Το Ευαγγέλιο και το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής,
η απόδοσή τους στην νεοελληνική
και κήρυγμα επί του Ευαγγελίου.
***
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο
Κεφ. 9, χωρίο 27 έως χωρίο 35
Οἱ δύο τυφλοὶ
Θ΄/ 27 Καὶ παράγοντι ἐκεῖθεν τῷ ᾿Ιησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυῒδ. 28 ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· ναί, Κύριε. 29 τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. 30 καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. 31 οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ.
Ο βωβὸς δαιμονισμένος
32 Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· 33 καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ ᾿Ισραήλ. 34 οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια.
35 Καὶ περιῆγεν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Και ενώ προχωρούσε ο Ιησούς από εκεί (Ιάειρος) τον ακολούθησαν δυο τυφλοί, πού φώναζαν δυνατά κι έλεγαν: «ελέησε μας, υιέ Δαβίδ». Και όταν πήγε στο σπίτι (Ματθαίου) ήλθαν από κοντά οι τυφλοί και τότε τους είπε ο Ιησούς: «Πιστεύετε πώς μπορώ να κάνω αυτό πού ζητάτε»; Του λέγουν οι τυφλοί. «Ναι, Κύριε». Τότε ακούμπησε τα χέρια Του στα μάτια τους και τους λέγει: «Ας γίνει σύμφωνα με την πίστη σας». Και αμέσως ανοίχθησαν τα μάτια τους. Και τους φοβέρισε ο Ιησούς και τους είπε: «Προσέχετε να μη το μάθει κανείς». Όμως εκείνοι μόλις βγήκαν το διαλάλησαν σ' όλη εκείνη τη χώρα. Όταν έβγαιναν οι τυφλοί από το σπίτι, να και του πήγαν έναν άνθρωπο, πού ήταν άλαλος από δαιμονική αιτία. Και αφού εκδιώχθηκε το δαιμόνιο, μίλησε ο άλαλος και θαύμασε το πλήθος του λάου και έλεγαν, πώς ποτέ δεν φάνηκαν τέτοια πράγματα στον Ισραήλ. Οι Φαρισαίοι όμως έλεγαν «πώς με τη δύναμη του άρχοντα των δαιμονίων βγάζει τα δαιμόνια». Ό Ιησούς όμως περιώδευε όλες τις πόλεις και τα χωριά διδάσκοντας στις συναγωγές τους και κηρύσσοντας το ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού και θεραπεύοντας κάθε αρρώστια και αδυναμία του λάου.
***
Από την προς Ρωμαίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου
Κεφ. 15, χωρία 1 έως 7
ΙΕ´/ 1 Αδελφοί, ὀφεὶλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν. 2 ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν· 3 καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλὰ καθὼς γέγραπται, οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ. 4 ὅσα γὰρ προεγράφη, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν. 5 ὁ δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν ᾿Ιησοῦν, 6 ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. 7 διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Αδελφοί, εμείς οι δυνατοί έχουμε χρέος να σηκώνουμε τις αδυναμίες των αδυνάτων, και να κάνουμε αυτό που αρέσει στον εαυτό μας. Ο καθένας μας να κάνει αυτό που αρέσει και συμφέρει στον πλησίον μας για την πνευματική του οικοδομή, γιατί και ο Χριστός δεν έκανε αυτό που άρεσε στον Εαυτό Του, αλλά καθώς είναι γραμμένο οι ονειδισμοί (= ύβρεις) των υβριστών σου έπεσαν κατεπάνω μου.
Γιατί όσα γράφτηκαν πριν από μας για τη δική μας διδασκαλία γράφτηκαν ώστε με την υπομονή και την παρηγοριά πού παίρνουμε από τις Γραφές, να κρατάμε στην καρδιά μας την ελπίδα.
Ο δε Θεός πού δίνει υπομονή και παρηγοριά, είθε να σας δώσει να έχετε μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα, όπως ταιριάζει σε μαθητάς του Ιησού Χριστού ώστε όλοι μαζί και με ένα στόμα να δοξάζετε τον Θεό και Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Γι' αυτό να αποδέχεται ο ένας τον άλλο, δηλαδή να συμπαραστέκεσθε, ως αδελφοί και φίλοι, όπως το ίδιο ακριβώς έκαμε και σε μας ο Χριστός για τη δόξα του Θεού.
