Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας
Ο Άγιος Κύριλλος έζησε
κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Μικρού (408-450 μ.Χ.)
και γεννήθηκε περί το 370 ή 375 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια από εύπορους
γονείς της ελληνικής κοινωνίας της πόλεως. Ήταν θερμού και ζωηρού
χαρακτήρα, ανήσυχος, τολμηρός, ενεργητικός και πολύ δραστήριος.
Διακρινόταν για την ευστροφία, την ταχύτητα και αποφασιστικότητα των
ενεργειών του και, κυρίως, για την επιμονή, ορμητικότητα και το
ανυποχώρητο στις επιδιώξεις των σκοπών για τους οποίους αγωνιζόταν. Είχε
ισχυρό το αίσθημα της ορθοδόξου εκκλησιαστικής παραδόσεως και την αγάπη
του για την ειρήνη και εκκλησιαστική ενότητα, η δε συναίσθηση του
καθήκοντος και ο αγνός ενθουσιασμός του για την αλήθεια τον καθιστούσαν
άφοβο στην επιτέλεση της διακονίας του και ικανό αγωνιστή υπέρ της
αλήθειας μέχρι θανάτου. Για όλα αυτά τα χαρίσματα δικαίως θεωρείται ως
ένας από τους Μεγάλους Πατέρες και Διδασκάλους της Εκκλησίας και ο κατ’
εξοχήν υπερασπιστής της ιεράς παραδόσεως.Ήταν ανεψιός του Πατριάρχου
Αλεξανδρείας Θεοφίλου, τον οποίο πάντοτε ευγνωμόνως ανέφερε. Έλαβε
ευρεία μόρφωση στην Αλεξάνδρεια και μάλιστα στην περιώνυμο Κατηχητική
Σχολή, όπου παρακολουθούσε παραδόσεις του μεγάλου διδασκάλου της Σχολής
αυτής Διδύμου του Τυφλού. Φοίτησε, ακόμη, στις φιλοσοφικές σχολές της
Αλεξάνδρειας και συμπλήρωσε τις σπουδές του με επιπλέον ιδιαίτερες
μελέτες της θύραθεν και της χριστιανικής φιλοσοφίας, όπως τούτο
προκύπτει από τους λόγους και τα συγγράμματά του. Όταν μελετούσε την
Αγία Γραφή εφάρμοζε την υγιή και ορθή ερμηνευτική μέθοδο, διά της οποίας
αναζητούσε πάντοτε να ερευνά την σύνθεση του κειμένου και κατόπιν να
αναζητεί τα νοήματά του. Κατά την ερμηνεία της Αγίας Γραφής και γενικώς
την έκθεση των δογμάτων προτιμούσε περισσότερο την πίστη, έχοντας ως
κριτήριο της Ορθοδοξίας την παράδοση της Εκκλησίας, όπου όμως θεωρούσε
αναγκαίο χρησιμοποιούσε και τον λόγο. Για την καλύτερη πνευματική
ανάπτυξή του και τον πληρέστερο καταρτισμό του, κατέφυγε σε μονές της
Αιγύπτου, όπου ασκήτευε για ένα χρονικό διάστημα. Έλεγε μάλιστα σχετικά:
«Εις χείρας πατέρων τεθράμμεθα ορθοδόξων και αγίων». Μάλιστα κατά τους
χρόνους εκείνους, ο μοναχικός βίος της Αιγύπτου βρίσκονταν σε μεγάλη
ακμή, από την οποία είχε αρχίσει να εξασθενεί, ιδίως μετά τις βίαιες
επιθέσεις, τις οποίες εξαπέλυσε εναντίων του ο Θεόφιλος, λόγω των
ωρεγινιστικών ερίδων. Μάλιστα, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, ο Άγιος
Κύριλλος, απεστέλη από τον θείο του Θεόφιλο, μετά τις σπουδές του, στις
μονές της Νιτρίας όπου διέμενε επί πενταετία στη μονή του Αγίου
Μακαρίου, μελετώντας την Αγία Γραφή και ασκούμενος υπό την καθοδήγηση
του γέροντος Σεραπίωνος.Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς εισήλθε στις
τάξεις του ιερού κλήρου, αλλά πάντως μετά την συμπλήρωση του 26ου έτους,
χειροτονήθηκε αναγνώστης και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος και
πρεσβύτερος από τον θείο του Θεόφιλο. Μετά τον θάνατο του Θεοφίλου, στις
15 Οκτωβρίου 412 μ.Χ., προβλήθηκε ως διάδοχός του, όπως και ο
αρχιδιάκονος Τιμόθεος, ο οποίος ήταν αξιόλογος κληρικός και μάλιστα
αρεστός στην αριστοκρατία της αλεξανδρινής κοινωνίας καθώς και στη
δημόσια διοίκηση της πόλεως. Τελικά Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας εξελέγη ο
Άγιος Κύριλλος, που ενθρονίσθηκε στις 17 Οκτωβρίου 412 μ.Χ. και
διεποίμανε την Εκκλησία της Αλεξανδρείας επί 32 έτη, έχοντας πάντοτε τη
βαριά συναίσθηση ότι κατείχε το θρόνο του Ευαγγελιστού Μάρκου. Ο Άγιος
Κύριλλος, αφ’ ενός μεν έλεγχε την κοινωνική ανισότητα, καυτηρίαζε την
αναλγησία των πλουσίων και τις κακές συνήθειες, καθώς και πολλά άλλα
φαινόμενα της ευημερούσης κοινωνίας, αφ’ ετέρου δε προέβαλλε στους
πιστούς το ιδεώδες της χριστιανικής ζωής και αγάπης και τους συνιστούσε
να ζουν ζωή σύμφωνη με το θέλημα του Θεού και το χριστιανικό τους όνομα.
Ο Άγιος θεώρησε βασικό καθήκον του την αντιμετώπιση διαφόρων αιρέσεων
και σχισμάτων, υπολείμματα των οποίων διασώζονται ακόμη, όπως και των
Αρειανών, Μαρκίωνος, Παύλου Σαμοσατέως, Ναυατιανών. Επίσης στράφηκε και
κατά των Εθνικών, οι οποίοι επηρέαζαν το λαό διά της μαγείας, της
αστρολογίας και τις δεισιδαιμονίες και του μαντείου τους στο Μένουθις.
