Ο Άγιος Τρύφων ο Θαυματουργός
Βίος
Ο
πανάριστος Μεγαλομάρτυρας του Χριστού Τρύφων είχε πατρίδα την Λάμψακο
της Φρυγίας, πόλι της Μικράς Ασίας στα παράλια του Ελλησπόντου. Τον
ελληνικό βίο του συνέγραψε ο Άγιος Συμεών ο μεταφραστής, πού έζησε τον
10ο αιώνα και συνέλεξε τους υπάρχοντας τότε βίους των Αγίων και
διετύπωσε εκ νέου· έτσι έχουμε και τον περίφημο βίο του Αγίου Τρύφωνος,
από τον οποίο παραθέτουμε αποσπάσματα σε νεοελληνική απόδοσι (διασκευή
κ. Τρύφωνος Αλεξοπούλου, ιατρού).
»…
Οι Άγιοι Μάρτυρες μετά τους Αποστόλους έγιναν συνεχιστές της
χριστιανικής ευσεβείας. Αυτοί πήραν σαν μια σπίθα την φωτιά της πίστεως
απ τους Αποστόλους. Έπειτα, αυτή η σπίθα θέριεψε με τα βασανιστήρια των
διωκτών, όπως η φλόγα φουντώνει απ τους ανέμους…
»
Ένας απ αυτούς είναι και ο μακάριος Τρύφων, το ευλογημένο άνθος της
Εκκλησίας, πού έχει την επωνυμία της άφθαρτης και θεϊκής τρυφής.
Γεννήθηκε στην Λάμψακο, ένα χωριό της Φρυγίας κοντά στην Απάμεια, από
γονείς ευσεβείς, και ήταν τόσο άξιος του Θεού από την παιδική του
ηλικία, ώστε να αξιωθεί των ποικίλων θείων ενεργειών και της χάριτος του
Αγίου Πνεύματος. Γι αυτό και με το όνομα μόνο του Τρύφωνος διώκονταν
από τους πάσχοντες διάφορες σωματικές ασθένειες και η πονηρή γενεά των
δαιμόνων…
Μετά
τον Γορδιανό και τον Φίλιππο, αναγορεύθηκε αυτοκράτορας των Ρωμαίων ο
Δέκιος, άνθρωπος σκληρός με αναίσχυντη ψυχή, πού ευφραινόταν με τις
σφαγές και τα βασανιστήρια, θερμός μέν στην λατρεία των ειδώλων,
κινούμενος δε με φοβερή λύσσα κατά των Χριστιανών… Εκείνο τον καιρό
καταγγέλλουν τον Τρύφωνα στον έπαρχο της Ανατολής Ακυλίνο, ότι δηλαδή
εκδηλώνει μεγάλη αλαζονεία κατά των αυτοκρατόρων και εμπαίζει μέν τους
μεγάλους θεούς, ισχυρίζεται δε ότι μόνο κάποιος Χριστός είναι Θεός, και
έτσι εξαπατά πολλούς.
Ευθύς
λοιπόν στέλνει αυστηρές διαταγές στους τοπικούς άρχοντες, όσο το
δυνατόν γρηγορότερα να παρουσιαστεί μπροστά του ο Τρύφων, ο οποίος όταν
άκουσε ότι τον αναζατούν οι διώκτες, δεν αναχωρεί στην έρημο για να
κρυφθεί, ούτε καταφεύγει στα πυκνά δάση, παρά οπλίζεται με προσευχές και
δεήσεις και εμφανίζεται με χαρά και ευχαρίστως πορεύεται για να
παρουσιαστεί στον Ακυλίνο, ο οποίος διέμενε τότε στην Νίκαια. Στην
απολογία του, ο Άγιος Τρύφων είπε στον έπαρχο:
-Το
όνομά μου το γήινο είναι Τρύφων, πατρίδα μου η κώμη Λάμψακος, αλλά εμείς
δεν πιστεύουμε ούτε αναφερόμαστε στην τύχη, πιστεύουμε όμως ότι κατά
την πρόνοια του Θεού και την τάξη γίνονται τα πάντα και από την σοφία
του κυβερνώνται τα σύμπαντα. Είμαι ελεύθερος στην ζωή μου και μόνο σε
έναν υποτάσσομαι, στον Χριστό· ο Χριστός είναι η πίστη μου, ο Χριστός
είναι η δόξα μου και ο Χριστός γίνεται ήδη ο στέφανος της καυχήσεώς μου.