***
Από την προς Κορινθίους Β΄ Επιστολή του Αποστόλου Παύλου
Κεφ. 6, χωρία 1 έως 10
ΣΤ΄/ 1 Συνεργούντες δὲ καὶ παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς - 2 λέγει γάρ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας – 3 μηδεμίαν ἐν μηδενὶ διδόντες προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία, 4 ἀλλ᾿ ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, 5 ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, 6 ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, 7 ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν, 8 διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας, ὡς πλάνοι καὶ ἀληθεῖς, 9 ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, 10 ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Αδελφοί, ως συνεργάτες του Θεού σας παρακαλούμε να μη δεχθείτε άδικα και χωρίς αποτέλεσμα τη Χάρη του Θεού- γιατί λέγει (προφήτης Ησαΐας) «στον κατάλληλο καιρό σε άκουσα και στην περίπτωση της σωτηρίας σε εβοήθησα. Να, τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός και η περίσταση της σωτηρίας. Δεν δίνουμε σε κανέναν καμιάν αφορμή για να μη κατηγορηθεί το έργο του κηρύγματος. Αντίθετα παντού και πάντοτε παρουσιαζόμαστε και είμαστε ως διάκονοι του Θεού. Και αυτό το δείχνουμε με την πολλή υπομονή μας, στις θλίψεις, στις ταλαιπωρίες, στις στερήσεις, στις μαστιγώσεις, στις· φυλακίσεις, στις ταραχές, στους κόπους, στις αγρυπνίες και στην πείνα. Είμαστε αγνοί και καθαροί στο βίο μας. Γνωρίζουμε καλά την αλήθεια και με μακροθυμία δείχνουμε καλωσύνη σε όλους. Αισθανόμαστε μέσα μας την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, πού μας γεμίζει με ειλικρινή αγάπη, με το λόγο της αληθείας, με τη δύναμη του θεού με τα όπλα της δικαιοσύνης, τα επιθετικά (δεξιά) και τα αμυντικά (αριστερά)».
Άλλοι μας τιμούν και άλλοι μας υβρίζουν. Άλλοι μας κακολογούν και άλλοι μας επαινούν. Άλλοι μας θεωρούν λαοπλάνους και άλλοι ως αληθινούς διακόνους του Θεού. Άλλοι μας αγνοούν και άλλοι μας γνωρίζουν καλά. Τελικά είμαστε σαν πεθαμένοι και όμως να, πού ακόμη ζούμε, σαν τιμωρημένοι, σαν λυπημένοι και όμως πάντοτε χαρούμενοι, σαν πτωχοί και όμως κάνοντας τους άλλους πλούσιους, σαν να μην έχουμε τίποτε και όμως κατέχουμε τα πάντα.
***
Κυριακή Ζ' Ματθαίου
(Η θεραπεία των δύο τυφλών)
(Ματ. θ’, 27 – 35)
κήρυγμα επί του Ευαγγελίου
του Ιωάννη Δήμου
Θεολόγου - Φιλολόγου
από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com
Μέσα στην πληθώρα των θαυμάτων τα οποία έκανε ο Χριστός ήταν και οι θεραπείες τυφλών ανθρώπων που με την πίστη τους απόκτησαν το φως τους. Οι τυφλοί ασφαλώς ήταν απελπισμένοι και απογοητευμένοι και η ελπίδα τους στηριζόταν μόνο σε ένα θαύμα του Θεού. Αυτή η εικόνα της απελπισίας και απογοήτευσης συναντάται συχνά σε ανθρώπους κάθε εποχής, όταν αυτοί βρίσκονται κάτω από την πίεση κάποιας δυσκολίας ή ασθένειας ανίατης. Τότε πότε φυσά ο άνεμος της απελπισίας μέσα στην καρδιά τους, και πότε βρίσκονται σε αδιέξοδο. Η τραγική αυτή κατάσταση διδάσκει τον άνθρωπο να μη απελπίζεται αλλά να έχει θάρρος και ελπίδα στη ζωή του για κάτι καλύτερο.