Το μαντείο αυτό αντιμετώπισε διά της μεταφοράς των ιερών λειψάνων των
Μαρτύρων Κύρου και Ιωάννου και των Παρθένων Θεοκτίστης, Ευδοξίας και της
μητέρας τους Αθανασίας στο ναό των Ευαγγελιστών, τον οποίο ανήγειρε ο
Θεόφιλος και τα οποία λείψανα είχαν ευρεθεί σε αρχαίο χριστιανικό ναό
του Αποστόλου Μάρκου. Ο Άγιος Κύριλλος στράφηκε και κατά των Ιουδαίων,
επειδή είχαν τη μεροληπτική υπέρ αυτών στάση του έπαρχου Ορέστη και
συμπεριφέρονταν προκλητικά στους χριστιανούς. Ο Άγιος επίσης,
αντιμετώπισε τις αιρετικές δοξασίες του Πελαγίου και τέλος του
Νεστορίου. Ο αγώνας του κατά του Νεστορίου ή του Μονοφυσιτισμού γέμισε
την ιστορία του Μεγάλου αυτού Πατρός της Εκκλησίας.Ο Νεστόριος,
Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως από τον Απρίλιο του έτους 428 μ.Χ.,
δημιούργησε την αίρεση του Μονοφυσιτισμού. Αρνιόταν δηλαδή την καθ’
υπόσταση ένωση των δύο εν Χριστώ φύσεων, θείας και ανθρώπινης,
αποδεχόταν μόνο ενοίκηση ή συνάφειά τους και θεωρούσε την Παναγία όχι
Θεοτόκο, αλλά «Χριστοτόκο» ή «ανθρωποτόκο». Ο Άγιος Κύριλλος διαφύλαξε
τη Χριστολογία της Εκκλησίας, από την πλάνη των αιρετικών, διδάσκοντας
την αλήθεια της Εκκλησίας. Ο Χριστός κατά την Θεία Του φύση
χαρακτηρίζεται από τον Άγιο Κύριλλο ως «του Πατρός φύσει Υιός και υπέρ
ημάς Λόγος», «εκ Θεού Λόγος», «άνωθεν εκ Θεού Πατρός», ο οποίος είναι
Θείος Λόγος και ο οποίος «οικονομικώς κατεφοίτησε δι’ ημάς εις
ανθρωπότητα», «γέγονε σαρξ» και «καθ’ ημάς άνθρωπος», «ηνώθη κατά φύσιν
και καθ’ υπόστασιν τη σαρκί». Έτσι, η Παναγία είναι Θεοτόκος, διότι στον
Όρο αυτό συμπεριλαμβάνεται και το πραγματικό της Θείας ενανθρωπήσεως
του Λόγου, της κατά σάρκα γεννήσεως του Θεού από την Παρθένο και της
υποστατικής ενώσεως των δύο φύσεων στο πρόσωπό του. Ο Όρος Θεοτόκος
συνοψίζει άριστα την ενότητα του προσώπου του Χριστού. Το 430 μ.Χ., η
Σύνοδος που συγκάλεσε στην Αλεξάνδρεια ο Άγιος Κύριλλος, διατύπωσε σε 12
αναθεματισμούς, τις διδασκαλίες που όφειλε να αποκηρύξει ο Νεστόριος.
Το σκάνδαλο που δημιουργήθηκε και αναστάτωσε την Εκκλησία από τη
διδασκαλία του Νεστόριου ήταν μεγάλο. Αυτό ανάγκασε τον αυτοκράτορα
Θεοδόσιο τον Β’ να συγκαλέσει στις 7 Ιουνίου του έτους 431 μ.Χ., στην
Έφεσσο, την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο. Η Σύνοδος συνήλθε στις 22 Νοεμβρίου
431 μ.Χ. υπό την προεδρία του Αγίου Κυρίλλου. Ο Νεστόριος δεν
εμφανίσθηκε. Η Σύνοδος καταδίκασε τη δυσσεβή διδασκαλία του Νεστόριου
και τον ίδιο τον αιρεσιάρχη και εξακολούθησε τις εργασίες της επί άλλων
θεμάτων. Με καθυστέρηση έφθασε και ο Αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας και οι
περί αυτόν Επίσκοποι. Όταν έμαθαν την καταδίκη του Νεστόριου, συνήλθαν
σε δική τους Σύνοδο, αφόρισαν όλα τα μέλη της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου
και καθαίρεσαν τον Άγιο Κύριλλο και τον Επίσκοπο Εφέσου Μέμνονα. Με
αυτοκρατορικό διάταγμα, που εκδόθηκε μετά από υπόμνημα των βασιλικών
επιτρόπων, που ήσαν φίλοι του Νεστορίου, φυλακίστηκαν ο Άγιος Κύριλλος
και ο Επίσκοπος Εφέσου. Με επέμβαση της ευσεβούς Πουλχερίας, αδελφής του
αυτοκράτορα, ο Θεοδόσιος Β’ κάλεσε να εμφανισθούν ενώπιων του
αντιπρόσωποι των δύο πλευρών. Τους άκουσε και αποδέχθηκε τις θέσεις των
Ορθοδόξων. Τότε επικυρώθηκαν από όλους τα Πρακτικά της Γ’ Οικουμενικής
Συνόδου. Ο Άγιος Κύριλλος κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη, στις 27 Ιουνίου του
έτους 444 μ.Χ. Δικαίως ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης τον προσονόμασε
«σφραγίδα των Πατέρων». Η Εκκλησία θέλησε να αδελφώσει την μνήμη των δύο
Μεγάλων Πατέρων αυτής και Αρχιεπισκόπων Αλεξανδρείας, του Μεγάλου
Αθανασίου, πρωταγωνιστή κατά του Αρειανισμού, και του Αγίου Κυρίλλου,
πρωταγωνιστή κατά του Νεστοριανισμού και όρισε το συνεορτασμό τους στις
18 Ιανουαρίου. Η Σύναξη των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου ετελείτο στη
Μεγάλη Εκκλησία. Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως. Έρνοις λάμψαντες,
Ορθοδοξίας, πάσαν σβέσαντες, κακοδοξίαν, νικηταί τροπαιοφόροι γεγόνατε,
τη ευσέβεια τα πάντα πλουτήσαντες, την Εκκλησίαν μενάλως κοσμήσαντες,
αξίως εύρατε, Χριστόν τον θεόν ημών, δωρούμενον πάση το μέγα έλεος.
Κοντάκιον Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον Ιεράρχαι μέγιστοι της ευσεβείας, και
γενναίοι πρόμαχοι, της Εκκλησίας του Χριστού, πάντας φρουρείτε τους
μέλποντας. Σώσον Οικτίρμον, τους πίστει τιμώντας σε. Αναρτήθηκε από
FLOGA ΚΥΡΙΟΥ
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
Ο Άγιος Κύριλλος έζησε
κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Μικρού (408-450 μ.Χ.)
και γεννήθηκε περί το 370 ή 375 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια από εύπορους
γονείς της ελληνικής κοινωνίας της πόλεως. Ήταν θερμού και ζωηρού
χαρακτήρα, ανήσυχος, τολμηρός, ενεργητικός και πολύ δραστήριος.