Και προς αυτά ο έπαρχος είπε:
-Υποθέτω
ότι δεν θα γνώριζες μέχρι και σήμερα την διαταγή του αυτοκράτορα, πού
επιτάσσει να παραδίνεται σε βίαιο θάνατο καθένας πού επιδεικνύει
απείθεια στην τιμή και λατρεία των θεών. Αλλά θέλω να πεισθείς στα λόγια
μου και να φύγεις από την απάτη, για να μην υποστείς την φωτιά και άλλα
βασανιστήρια.
Και ο Άγιος είπε:
-Μακάρι να αναλωθώ και από την φωτιά και από κάθε άλλο βασανιστήριο για το όνομα του Χριστού και Θεού μου.
Ο έπαρχος απάντησε:
-Σε προτρέπω, Τρύφων, να θυσιάσεις στους θεούς· βλέπω ότι έχεις υψηλό φρόνημα και δεν θέλω να πεθάνεις με άσχημο τρόπο.
Ο δε Άγιος Τρύφων είπε:
-Τότε
θα είναι τέλειο το φρόνημά μου, εάν φέρω ενώπιον του Θεού τέλεια και
ακέραιη την ομολογία και φυλάξω την καλή παρακαταθήκη της πίστεως, χωρίς
να την αρνηθώ, προσφέροντας ολόκληρο τον εαυτό μου σαν καθαρή θυσία
στον Χριστό…
Όταν
άκουσε αυτά ο Ακυλίνος, εξοργίσθηκε και διέταξε να κρεμάσουν τον
Τρύφωνα και να τον τρυπούν με σπαθιά. Τότε ο μακάριος κρεμιέται στο ξύλο
και αφού του έδεσαν τα χέρια από τους αγκώνες, του έκοπταν με ορμή τις
σάρκες. Και ενώ τον σπάθιζαν τρεις ολόκληρες ώρες και εκείνος υπέμενε
τις πληγές με ηρεμία, ο έπαρχος τον παρακινούσε:
-Αλλαξε γνώμη Τρύφων, γι᾽αυτή την άκαιρη ανοησία σου και ομολόγησε ότι θα θυσιάσεις στους θεούς.
Ο
γενναίος όμως αθλητής του Χριστού αντιστέκεται στις προκλήσεις του
Ακυλίνου, υπομένει όλα τα βασανιστήρια πού επινοεί ο νοσηρός και
μοχθηρός νους του τυράννου (πολυήμερη φυλακή, πεζοπορία με καρφιά στα
πόδια, ραβδισμοί και κάψιμο των πλευρών με λαμπάδες, σπαθισμοί κ.ά.) και
μένει αταλάντευτος στην πίστη του Χριστού και με καρτερία υπομένει τα
φρικτά μαρτύρια.
Βλέποντας
ο Ακυλίνος την ανυποχώρητη εναντίωσι του Τρύφωνος αποφασίζει τελικώς να
αποκεφαλισθεί. Αμέσως οι στρατιώτες τον οδήγησαν στον τόπο του
μαρτυρίου. Ο δε Άγιος στράφηκε προς την ανατολή και σηκώνοντας τα μάτια,
τα χέρια και την φωνή στον ουρανό προσευχήθηκε λέγοντας:
-Δέσποτα
Κύριε, Θεέ των θεών, Βασιλέα των βασιλέων, Άγιε των αγίων, Σε ευχαριστώ
γιατί με αξίωσες να αγωνισθώ τούτον τον αγώνα άμεμπτα και μέχρι τέλους.
Και τώρα, Σε παρακαλώ, ας μή με ακουμπήσει το δόλιο χέρι του πονηρού
και απωλέσει στον άδη, αλλά παράλαβε με τους αγίους Αγγέλους της
μεγαλόπρεπης δόξας σου την ψυχή μου ευρηνικά, και εισάγαγέ την στα
σκηνώματά σου. Σε όσους θυμούνται δε τον δούλο Σου και επιθυμούν να
προσφέρουν θυσίες προς τιμή μου, άκουσέ τους από την αγία κατοικία Σου,
και στείλε τους ως ανταπόδοση πλούσιες και άφθαρτες ευεργεσίες, γιατί
Εσύ είσαι ο μόνος αγαθός και ο χορηγός των αγαθών στους αιώνες. Αμήν.