Η ελπίδα όμως και το θάρρος είναι συνυφασμένα με την πίστη προς το Θεό και την εφαρμογή του θελήματος Του. Η πίστη είναι ο κρίκος που συνδέει τον άνθρωπο με το Θεό και διοχετεύει το θάρρος και τη γενναιότητα στην καρδιά του. Γι' αυτό καθήκον των ανθρώπων είναι να έχουν πίστη στο Θεό, εάν βεβαία θέλουν να έχουν θάρρος στις κρίσιμες στιγμές της ζωής τους. Όχι βεβαία πίστη προσωρινή, αλλά πίστη μόνιμη και ισόβια η οποία θα μεταφράζεται σε αγαθά έργα.
Ο Κύριος, προκειμένου να θεραπεύσει τους δύο τυφλούς της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, τους ρώτησε προηγουμένως, εάν πιστεύουν ότι μπορεί να τους θεραπεύσει. Και πράγματι η πίστη των τυφλών επέτρεψε στη θαυματουργική δύναμη του Κυρίου να ενεργήσει και έτσι ανέβλεψαν. Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι εξοπλισμένος με το όπλον της πίστης για να έχει πάντοτε την βοήθεια του Θεού και να κατορθώνει στην καθημερινή ζωή του νίκες εναντίον του κακού. Κατά την περίοδο των διωγμών οι χριστιανοί, αν και δοκιμάζονταν σκληρά, νίκησαν με την πίστη τους και πότισαν με το αίμα τους τα θεμέλια της Εκκλησίας και της χριστιανικής κοινωνίας.
Και βέβαια σήμερα ο Χριστιανισμός δε διώκεται αλλά η πίστη είναι αναγκαία και πρέπει οι άνθρωποι να την διατηρούν στην καρδιά τους και να ρυθμίζουν τη διαγωγή τους έναντι του Θεού και των ανθρώπων. Η πίστη τους όμως πρέπει να είναι σταθερή και βέβαιη, δηλαδή αφ' ενός μεν να μη κλυδωνίζεται και ταλαντεύεται, αφ' ετέρου δε να είναι έμπρακτη. Η πίστη αποτελεί όχι μόνο την πνευματική ζύμη η οποία ενώνει την οικογένεια και την κοινωνία, αλλά και το αλάτι της ζωής που προλαβαίνει την ηθική αποσύνθεση των ανθρώπων. Γι' αυτό όσο περισσότεροι πιστοί υπάρχουν σε μία χώρα τόσο περισσότερο προκόβουν οι άνθρωποι στους τομείς του πολιτισμού.
Αλλά σπουδαιότερο είναι ότι η πίστη αποτελεί προϋπόθεση της σωτηρίας και της εισόδου του ανθρώπου στην αιώνια ζωή. Τα λόγια του Κυρίου είναι ξεκάθαρα, όσον αφορά στην αξία και σημασία της πίστης. Συγκεκριμένα είπε στους Αποστόλους, «Πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το ευαγγέλιον πάση τη κτίσει. ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται», δηλαδή όποιος ακούσει το κήρυγμα του Ευαγγελίου, πιστέψει, βαπτισθεί και εφαρμόζει τις εντολές του Κυρίου θα σωθεί, όποιος δε απιστήσει θα κατακριθεί. Αυτά ας έχουμε υπ' όψη μας για να σωθούμε. Αμήν.
Άγιος Νήφων ο Β΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (+1508)
Καταγόταν από ευγενική οικογένεια της Πελοποννήσου. Τα πρώτα γράμματα διδάχθηκε στην πατρίδα του, «είχε δε και τόσον δεξιών νουν, οπού εις ολίγον καιρόν απέρασεν όλους τους συμμαθητάς του εις τα μαθήματα». Στην Επίδαυρο υποτάχθηκε στον ενάρετο Γέροντα Αντώνιο, ο οποίος του φόρεσε το μοναχικό σχήμα και από Νικόλαο τον ονόμασε Νήφωνα. Εργόχειρο είχε την καλλιγραφία και ποτέ δεν άφηνε την προσευχή, τη σιωπή και τη μελέτη. «Ούτε βιβλίον Εκκλησιαστικόν ανέγνωσε χωρίς να χύση δάκρυα».