Διακρινόταν για την ευστροφία, την ταχύτητα και αποφασιστικότητα των
ενεργειών του και, κυρίως, για την επιμονή, ορμητικότητα και το
ανυποχώρητο στις επιδιώξεις των σκοπών για τους οποίους αγωνιζόταν. Είχε
ισχυρό το αίσθημα της ορθοδόξου εκκλησιαστικής παραδόσεως και την αγάπη
του για την ειρήνη και εκκλησιαστική ενότητα, η δε συναίσθηση του
καθήκοντος και ο αγνός ενθουσιασμός του για την αλήθεια τον καθιστούσαν
άφοβο στην επιτέλεση της διακονίας του και ικανό αγωνιστή υπέρ της
αλήθειας μέχρι θανάτου. Για όλα αυτά τα χαρίσματα δικαίως θεωρείται ως
ένας από τους Μεγάλους Πατέρες και Διδασκάλους της Εκκλησίας και ο κατ’
εξοχήν υπερασπιστής της ιεράς παραδόσεως.Ήταν ανεψιός του Πατριάρχου
Αλεξανδρείας Θεοφίλου, τον οποίο πάντοτε ευγνωμόνως ανέφερε. Έλαβε
ευρεία μόρφωση στην Αλεξάνδρεια και μάλιστα στην περιώνυμο Κατηχητική
Σχολή, όπου παρακολουθούσε παραδόσεις του μεγάλου διδασκάλου της Σχολής
αυτής Διδύμου του Τυφλού. Φοίτησε, ακόμη, στις φιλοσοφικές σχολές της
Αλεξάνδρειας και συμπλήρωσε τις σπουδές του με επιπλέον ιδιαίτερες
μελέτες της θύραθεν και της χριστιανικής φιλοσοφίας, όπως τούτο
προκύπτει από τους λόγους και τα συγγράμματά του. Όταν μελετούσε την
Αγία Γραφή εφάρμοζε την υγιή και ορθή ερμηνευτική μέθοδο, διά της οποίας
αναζητούσε πάντοτε να ερευνά την σύνθεση του κειμένου και κατόπιν να
αναζητεί τα νοήματά του. Κατά την ερμηνεία της Αγίας Γραφής και γενικώς
την έκθεση των δογμάτων προτιμούσε περισσότερο την πίστη, έχοντας ως
κριτήριο της Ορθοδοξίας την παράδοση της Εκκλησίας, όπου όμως θεωρούσε
αναγκαίο χρησιμοποιούσε και τον λόγο. Για την καλύτερη πνευματική
ανάπτυξή του και τον πληρέστερο καταρτισμό του, κατέφυγε σε μονές της
Αιγύπτου, όπου ασκήτευε για ένα χρονικό διάστημα. Έλεγε μάλιστα σχετικά:
«Εις χείρας πατέρων τεθράμμεθα ορθοδόξων και αγίων». Μάλιστα κατά τους
χρόνους εκείνους, ο μοναχικός βίος της Αιγύπτου βρίσκονταν σε μεγάλη
ακμή, από την οποία είχε αρχίσει να εξασθενεί, ιδίως μετά τις βίαιες
επιθέσεις, τις οποίες εξαπέλυσε εναντίων του ο Θεόφιλος, λόγω των
ωρεγινιστικών ερίδων. Μάλιστα, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, ο Άγιος
Κύριλλος, απεστέλη από τον θείο του Θεόφιλο, μετά τις σπουδές του, στις
μονές της Νιτρίας όπου διέμενε επί πενταετία στη μονή του Αγίου
Μακαρίου, μελετώντας την Αγία Γραφή και ασκούμενος υπό την καθοδήγηση
του γέροντος Σεραπίωνος.Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς εισήλθε στις
τάξεις του ιερού κλήρου, αλλά πάντως μετά την συμπλήρωση του 26ου έτους,
χειροτονήθηκε αναγνώστης και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος και
πρεσβύτερος από τον θείο του Θεόφιλο. Μετά τον θάνατο του Θεοφίλου, στις
15 Οκτωβρίου 412 μ.Χ., προβλήθηκε ως διάδοχός του, όπως και ο
αρχιδιάκονος Τιμόθεος, ο οποίος ήταν αξιόλογος κληρικός και μάλιστα
αρεστός στην αριστοκρατία της αλεξανδρινής κοινωνίας καθώς και στη
δημόσια διοίκηση της πόλεως. Τελικά Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας εξελέγη ο
Άγιος Κύριλλος, που ενθρονίσθηκε στις 17 Οκτωβρίου 412 μ.Χ. και
διεποίμανε την Εκκλησία της Αλεξανδρείας επί 32 έτη, έχοντας πάντοτε τη
βαριά συναίσθηση ότι κατείχε το θρόνο του Ευαγγελιστού Μάρκου. Ο Άγιος
Κύριλλος, αφ’ ενός μεν έλεγχε την κοινωνική ανισότητα, καυτηρίαζε την
αναλγησία των πλουσίων και τις κακές συνήθειες, καθώς και πολλά άλλα
φαινόμενα της ευημερούσης κοινωνίας, αφ’ ετέρου δε προέβαλλε στους
πιστούς το ιδεώδες της χριστιανικής ζωής και αγάπης και τους συνιστούσε
να ζουν ζωή σύμφωνη με το θέλημα του Θεού και το χριστιανικό τους όνομα.
Ο Άγιος θεώρησε βασικό καθήκον του την αντιμετώπιση διαφόρων αιρέσεων
και σχισμάτων, υπολείμματα των οποίων διασώζονται ακόμη, όπως και των
Αρειανών, Μαρκίωνος, Παύλου Σαμοσατέως, Ναυατιανών. Επίσης στράφηκε και
κατά των Εθνικών, οι οποίοι επηρέαζαν το λαό διά της μαγείας, της
αστρολογίας και τις δεισιδαιμονίες και του μαντείου τους στο Μένουθις.
Το μαντείο αυτό αντιμετώπισε διά της μεταφοράς των ιερών λειψάνων των
Μαρτύρων Κύρου και Ιωάννου και των Παρθένων Θεοκτίστης, Ευδοξίας και της
μητέρας τους Αθανασίας στο ναό των Ευαγγελιστών, τον οποίο ανήγειρε ο
Θεόφιλος και τα οποία λείψανα είχαν ευρεθεί σε αρχαίο χριστιανικό ναό
του Αποστόλου Μάρκου. Ο Άγιος Κύριλλος στράφηκε και κατά των Ιουδαίων,
επειδή είχαν τη μεροληπτική υπέρ αυτών στάση του έπαρχου Ορέστη και
συμπεριφέρονταν προκλητικά στους χριστιανούς. Ο Άγιος επίσης,
αντιμετώπισε τις αιρετικές δοξασίες του Πελαγίου και τέλος του
Νεστορίου. Ο αγώνας του κατά του Νεστορίου ή του Μονοφυσιτισμού γέμισε
την ιστορία του Μεγάλου αυτού Πατρός της Εκκλησίας.Ο Νεστόριος,
Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως από τον Απρίλιο του έτους 428 μ.Χ.,
δημιούργησε την αίρεση του Μονοφυσιτισμού. Αρνιόταν δηλαδή την καθ’
υπόσταση ένωση των δύο εν Χριστώ φύσεων, θείας και ανθρώπινης,
αποδεχόταν μόνο ενοίκηση ή συνάφειά τους και θεωρούσε την Παναγία όχι
Θεοτόκο, αλλά «Χριστοτόκο» ή «ανθρωποτόκο». Ο Άγιος Κύριλλος διαφύλαξε
τη Χριστολογία της Εκκλησίας, από την πλάνη των αιρετικών, διδάσκοντας
την αλήθεια της Εκκλησίας. Ο Χριστός κατά την Θεία Του φύση
χαρακτηρίζεται από τον Άγιο Κύριλλο ως «του Πατρός φύσει Υιός και υπέρ
ημάς Λόγος», «εκ Θεού Λόγος», «άνωθεν εκ Θεού Πατρός», ο οποίος είναι
Θείος Λόγος και ο οποίος «οικονομικώς κατεφοίτησε δι’ ημάς εις
ανθρωπότητα», «γέγονε σαρξ» και «καθ’ ημάς άνθρωπος», «ηνώθη κατά φύσιν
και καθ’ υπόστασιν τη σαρκί». Έτσι, η Παναγία είναι Θεοτόκος, διότι στον
Όρο αυτό συμπεριλαμβάνεται και το πραγματικό της Θείας ενανθρωπήσεως
του Λόγου, της κατά σάρκα γεννήσεως του Θεού από την Παρθένο και της
υποστατικής ενώσεως των δύο φύσεων στο πρόσωπό του. Ο Όρος Θεοτόκος
συνοψίζει άριστα την ενότητα του προσώπου του Χριστού. Το 430 μ.Χ., η
Σύνοδος που συγκάλεσε στην Αλεξάνδρεια ο Άγιος Κύριλλος, διατύπωσε σε 12
αναθεματισμούς, τις διδασκαλίες που όφειλε να αποκηρύξει ο Νεστόριος.
Το σκάνδαλο που δημιουργήθηκε και αναστάτωσε την Εκκλησία από τη
διδασκαλία του Νεστόριου ήταν μεγάλο. Αυτό ανάγκασε τον αυτοκράτορα
Θεοδόσιο τον Β’ να συγκαλέσει στις 7 Ιουνίου του έτους 431 μ.Χ., στην
Έφεσσο, την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο. Η Σύνοδος συνήλθε στις 22 Νοεμβρίου
431 μ.Χ. υπό την προεδρία του Αγίου Κυρίλλου. Ο Νεστόριος δεν
εμφανίσθηκε. Η Σύνοδος καταδίκασε τη δυσσεβή διδασκαλία του Νεστόριου
και τον ίδιο τον αιρεσιάρχη και εξακολούθησε τις εργασίες της επί άλλων
θεμάτων. Με καθυστέρηση έφθασε και ο Αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας και οι
περί αυτόν Επίσκοποι. Όταν έμαθαν την καταδίκη του Νεστόριου, συνήλθαν
σε δική τους Σύνοδο, αφόρισαν όλα τα μέλη της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου
και καθαίρεσαν τον Άγιο Κύριλλο και τον Επίσκοπο Εφέσου Μέμνονα. Με
αυτοκρατορικό διάταγμα, που εκδόθηκε μετά από υπόμνημα των βασιλικών
επιτρόπων, που ήσαν φίλοι του Νεστορίου, φυλακίστηκαν ο Άγιος Κύριλλος
και ο Επίσκοπος Εφέσου. Με επέμβαση της ευσεβούς Πουλχερίας, αδελφής του
αυτοκράτορα, ο Θεοδόσιος Β’ κάλεσε να εμφανισθούν ενώπιων του
αντιπρόσωποι των δύο πλευρών. Τους άκουσε και αποδέχθηκε τις θέσεις των
Ορθοδόξων. Τότε επικυρώθηκαν από όλους τα Πρακτικά της Γ’ Οικουμενικής
Συνόδου. Ο Άγιος Κύριλλος κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη, στις 27 Ιουνίου του
έτους 444 μ.Χ. Δικαίως ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης τον προσονόμασε
«σφραγίδα των Πατέρων». Η Εκκλησία θέλησε να αδελφώσει την μνήμη των δύο
Μεγάλων Πατέρων αυτής και Αρχιεπισκόπων Αλεξανδρείας, του Μεγάλου
Αθανασίου, πρωταγωνιστή κατά του Αρειανισμού, και του Αγίου Κυρίλλου,
πρωταγωνιστή κατά του Νεστοριανισμού και όρισε το συνεορτασμό τους στις
18 Ιανουαρίου. Η Σύναξη των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου ετελείτο στη
Μεγάλη Εκκλησία. Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως. Έρνοις λάμψαντες,
Ορθοδοξίας, πάσαν σβέσαντες, κακοδοξίαν, νικηταί τροπαιοφόροι γεγόνατε,
τη ευσέβεια τα πάντα πλουτήσαντες, την Εκκλησίαν μενάλως κοσμήσαντες,
αξίως εύρατε, Χριστόν τον θεόν ημών, δωρούμενον πάση το μέγα έλεος.
Κοντάκιον Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον Ιεράρχαι μέγιστοι της ευσεβείας, και
γενναίοι πρόμαχοι, της Εκκλησίας του Χριστού, πάντας φρουρείτε τους
μέλποντας. Σώσον Οικτίρμον, τους πίστει τιμώντας σε.
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
Ὁ
Ἅγιος Κύριλλος ἔζησε κατὰ
τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ (408 – 450 μ.Χ.) καὶ
γεννήθηκε περὶ τὸ 370 ἢ 375 μ.Χ. στὴν Ἀλεξάνδρεια ἀπὸ εὔπορους γονεῖς
τῆς ἑλληνικῆς
κοινωνίας τῆς πόλεως. Ἦταν θερμοῦ καὶ ζωηροῦ χαρακτῆρος, ἀνήσυχος,
τολμηρός, ἐνεργητικὸς
καὶ πολὺ δραστήριος. Διακρινόταν γιὰ τὴν εὐστροφία, τὴν ταχύτητα καὶ
ἀποφασιστικότητα τῶν ἐνεργειῶν του καί, κυρίως, γιὰ τὴν ἐπιμονή,
ὁρμητικότητα καὶ τὸ ἀνυποχώρητο στὶς ἐπιδιώξεις τῶν σκοπῶν γιὰ τοὺς
ὁποίους ἀγωνιζόταν.