Αφού
προσευχήθηκε ο αθλοφόρος και προσκύνησε τον Θεό, πριν καν πληγωθεί από
το ξίφος παρέδωσε την ψυχή του σαν να θέλησε να την αφήσει με προσταγή
του Θεού και όχι με την διαταγή του τυράννου. Οι δε Χριστιανοί
συγκεντρώθηκαν και με καθαρά σεντόνια και αρώματα περιποιήθηκαν το τίμιο
εκείνο λείψανο και το ενεταφίασαν στην Λάμψακο, υπακούοντας στο θέλημα
του Αγίου πού εμφανίστηκε σε όνειρό τους».
Θαυμαστά Διηγήματα
Η
παρουσία της τιμίας Κάρας του πανενδόξου και μακαρίου θείου Τρύφωνος του
Μεγαλομάρτυρος στην αγία Μονή μας (Μονή Ξενοφώντος), προσδίδει εξαίρετη
ευλογία και τιμή σ’ Αυτήν και αποτελεί πηγή θείων δωρεών και
χαρισμάτων, αλλά και φυγαδεύει τις ασθένειες των αγρών και κήπων.
Επίσης,
στην Μοναστηριακή περιοχή διασώζεται ιερό Κελλίο αφιερωμένο στον
μεγάλαθλο Άγιο Τρύφωνα τον Ανάργυρο, στο οποίο εφησυχάζουν τρεις
πατέρες, αινούντες και ευλογούντες τον Θεό και τον θεράποντα Αυτού
αξιομακάριστο θείο Τρύφωνα.
Το σεπτό όνομα του Αγίου Τρύφωνος πάντοτε διατηρείται στην Αδελφότητά μας και δίδεται στην κουρά αδελφού προς τιμή του Αγίου.
Από
τις αναμνήσεις πού μάς παρέδωσαν οι παλαιοί πατέρες γνωρίσαμε αρκετά
θαυμαστά γεγονότα πού αναφέρονται στον αμάραντο της Λαμψάκου θείο
βλαστό, Άγιο Τρύφωνα.
Ο
γέροντας Βαρλαάμ ο Ξενοφωντινός έζησε περίπου 80 χρόνια στην Μονή μας.
Ήταν μια κινητή ιστορία. Ήλθε στην Μονή μας το 1908 και κοιμήθηκε το
1983. Κοσμημένος με απλότητα και ταπεινότητα, έζησε όλα τα χρόνια του
στο Μοναστήρι υπομένοντας κάθε δοκιμασία για την αγάπη του Χριστού.
Διακόνησε χρόνια πολλά στις αγροτικές εργασίες της Μονής και είχε πολλές
εμπειρίες με τον Άγιο Τρύφωνα, τον προστάτη των γεωργών.
Μάς
διηγήθηκε πώς κάποτε, στους επάνω κήπους της Μονής, σε μια περιοχή πού
λέγεται «Ζαχαράς», έπεσε ακρίδα και κάμπιες, με συνέπεια να γίνεται
μεγάλη ζημία στον λαχανόκηπο. Ο γέροντας ειδοποίησε τον άγιο Καθηγούμενο
για την συμφορά και ζήτησε να ανεβάσουν την αγία Κάρα του
Μεγαλομάρτυρος Τρύφωνος και να διαβαστεί αγιασμός με τις ευχές του
Αγίου.
Αμέσως
ανταποκρίθηκε η Μονή, και μόλις έφθασε η τιμία Κάρα του Αγίου και
διαβάστηκε ο αγιασμός και οι ευχές, σαν ένα σύννεφο έφυγαν όλα τα έντομα
και σώθηκε η σοδειά των κήπων με την θαυμαστή επέμβασι του Αγίου.
Ακόμη,
μάς διηγείτο ο γέρων Βαρλαάμ για τον ελαιώνα: «-Εμείς, πατέρες, δεν
ξέραμε από ραντίσματα και τέτοια πράγματα· όταν παρουσιάζονταν
ασθένειες, παίρναμε την αγία Κάρα του προστάτου μας Αγίου Τρύφωνος,
κάναμε αγιασμό και λιτανεύαμε το άγιο λείψανο μέσα στον ελαιώνα,
ραντίζοντας με τον αγιασμό τα δένδρα, και η συγκομιδή ήταν θαυμαστή·
σκεφθήτε, έσπαζαν τα κλαδιά απ τον καρπό· είκοσι πέντε χιλιάδες οκάδες
λάδι βγάζαμε τον χρόνο πού είχε ελαιοκαρπία. Δόξα τώ Θεώ και στον Άγιο
Τρύφωνα τον προστάτη μας!».