Μετά τον θάνατο του Γέροντός του γνωρίσθηκε με τον σοφό Αγιορείτη Ζαχαρία και, αφού περιόδευσαν διαφόρους τόπους προς στηριγμό των χριστιανών, εγκαταστάθηκαν στην Αχρίδα, στη μονή της Θεοτόκου. Όταν ο Ζαχαρίας εξελέγη αρχιεπίσκοπος Αχριδών, ο Νήφων ήλθε με την ευλογία του στο Άγιον Όρος και επισκέφθηκε διαδοχικά τις μονές Βατοπεδίου, Παντοκράτορος, Μ. Λαύρας και Διονυσίου, όπου χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Ήταν αγαπητός απ' όλους τους Αγιορείτες για τη σπάνια σοφία και την ασυνήθιστη ταπείνωσή του. «Όλοι εθαύμαζαν την σύνεσιν των λόγων του. Ότι τόσον γλυκύς ήτον εις το λέγειν, οπού δεν εδύνατο τινάς να τον χωρισθή αλλά από την γλυκύτητα των λόγων του αλησμονούσε και την σωματικήν τροφήν».
Χωρίς τη θέλησή του εξελέγη μητροπολίτης Θεσσαλονίκης (1482) και από εκεί προβιβάσθηκε στον πατριαρχικό θρόνο στα τέλη του 1486, όπου παρέμεινε μέχρι το 1488. Μετά τη δεύτερη εκθρόνισή του το 1498, ύστερα από διετή περίπου πατριαρχεία, προσκλήθηκε από τον ηγεμόνα Ράδουλο (1496-1508) στη Βλαχία για να διοργανώσει την Εκκλησία και να διδάξει τον λαό, και «όλοι τον εδέχθησαν ως απόστολον του Κυρίου». Τον συνόδευαν οι όσιοι μαθητές του Μακάριος και Ιωάσαφ. Αμέσως, με μεγάλο ζήλο επιδόθηκε στο έργο του, σώζοντας τη Ρουμανική Εκκλησία από την έντονη παπική προπαγάνδα, την ηθοφθορία και αμέλεια κλήρου και λαού και «όλοι εδόξαζον τον Θεόν, οπού τους απέστειλε τοιούτον φωστήρα, και τους ωδήγησεν εις την οδόν της αληθείας και τον ωνόμαζον Νέον Χρυσόστομον». Επειδή όμως ο ηγεμόνας στάθηκε ασεβής στους θείους νόμους, αφού τον νουθέτησε ο άγιος, αποσύρθηκε στη μονή του Διονυσίου, όπου μετά από θαυμαστούς αγώνες ανεπαύθη. Είχε επιστρέψει αγνώριστος στη μονή και είχε ζητήσει το διακόνημα του βουρδουνάρη.
Το τίμιο λείψανό του πολλά θαύματα τέλεσε, φυλάγεται σε θαυμάσια λάρνακα στη μονή του και η κάρα του με το δεξί του χέρι σε μονή της Ρουμανίας. Ο τάφος του βρίσκεται πλάϊ στο ναό του κοιμητηρίου της μονής.
Πρώτος βιογράφος του (1517) ο μαθητής του και Πρώτος του Αγίου Όρους Γαβριήλ (1527-1528). Την ακολουθία του έγραψε ο γνωστός ιατρός Ιωάννης Κομνηνός, ο μετέπειτα μητροπολίτης Δρύστρας Ιερόθεος. Την ακολουθία αυτή αναθεώρησε και βελτίωσε ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος συνέταξε τα εγκώμια.
Η σπηλιά του Αγίου Νήφωνα
Στη μονή Διονυσίου υπάρχει παρεκκλήσιο προς τιμή του Αγίου, κτίσμα του 1782 και έξω της μονής Κάθισμα του αγίου Νήφωνος και το ιστορικό προσκυνητάρι, όπου του έγινε η υποδοχή ως πατριάρχη, ιδιότητα που αποκαλύφθηκε στον ηγούμενο με όραμα, γιατί είχε κρυφθεί.
Η ιδιαιτέρα μνήμη του τιμάται πανηγυρικά με ολονύκτιο αγρυπνία στην ασκητική μονή του μεγάλου αγίου στις 11 Αυγούστου.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, Μωυσέως Μοναχού Αγιορείτου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου