγωνισμάτων θα φθάσουμε νικητές και θα προσκυνήσουμε σωστά προετοιμασμένοι τα Άγια πάθη και την ένδοξο Ανάσταση του Χριστού.

Μητρόπολη Κωνσταντίας – Ξένια Παντελή, θεολόγος.

 Σύντομος βίος του Αγίου Αλεξίου .

Ἄνθρωπος ἐν γῇ τοῦ Θεοῦ κληθεὶς μόνος, Ἕξεις τὶ καινὸν κἄν πόλῳ, Πάτερ μόνος. Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ, Ἀλέξιε, πότμον ἀνέτλης.

Ο Όσιος Αλέξιος γεννήθηκε στη Ρώμη κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Αρκαδίου (395 – 408 μ.Χ.) και Ονωρίου (395 – 423 μ.Χ.) από ευσεβείς και εύπορους γονείς. Ο πατέρας του Ευφημιανός ήταν συγκλητικός, φιλόπτωχος και συμπαθής, ώστε καθημερινά παρέθετε τρεις τράπεζες στο σπίτι του για τα ορφανά, τις χήρες και τους ξένους που ήταν πτωχοί. Η γυναίκα του ονομαζόταν Αγλαΐς και ήταν άτεκνη. Στη δέησή της να αποκτήσει παιδί, ο Θεός την εισάκουσε. Και τους χάρισε υιό. Αφού το παιδί μεγάλωσε κι έλαβε την κατάλληλη παιδεία, έγινε σοφότατος και θεοδίδακτος. Όταν έφθασε στη νόμιμη ηλικία, τον στεφάνωσαν με θυγατέρα από βασιλική και ευγενική γενιά. Το βράδυ όμως στο συζυγικό δωμάτιο ο Όσιος, αφού πήρε το χρυσό δακτυλίδι και τη ζώνη, τα επέστρεψε στην σύζυγό του και εγκατέλειψε τον κοιτώνα. Παίρνοντας αρκετά χρήματα από τα πλούτη του έφυγε με πλοίο περιφρονώντας την ματαιότητα της επίγειας δόξας. Καταφθάνει στην Λαοδικεία της Συρίας και από εκεί στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας. Εκεί ο Όσιος Αλέξειος μοίρασε τα χρήματα στους πτωχούς, ακόμη και τα ιμάτιά του, και, αφού ενδύθηκε με κουρελιασμένα και χιλιομπαλωμένα ρούχα, κάθισε στο νάρθηκα του ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου, ως ένας από τους πτωχούς. Προτίμησε έτσι να ζει με νηστεία όλη την εβδομάδα και να μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων κάθε Κυριακή, ενώ μόνο τότε έτρωγε λίγο άρτο και έπινε λίγο νερό.
Οι γονείς του όμως τον αναζητούσαν παντού και έστειλαν υπηρέτες τους να τον βρουν. Στην αναζήτησή τους έφθασαν μέχρι το ναό της Έδεσσας, χωρίς ωστόσο να τον αναγνωρίσουν. Οι δούλοι επέστρεψαν άπρακτοι στη Ρώμη, ενώ η μητέρα του Αλέξιου με οδύνη, φορώντας πτωχά ενδύματα, καθόταν σε μια θύρα του σπιτιού πενθώντας νύχτα και ημέρα. Το ίδιο και η νύφη, που φόρεσε τρίχινο σάκκο και παρέμεινε κοντά στην πεθερά της.
Ο Όσιος Αλέξιος για δεκαεπτά χρόνια παρέμεινε στο νάρθηκα του ναού της Θεοτόκου ευαρεστώντας το Θεό. Και μια νύχτα η Θεοτόκος παρουσιάστηκε στον προσμονάριο του ναού σε όνειρο και του ζήτησε να του φέρει μέσα στο ναό τον άνθρωπο του Θεού. Τότε ο προσμονάριος, αφού βγήκε από το ναό και δεν βρήκε κανένα παρά μόνο τον Αλέξιο, εδεήθηκε στη Θεοτόκο να του υποδείξει τον άνθρωπο, όπως κι έγινε. Τότε πήρε από το χέρι τον Όσιο Αλέξιο και τον εισήγαγε στο ναό με κάθε τιμή και μεγαλοπρέπεια.
Μόλις ο Όσιος κατάλαβε ότι έγινε γνωστός εκεί, έφυγε κρυφά και σκέφτηκε να πάει στην Ταρσό, στο ναό του Αγίου Παύλου του Αποστόλου, όπου εκεί θα ήταν άγνωστος. Αλλα όμως σχεδίασε η Θεία Πρόνοια. Γιατί βίαιος άνεμος άρπαξε το πλοίο και το μετέφερε στη Ρώμη. Βγαίνοντας από το πλοίο κατάλαβε ότι ο Κύριος ήθελε να επανέλθει ο Αλέξιος στο σπίτι του.