Αλλά,
και σε σωματικές ασθένειες ήταν αρωγός και ιατρός, ο αγιώτατος Μάρτυς
του Χριστού Τρύφων, και δεν παύει να μάς προστατεύει από κινδύνους και
πειρασμούς. Και όσοι επικαλούνται το ιερό όνομά Του και ζητούν την
βοήθειά Του, λαμβάνουν των ιαμάτων την χάρι από τον συνέκδημον της
δωδεκάδος των θείων Αναργύρων.
Άγιος Βασίλειος, επίσκοπος Θεσσαλονίκης (9ος -10ος αι.)
Καταγόταν
από την Αθήνα. Το 875 εκάρη μοναχός από τον όσιο Ευθύμιο τον Νέο, του
οποίου ύπαρξε μαθητής. «Ταις θεοπνεύστοις και μελιρρύτοις διδασκαλίαις
και ημάς καθέλξας οία τις Ορφεύς οπαδούς επηγάγετο», περιγράφει ο ίδιος.
Ο όσιος Ευθύμιος προείπε την αρχιερατική του εκλογή και σταδιοδρομία
(904).
Αναφέρεται
να ίδρυσε ή ανακαίνισε την τιμώμενη στο όνομα της Θείας Αναλήψεως μονή,
τη γνωστή ως του Αγίου Βασιλείου, πού βρίσκεται κοντά στο Χιλανδάρι και
υπάγεται σε αυτό. Στις αρχές του 10ου αιώνα χειροτονήθηκε επίσκοπος
Θεσσαλονίκης. Είναι γνωστός από τον βίο του πνευματικού του πατρός
Ευθυμίου πού έγραψε και γι΄ αυτό καλείται και Συναξαριστής αλλά και
Ομολογητής. Με γλαφυρότητα διηγείται τους άθλους του Γέροντος του, τους
οποίους κατά δύναμη και μιμήθηκε. Ακολουθία του συνέθεσε ο μοναχός
Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.
Το
ιερό του λείψανο ευρέθη το 1980 εντός του Ι.Κ.Ν. Της Του Θεού Σοφίας
Θεσσαλονίκης , έπειτα από εργασίες εντός του ναού , ένεκα των σεισμών
του 1978 . Στον προαναφερθέντα ιερό ναό τελείται πανηγυρικά η μνήμη του
.
Η μνήμη του εορτάζεται την 1η Φεβρουαρίου.
πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Άγιοι Αγίου Όρους, Εκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη 2007
Άγιος Αναστάσιος ο Ναυπλιεύς
Αυτός
ο πανεύφημος νεομάρτυς του Χριστού , γέννημα και θρέμμα του Ναυπλίου,
ήταν ζωγράφος επιδέξιος ως προς το επάγγελμα. Αρραβωνιάστηκε εκεί την
κόρη ενός χριστιανού και σε λίγες μέρες άκουσε κάποια σφάλματα για την
αρραβωνιαστικιά του και την άφησε.
Οι
συγγενείς της κόρης, του έκαναν μαγικά, για να την αγαπήσει και να την
πάρει. Έτσι σε λίγο καιρό υπό την επήρεια των μαγικών, έχασε ο νέος τα
λογικά του και γυρνούσε από δω κι από κει.
Όταν
τον είδαν οι Τούρκοι, έτσι αλλόκοτο, τον έκαναν να αλλαξοπιστήσει. Ο
Θεός όμως τον λυπήθηκε και σε λίγες μέρες του έδωσε την υγεία του. Και
ερχόμενος στα συγκαλά του, κατανοεί ότι είναι Τούρκος και ότι φορούσε
στο κεφάλι άσπρο σαρίκι. Αμέσως το πετάει στο χώμα και αρχίζει να
φωνάζει με δυνατή φωνή και με τόλμη μέσα στο πλήθος των Τούρκων ότι
ήταν, είναι και θα είναι για πάντα χριστιανός.