Όταν συνάντησε τον πατέρα του, που δεν αναγνώρισε τον υιό του, του ζήτησε να τον ελεήσει και να τον αφήσει να τρώει από τα περισσεύματα της τράπεζάς του. Με μεγάλη προθυμία ο πατέρας του δέχθηκε να τον ελεήσει και μάλιστα του έδωσε κάποιο υπηρέτη για να τον βοηθάει. Κάποιοι δούλοι από την οικία τον πείραζαν και τον κορόιδευαν, όμως αυτό δεν τον ένοιαζε. Έδινε την τροφή του σε άλλους, παραμένοντας όλη την εβδομάδα χωρίς τροφή και νερό, και μόνο μετά την Κοινωνία των Θείων και Αχράντων Μυστηρίων δεχόταν λίγο άρτο και νερό.
Έμεινε λοιπόν για δεκαεπτά χρόνια στον πατρικό οίκο χωρίς να τον γνωρίζει κανένας. Όταν έφθασε ο καιρός της κοιμήσεώς του, τότε κάθισε κι έγραψε σε χαρτί όλο το βίο του, τους τόπους που πέρασε, αλλά και κάποια από τα μυστικά που γνώριζαν μόνο οι γονείς του. Κάποια Κυριακή, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιννοκέντιος τελούσε τη Θεία Λειτουργία, ακούσθηκε φωνή από το Άγιο Θυσιαστήριο, που καλούσε τους συμμετέχοντες να αναζητήσουν τον άνθρωπο του Θεού. Την Παρασκευή ο Όσιος Αλέξιος παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Θεού, ενώ το απόγευμα της ίδιας μέρας οι πιστοί βασιλείς και ο Αρχιεπίσκοπος προσήλθαν στο ναό για να δεηθούν στο Θεό να τους αποκαλύψει τον άγιο άνθρωπο του Θεού. Τότε μια φωνή τους κατηύθυνε στο σπίτι του Ευφημιανού. Λίγο αργότερα οι βασιλείς μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο έφθασαν στο σπίτι του Ευφημιανού, προξενώντας μάλιστα την απορία της γυναίκας και της νύφης του για την παρουσία τους εκεί, και ρώτησαν τον Ευφημιανό . Όμως εκείνος, αφού ρώτησε πρώτα τους υπηρέτες, είπε ότι δεν γνώριζε τίποτα. Στην συνέχεια ο υπηρέτης που φρόντιζε τον Όσιο Αλέξιο, παρακινούμενος από θεία δύναμη ανέφερε τον τρόπο ζωής του πτωχού, τον οποίο εξυπηρετούσε. Τότε ο Ευφημιανός χωρίς να γνωρίζει ότι ο Όσιος είναι ήδη νεκρός, αποκάλυψε το πρόσωπο αυτού, που έλαμπε σαν πρόσωπο αγγέλου. Στο χέρι του Οσίου μάλιστα είδε χαρτί, που δεν μπόρεσε να αποσπάσει. Στη συνέχεια ανέφερε στους επισκέπτες του ότι βρέθηκε ο άνθρωπος του Θεού. Οι βασιλείς και ο Αρχιεπίσκοπος τότε εδεήθησαν στον Όσιο να τους επιτρέψει να δουν το χαρτί που είχε στο χέρι του. Μόλις ο αρχειοφύλακας πήρε στο χέρι του το χαρτί, ο Ευφημιανός αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για τον υιό του, τον οποίο αναζητούσε χρόνια τώρα, και μεγάλο πένθος έπεσε στην οικογένειά του. Θρήνος μεγάλος και από την γυναίκα και τη νύφη του.
Ο βασιλεύς Ονώριος και ο Αρχιεπίσκοπος μετέφεραν το τίμιο λείψανο του Οσίου στο μέσο της πόλεως και κάλεσαν όλο το λαό για να έλθει να προσκυνήσει και να λάβει ευλογία. Όσοι προσέρχονταν και ασπάζονταν το τίμιο λείψανο, άλαλοι, κουφοί, τυφλοί, λεπροί, δαιμονισμένοι, όλοι θεραπεύονταν. Βλέποντας αυτά τα θαύματα οι πιστοί δόξαζαν τον Θεό. Ήταν τόσος ο κόσμος που προσερχόταν για να δει το τίμιο λείψανο, που δεν μπορούσαν να το μεταφέρουν στο ναό του Αγίου Βονιφατίου για να το ενταφιάσουν. Έριξαν ακόμη και χρυσό και άργυρο στον κόσμο για να του αποσπάσουν την προσοχή, αλλά μάταια. Όταν πια μεταφέρθηκε το τίμιο λείψανο στο ναό, για επτά μέρες γιόρταζαν πανηγυρικά και στην γιορτή συμμετείχαν οι γονείς και η νύφη. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε το τίμιο λείψανο σε θήκη φτιαγμένη από χρυσό, άργυρο και πολύτιμους λίθους. Αμέσως άρχισε να ευωδιάζει και να αναβλύζει μύρο, το οποίο έγινε ίαμα και θεραπεία για όλους.