Οι
Τούρκοι μόλις είδαν ότι μετάνιωσε, έτρεξαν καταπάνω του και δέρνοντας
και σπρώχνοντας τον έφεραν στον κριτή. Ο κριτής επιχειρούσε με διάφορες
πλεκτάνες, πότε κολακεύοντας και πότε φοβερίζοντας, να τον κάνει να
αρνηθεί την Χριστιανική πίστη. Αλλά ο Μάρτυρας δεν τα λογάριαζε όλα αυτά
και ακλόνητος έλεγε με τόλμη ότι δεν αρνείται τον Κύριο Ιησού Χριστό,
τον αληθινό Θεό, αλλά πιστεύει και Τον προσκυνά ως δημιουργό και σωτήρα
του ενώ την πίστη στον Αλλάχ δεν την χρειάζεται και την αποστρέφεται.
Όταν άκουσε αυτά ο κριτής έδωσε εντολή να τον αποκεφαλίσουν.
Αλλά
οι Τούρκοι δεν τον άκουσαν και με το που τον έβγαλαν από το κριτήριο
όρμισαν πάνω του όπως παλιά οι Ιουδαίοι στονπρωτομάρτυρα Στέφανο και
άλλοι με ξύλα, άλλοι με σπαθιά, άλλοι με μαχαίρια κατατρυπούσαν το κορμί
του Μάρτυρα μέχρι που το κατέκοψαν σε μικρά κομμάτια.
Έτσι ετελειώθη την 1η Φεβρουαρόυ
1655 ο ευλογημένος Αναστάσιος και έλαβε του μαρτυρίου το στεφάνι και
τώρα ευφραίνεται στο χορό των Μαρτύρων εις δόξαν του Τριαδικού Θεού. Με
Βασιλικό διάταγμα της 14ης Νοεμβρίου 1935 καθιερώθηκε η 1ηΦεβρουαρίου ως ημέρα ολοκληρωτικής αργίας των καταστημάτων Ναυπλίου.
Προσθήκη λεζάντας |
Η
μνήμη του πανηγυριζόταν στον εν Ναυπλίω ενοριακό Ναό «Γενέσιον της
Θεοτόκου», όπου υπάρχει ελαιόδενδρο που κατά την παράδοση συνδέεται με
την άθληση του Νεοάρτυρος. Την 1ηΦεβρουαρίου του 1990 θεμελιώθηκε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αργολίδος κύριον Ιάκωβο και
με τη συνδρομή των Τοπικών Αρχών και του ευσεβούς λαού σύντομα ανηγέρθη
περικαλλής Ναός στην παραλιακή οδό Ναυπλίου Νέας Κίου.
Στις
4 Ιουνίου του 1995 – συνέπεσε εκείνη τη χρονιά η Κυριακή των Αγίων 318
Θεοφόρων Πατέρων, της εν Νικαία Α΄ Οικουμενικής Συνόδου – ο Μητροπολίτης
Αργολίδος κύριος Ιάκωβος συμπαραστατούμενος υπό του Μητροπολίτου
Μονεμβασίας και Σπάρτης καθώς και του Μητροπολίτου Άρτης ετέλεσε τα
εγκαίνια του Ναού.
Έκτοτε
καθιερώθηκε να εορτάζεται κατ’ έτος πανηγυρικά εκτός από τη μνήμη του
Μάρτυρα και η επέτειος των εγκαινίων του Ναού του Αγίου Αναστασίου.
Ακολουθίες συνέθεσαν ο Μητροπολίτης πρώην Καρπάθιου και Κάσου Νείλος
Σμυρνιωτόπουλος και ο Υμνογράφος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Την
Ακολουθία της επετείου των εγκαινίων του Ναού του Αγίου Αναστασίου
εποίησε ο Επίσκοπος Επιδαύρου Καλλίνικος Κορομπόκης.
Πηγές
- ΝΕΟΝ ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟΝ, παρά του Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, έκδοσις Τρίτη, Εκδοτικός Οίκος «ΑΣΤΗΡ» Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου, ΑΘΗΝΑΙ 1961, σελ. 74 και 75.
- Χρυσοστόμου Δεληγιαννοπούλου, «Ασματικαί Ακολουθίαι εις τον Άγιον Νεομάρτυρα Αναστάσιον τον Ναυπλιέα», εν Αθήναις 1968.