Εἶχε ἰσχυρὸ τὸ αἴσθημα τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καὶ τὴν
ἀγάπη
του γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα, ἡ δὲ συναίσθηση τοῦ
καθήκοντος καὶ
ὁ ἁγνὸς ἐνθουσιασμός του γιὰ τὴν ἀλήθεια τὸν καθιστοῦσαν ἄφοβο στὴν
ἐπιτέλεση τῆς
διακονίας του καὶ ἱκανὸ ἀγωνιστὴ ὑπὲρ τῆς ἀλήθειας μέχρι θανάτου. Γιὰ
ὅλα αὐτὰ
τὰ χαρίσματα δικαίως θεωρεῖται ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς Μεγάλους Πατέρες καὶ
Διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ κατ’ ἐξοχὴν ὑπερασπιστὴς τῆς ἱερᾶς
παραδόσεως.
Ἦταν ἀνεψιὸς τοῦ Πατριάρχου
Ἀλεξανδρείας Θεοφίλου, τὸν ὁποῖο πάντοτε εὐγνωμόνως ἀνέφερε. Ἔλαβε εὐρεία
μόρφωση στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ μάλιστα στὴν περιώνυμο Κατηχητικὴ Σχολή, ὅπου
παρακολουθοῦσε παραδόσεις τοῦ μεγάλου διδασκάλου τῆς Σχολῆς αὐτῆς Διδύμου τοῦ
Τυφλοῦ. Φοίτησε, ἀκόμη, στὶς φιλοσοφικὲς σχολὲς τῆς Ἀλεξάνδρειας καὶ συμπλήρωσε
τὶς σπουδές του μὲ ἐπιπλέον ἰδιαίτερες μελέτες τῆς θύραθεν καὶ τῆς χριστιανικῆς
φιλοσοφίας, ὅπως τοῦτο προκύπτει ἀπὸ τοὺς λόγους καὶ τὰ συγγράμματά του.
Ὅταν μελετοῦσε τὴν Ἁγία
Γραφὴ ἐφάρμοζε τὴν ὑγιὴ καὶ ὀρθὴ ἑρμηνευτικὴ μέθοδο, διὰ τῆς ὁποίας ἀναζητοῦσε
πάντοτε νὰ ἐρευνᾶ τὴν σύνθεση τοῦ κειμένου καὶ κατόπιν νὰ ἀναζητεῖ τὰ νοήματά
του. Κατὰ τὴν ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ γενικῶς τὴν ἔκθεση τῶν δογμάτων
προτιμοῦσε περισσότερο τὴν πίστη, ἔχοντας ὡς κριτήριο τῆς Ὀρθοδοξίας τὴν
παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου ὅμως θεωροῦσε ἀναγκαῖο χρησιμοποιοῦσε καὶ τὸν
λόγο.
 |
| Αρχαία Αλεξάνδρεια |
Γιὰ τὴν καλύτερη πνευματικὴ
ἀνάπτυξή του καὶ τὸν πληρέστερο καταρτισμό του, κατέφυγε σὲ μονὲς τῆς Αἰγύπτου,
ὅπου ἀσκήτευε γιὰ ἕνα χρονικὸ διάστημα. Ἔλεγε μάλιστα σχετικά: «Εἰς χείρας
πατέρων τεθράμμεθα ὀρθοδόξων καὶ ἁγίων». Μάλιστα κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους, ὁ
μοναχικὸς βίος τῆς Αἰγύπτου βρίσκονταν σὲ μεγάλη ἀκμή, ἀπὸ τὴν ὁποία εἶχε ἀρχίσει
νὰ ἐξασθενεῖ, ἰδίως μετὰ τὶς βίαιες ἐπιθέσεις, τὶς ὁποῖες ἐξαπέλυσε ἐναντίων
του ὁ Θεόφιλος, λόγῳ τῶν ὠρεγινιστικῶν ἐρίδων.
Μάλιστα, σύμφωνα μὲ κάποιες
πληροφορίες, ὁ Ἅγιος Κύριλλος, ἀπεστάλη ἀπὸ τὸν θεῖο του Θεόφιλο, μετὰ τὶς
σπουδές του, στὶς μονὲς τῆς Νιτρίας ὅπου διέμενε ἐπὶ πενταετία στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου
Μακαρίου, μελετώντας τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀσκούμενος ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ
γέροντος Σεραπίωνος.
Δὲν εἶναι γνωστὸ πότε ἀκριβῶς
εἰσῆλθε στὶς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου, ἀλλὰ πάντως μετὰ τὴν συμπλήρωση τοῦ 26ου ἔτους,
χειροτονήθηκε ἀναγνώστης καὶ στὴ συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος καὶ
πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν θεῖο του Θεόφιλο.
Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ
Θεοφίλου, στὶς 15 Ὀκτωβρίου 412 μ.Χ., προβλήθηκε ὡς διάδοχός του, ὅπως καὶ ὁ ἀρχιδιάκονος
Τιμόθεος, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀξιόλογος κληρικὸς καὶ μάλιστα ἀρεστὸς στὴν ἀριστοκρατία
τῆς ἀλεξανδρινῆς κοινωνίας καθὼς καὶ στὴ δημόσια διοίκηση τῆς πόλεως. Τελικὰ Ἀρχιεπίσκοπος
Ἀλεξανδρείας ἐξελέγη ὁ Ἅγιος Κύριλλος, ποὺ ἐνθρονίσθηκε στὶς 17 Ὀκτωβρίου 412
μ.Χ. καὶ διεποίμανε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας ἐπὶ 32 ἔτη, ἔχοντας πάντοτε τὴ
βαριὰ συναίσθηση ὅτι κατεῖχε τὸ θρόνο τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου.
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος, ἀφ’ ἑνὸς
μὲν ἔλεγχε τὴν κοινωνικὴ ἀνισότητα, καυτηρίαζε τὴν ἀναλγησία τῶν πλουσίων καὶ τὶς
κακὲς συνήθειες, καθὼς καὶ πολλὰ ἄλλα φαινόμενα τῆς εὐημερούσης κοινωνίας, ἀφ’ ἑτέρου
δὲ προέβαλλε στοὺς πιστοὺς τὸ ἰδεῶδες τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καὶ ἀγάπης καὶ τοὺς
συνιστοῦσε νὰ ζοῦν ζωὴ σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ χριστιανικό τους ὄνομα.
Ὁ Ἅγιος θεώρησε βασικὸ καθῆκον
του τὴν ἀντιμετώπιση διαφόρων αἱρέσεων καὶ σχισμάτων, ὑπολείμματα τῶν ὁποίων
διασώζονται ἀκόμη, ὅπως καὶ τῶν Ἀρειανῶν, Μαρκίωνος, Παύλου Σαμοσατέως,
Ναυατιανῶν. Ἐπίσης στράφηκε καὶ κατὰ τῶν Ἐθνικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπηρέαζαν τὸ λαὸ διὰ
τῆς μαγείας, τῆς ἀστρολογίας καὶ τὶς δεισιδαιμονίες καὶ τοῦ μαντείου τους στὸ
Μένουθις. Τὸ μαντεῖο αὐτὸ ἀντιμετώπισε διὰ τῆς μεταφορᾶς τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν
Μαρτύρων Κύρου καὶ Ἰωάννου καὶ τῶν Παρθένων Θεοκτίστης, Εὐδοξίας καὶ τῆς
μητέρας τους Ἀθανασίας στὸ ναὸ τῶν Εὐαγγελιστῶν, τὸν ὁποῖο ἀνήγειρε ὁ Θεόφιλος
καὶ τὰ ὁποῖα λείψανα εἶχαν εὑρεθεῖ σὲ ἀρχαῖο χριστιανικὸ ναὸ τοῦ Ἀποστόλου
Μάρκου.
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος στράφηκε
καὶ κατὰ τῶν Ἰουδαίων, ἐπειδὴ εἶχαν τὴ μεροληπτικὴ ὑπὲρ αὐτῶν στάση τοῦ ἔπαρχου
Ὀρέστη καὶ συμπεριφέρονταν προκλητικὰ στοὺς χριστιανούς. Ὁ Ἅγιος ἐπίσης, ἀντιμετώπισε
τὶς αἱρετικὲς δοξασίες τοῦ Πελαγίου καὶ τέλος τοῦ Νεστορίου. Ὁ ἀγώνας του κατὰ
τοῦ Νεστορίου ἢ τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ γέμισε τὴν ἱστορία τοῦ Μεγάλου αὐτοῦ Πατρὸς
τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Νεστόριος, Ἀρχιεπίσκοπος
Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους 428 μ.Χ., δημιούργησε τὴν αἵρεση
τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Ἀρνιόταν δηλαδὴ τὴν καθ’ ὑπόσταση ἕνωση τῶν δύο ἐν Χριστῷ
φύσεων, θείας καὶ ἀνθρώπινης, ἀποδεχόταν μόνο ἐνοίκηση ἢ συνάφειά τους καὶ
θεωροῦσε τὴν Παναγία ὄχι Θεοτόκο, ἀλλὰ «Χριστοτόκο» ἢ «ἀνθρωποτόκο». Ὁ Ἅγιος
Κύριλλος διαφύλαξε τὴ Χριστολογία τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν αἱρετικῶν,
διδάσκοντας τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστὸς κατὰ τὴν Θεία Του φύση
χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν Ἅγιο Κύριλλο ὡς «τοῦ Πατρὸς φύσει Υἱὸς καὶ ὑπὲρ ἡμᾶς
Λόγος», «ἐκ Θεοῦ Λόγος», «ἄνωθεν ἐκ Θεοῦ Πατρός», ὁ ὁποῖος εἶναι Θεῖος Λόγος καὶ
ὁ ὁποῖος «οἰκονομικῶς κατεφοίτησε δι’ ἡμᾶς εἰς ἀνθρωπότητα», «γέγονε σάρξ» καὶ «καθ’
ἡμᾶς ἄνθρωπος», «ἡνώθη κατὰ φύσιν καὶ καθ’ ὑπόστασιν τῇ σαρκί». Ἔτσι, ἡ Παναγία
εἶναι Θεοτόκος, διότι στὸν Ὅρο αὐτὸ συμπεριλαμβάνεται καὶ τὸ πραγματικὸ τῆς
Θείας ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, τῆς κατὰ σάρκα γεννήσεως τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν
Παρθένο καὶ τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως τῶν δυὸ φύσεων στὸ πρόσωπό του. Ὁ Ὅρος
Θεοτόκος συνοψίζει ἄριστα τὴν ἑνότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ 430 μ.Χ., ἡ Σύνοδος ποὺ
συγκάλεσε στὴν Ἀλεξάνδρεια ὁ Ἅγιος Κύριλλος, διατύπωσε σὲ 12 ἀναθεματισμούς, τὶς
διδασκαλίες ποὺ ὄφειλε νὰ ἀποκηρύξει ὁ Νεστόριος. Τὸ σκάνδαλο ποὺ δημιουργήθηκε
καὶ ἀναστάτωσε τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Νεστορίου ἦταν μεγάλο. Αὐτὸ ἀνάγκασε
τὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο τὸν Β’ νὰ συγκαλέσει στὶς 7 Ἰουνίου τοῦ ἔτους 431
μ.Χ., στὴν Ἔφεσσο, τὴν Γ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Ἡ Σύνοδος συνῆλθε στὶς 22
Νοεμβρίου 431 μ.Χ. ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου. Ὁ Νεστόριος δὲν ἐμφανίσθηκε.
Ἡ Σύνοδος καταδίκασε τὴ δυσσεβὴ διδασκαλία τοῦ Νεστόριου καὶ τὸν ἴδιο τὸν αἱρεσιάρχη
καὶ ἐξακολούθησε τὶς ἐργασίες της ἐπὶ ἄλλων θεμάτων. Μὲ καθυστέρηση ἔφθασε καὶ ὁ
Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας καὶ οἱ περὶ αὐτὸν Ἐπίσκοποι. Ὅταν ἔμαθαν τὴν καταδίκη
τοῦ Νεστόριου, συνῆλθαν σὲ δική τους Σύνοδο, ἀφόρισαν ὅλα τὰ μέλη τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς
Συνόδου καὶ καθαίρεσαν τὸν Ἅγιο Κύριλλο καὶ τὸν Ἐπίσκοπο Ἐφέσου Μέμνονα. Μὲ αὐτοκρατορικὸ
διάταγμα, ποὺ ἐκδόθηκε μετὰ ἀπὸ ὑπόμνημα τῶν βασιλικῶν ἐπιτρόπων, ποὺ ἦσαν
φίλοι τοῦ Νεστορίου, φυλακίστηκαν ὁ Ἅγιος Κύριλλος καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Ἐφέσου. Μὲ ἐπέμβαση
τῆς εὐσεβοῦς Πουλχερίας, ἀδελφῆς τοῦ αὐτοκράτορα, ὁ Θεοδόσιος Β’ κάλεσε νὰ ἐμφανισθοῦν
ἐνώπιών του ἀντιπρόσωποι τῶν δύο πλευρῶν. Τοὺς ἄκουσε καὶ ἀποδέχθηκε τὶς θέσεις
τῶν Ὀρθοδόξων. Τότε ἐπικυρώθηκαν ἀπὸ ὅλους τὰ Πρακτικὰ τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς
Συνόδου.
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος κοιμήθηκε ὁσίως
μὲ εἰρήνη, στὶς 27 Ἰουνίου τοῦ ἔτους 444 μ.Χ. Δικαίως ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ
Σιναΐτης τὸν προσονόμασε «σφραγίδα τῶν Πατέρων».
Ἡ Ἐκκλησία θέλησε νὰ ἀδελφώσει
τὴν μνήμη τῶν δυὸ Μεγάλων Πατέρων αὐτῆς καὶ Ἀρχιεπισκόπων Ἀλεξανδρείας, τοῦ
Μεγάλου Ἀθανασίου, πρωταγωνιστὴ κατὰ τοῦ Ἀρειανισμοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου,
πρωταγωνιστὴ κατὰ τοῦ Νεστοριανισμοῦ καὶ ὅρισε τὸ συνεορτασμό τους στὶς 18 Ἰανουαρίου.
Ἡ Σύναξη τῶν Ἁγίων Ἀθανασίου καὶ Κυρίλλου ἐτελεῖτο στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία.
Ἡ Σύναξη τῶν Ἁγίων Ἀθανασίου καὶ Κυρίλλου ἐτελεῖτο στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία.
Ο Άγιος Κύριλλος έζησε
κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Μικρού (408-450 μ.Χ.)
και γεννήθηκε περί το 370 ή 375 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια από εύπορους
γονείς της ελληνικής κοινωνίας της πόλεως. Ήταν θερμού και ζωηρού
χαρακτήρα, ανήσυχος, τολμηρός, ενεργητικός και πολύ δραστήριος.
Διακρινόταν για την ευστροφία, την ταχύτητα και αποφασιστικότητα των
ενεργειών του και, κυρίως, για την επιμονή, ορμητικότητα και το
ανυποχώρητο στις επιδιώξεις των σκοπών για τους οποίους αγωνιζόταν. Είχε
ισχυρό το αίσθημα της ορθοδόξου εκκλησιαστικής παραδόσεως και την αγάπη
του για την ειρήνη και εκκλησιαστική ενότητα, η δε συναίσθηση του
καθήκοντος και ο αγνός ενθουσιασμός του για την αλήθεια τον καθιστούσαν
άφοβο στην επιτέλεση της διακονίας του και ικανό αγωνιστή υπέρ της
αλήθειας μέχρι θανάτου. Για όλα αυτά τα χαρίσματα δικαίως θεωρείται ως
ένας από τους Μεγάλους Πατέρες και Διδασκάλους της Εκκλησίας και ο κατ’
εξοχήν υπερασπιστής της ιεράς παραδόσεως.Ήταν ανεψιός του Πατριάρχου
Αλεξανδρείας Θεοφίλου, τον οποίο πάντοτε ευγνωμόνως ανέφερε. Έλαβε
ευρεία μόρφωση στην Αλεξάνδρεια και μάλιστα στην περιώνυμο Κατηχητική
Σχολή, όπου παρακολουθούσε παραδόσεις του μεγάλου διδασκάλου της Σχολής
αυτής Διδύμου του Τυφλού. Φοίτησε, ακόμη, στις φιλοσοφικές σχολές της
Αλεξάνδρειας και συμπλήρωσε τις σπουδές του με επιπλέον ιδιαίτερες
μελέτες της θύραθεν και της χριστιανικής φιλοσοφίας, όπως τούτο
προκύπτει από τους λόγους και τα συγγράμματά του. Όταν μελετούσε την
Αγία Γραφή εφάρμοζε την υγιή και ορθή ερμηνευτική μέθοδο, διά της οποίας
αναζητούσε πάντοτε να ερευνά την σύνθεση του κειμένου και κατόπιν να
αναζητεί τα νοήματά του. Κατά την ερμηνεία της Αγίας Γραφής και γενικώς
την έκθεση των δογμάτων προτιμούσε περισσότερο την πίστη, έχοντας ως
κριτήριο της Ορθοδοξίας την παράδοση της Εκκλησίας, όπου όμως θεωρούσε
αναγκαίο χρησιμοποιούσε και τον λόγο. Για την καλύτερη πνευματική
ανάπτυξή του και τον πληρέστερο καταρτισμό του, κατέφυγε σε μονές της
Αιγύπτου, όπου ασκήτευε για ένα χρονικό διάστημα. Έλεγε μάλιστα σχετικά:
«Εις χείρας πατέρων τεθράμμεθα ορθοδόξων και αγίων». Μάλιστα κατά τους
χρόνους εκείνους, ο μοναχικός βίος της Αιγύπτου βρίσκονταν σε μεγάλη
ακμή, από την οποία είχε αρχίσει να εξασθενεί, ιδίως μετά τις βίαιες
επιθέσεις, τις οποίες εξαπέλυσε εναντίων του ο Θεόφιλος, λόγω των
ωρεγινιστικών ερίδων. Μάλιστα, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, ο Άγιος
Κύριλλος, απεστέλη από τον θείο του Θεόφιλο, μετά τις σπουδές του, στις
μονές της Νιτρίας όπου διέμενε επί πενταετία στη μονή του Αγίου
Μακαρίου, μελετώντας την Αγία Γραφή και ασκούμενος υπό την καθοδήγηση
του γέροντος Σεραπίωνος.Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς εισήλθε στις
τάξεις του ιερού κλήρου, αλλά πάντως μετά την συμπλήρωση του 26ου έτους,
χειροτονήθηκε αναγνώστης και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος και
πρεσβύτερος από τον θείο του Θεόφιλο. Μετά τον θάνατο του Θεοφίλου, στις
15 Οκτωβρίου 412 μ.Χ., προβλήθηκε ως διάδοχός του, όπως και ο
αρχιδιάκονος Τιμόθεος, ο οποίος ήταν αξιόλογος κληρικός και μάλιστα
αρεστός στην αριστοκρατία της αλεξανδρινής κοινωνίας καθώς και στη
δημόσια διοίκηση της πόλεως. Τελικά Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας εξελέγη ο
Άγιος Κύριλλος, που ενθρονίσθηκε στις 17 Οκτωβρίου 412 μ.Χ. και
διεποίμανε την Εκκλησία της Αλεξανδρείας επί 32 έτη, έχοντας πάντοτε τη
βαριά συναίσθηση ότι κατείχε το θρόνο του Ευαγγελιστού Μάρκου. Ο Άγιος
Κύριλλος, αφ’ ενός μεν έλεγχε την κοινωνική ανισότητα, καυτηρίαζε την
αναλγησία των πλουσίων και τις κακές συνήθειες, καθώς και πολλά άλλα
φαινόμενα της ευημερούσης κοινωνίας, αφ’ ετέρου δε προέβαλλε στους
πιστούς το ιδεώδες της χριστιανικής ζωής και αγάπης και τους συνιστούσε
να ζουν ζωή σύμφωνη με το θέλημα του Θεού και το χριστιανικό τους όνομα.
Ο Άγιος θεώρησε βασικό καθήκον του την αντιμετώπιση διαφόρων αιρέσεων
και σχισμάτων, υπολείμματα των οποίων διασώζονται ακόμη, όπως και των
Αρειανών, Μαρκίωνος, Παύλου Σαμοσατέως, Ναυατιανών. Επίσης στράφηκε και
κατά των Εθνικών, οι οποίοι επηρέαζαν το λαό διά της μαγείας, της
αστρολογίας και τις δεισιδαιμονίες και του μαντείου τους στο Μένουθις.
Το μαντείο αυτό αντιμετώπισε διά της μεταφοράς των ιερών λειψάνων των
Μαρτύρων Κύρου και Ιωάννου και των Παρθένων Θεοκτίστης, Ευδοξίας και της
μητέρας τους Αθανασίας στο ναό των Ευαγγελιστών, τον οποίο ανήγειρε ο
Θεόφιλος και τα οποία λείψανα είχαν ευρεθεί σε αρχαίο χριστιανικό ναό
του Αποστόλου Μάρκου. Ο Άγιος Κύριλλος στράφηκε και κατά των Ιουδαίων,
επειδή είχαν τη μεροληπτική υπέρ αυτών στάση του έπαρχου Ορέστη και
συμπεριφέρονταν προκλητικά στους χριστιανούς. Ο Άγιος επίσης,
αντιμετώπισε τις αιρετικές δοξασίες του Πελαγίου και τέλος του
Νεστορίου. Ο αγώνας του κατά του Νεστορίου ή του Μονοφυσιτισμού γέμισε
την ιστορία του Μεγάλου αυτού Πατρός της Εκκλησίας.Ο Νεστόριος,
Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως από τον Απρίλιο του έτους 428 μ.Χ.,
δημιούργησε την αίρεση του Μονοφυσιτισμού. Αρνιόταν δηλαδή την καθ’
υπόσταση ένωση των δύο εν Χριστώ φύσεων, θείας και ανθρώπινης,
αποδεχόταν μόνο ενοίκηση ή συνάφειά τους και θεωρούσε την Παναγία όχι
Θεοτόκο, αλλά «Χριστοτόκο» ή «ανθρωποτόκο». Ο Άγιος Κύριλλος διαφύλαξε
τη Χριστολογία της Εκκλησίας, από την πλάνη των αιρετικών, διδάσκοντας
την αλήθεια της Εκκλησίας. Ο Χριστός κατά την Θεία Του φύση
χαρακτηρίζεται από τον Άγιο Κύριλλο ως «του Πατρός φύσει Υιός και υπέρ
ημάς Λόγος», «εκ Θεού Λόγος», «άνωθεν εκ Θεού Πατρός», ο οποίος είναι
Θείος Λόγος και ο οποίος «οικονομικώς κατεφοίτησε δι’ ημάς εις
ανθρωπότητα», «γέγονε σαρξ» και «καθ’ ημάς άνθρωπος», «ηνώθη κατά φύσιν
και καθ’ υπόστασιν τη σαρκί». Έτσι, η Παναγία είναι Θεοτόκος, διότι στον
Όρο αυτό συμπεριλαμβάνεται και το πραγματικό της Θείας ενανθρωπήσεως
του Λόγου, της κατά σάρκα γεννήσεως του Θεού από την Παρθένο και της
υποστατικής ενώσεως των δύο φύσεων στο πρόσωπό του. Ο Όρος Θεοτόκος
συνοψίζει άριστα την ενότητα του προσώπου του Χριστού. Το 430 μ.Χ., η
Σύνοδος που συγκάλεσε στην Αλεξάνδρεια ο Άγιος Κύριλλος, διατύπωσε σε 12
αναθεματισμούς, τις διδασκαλίες που όφειλε να αποκηρύξει ο Νεστόριος.
Το σκάνδαλο που δημιουργήθηκε και αναστάτωσε την Εκκλησία από τη
διδασκαλία του Νεστόριου ήταν μεγάλο. Αυτό ανάγκασε τον αυτοκράτορα
Θεοδόσιο τον Β’ να συγκαλέσει στις 7 Ιουνίου του έτους 431 μ.Χ., στην
Έφεσσο, την Γ’ Οικουμενική Σύνοδο. Η Σύνοδος συνήλθε στις 22 Νοεμβρίου
431 μ.Χ. υπό την προεδρία του Αγίου Κυρίλλου. Ο Νεστόριος δεν
εμφανίσθηκε. Η Σύνοδος καταδίκασε τη δυσσεβή διδασκαλία του Νεστόριου
και τον ίδιο τον αιρεσιάρχη και εξακολούθησε τις εργασίες της επί άλλων
θεμάτων. Με καθυστέρηση έφθασε και ο Αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας και οι
περί αυτόν Επίσκοποι. Όταν έμαθαν την καταδίκη του Νεστόριου, συνήλθαν
σε δική τους Σύνοδο, αφόρισαν όλα τα μέλη της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου
και καθαίρεσαν τον Άγιο Κύριλλο και τον Επίσκοπο Εφέσου Μέμνονα. Με
αυτοκρατορικό διάταγμα, που εκδόθηκε μετά από υπόμνημα των βασιλικών
επιτρόπων, που ήσαν φίλοι του Νεστορίου, φυλακίστηκαν ο Άγιος Κύριλλος
και ο Επίσκοπος Εφέσου. Με επέμβαση της ευσεβούς Πουλχερίας, αδελφής του
αυτοκράτορα, ο Θεοδόσιος Β’ κάλεσε να εμφανισθούν ενώπιων του
αντιπρόσωποι των δύο πλευρών. Τους άκουσε και αποδέχθηκε τις θέσεις των
Ορθοδόξων. Τότε επικυρώθηκαν από όλους τα Πρακτικά της Γ’ Οικουμενικής
Συνόδου. Ο Άγιος Κύριλλος κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη, στις 27 Ιουνίου του
έτους 444 μ.Χ. Δικαίως ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης τον προσονόμασε
«σφραγίδα των Πατέρων». Η Εκκλησία θέλησε να αδελφώσει την μνήμη των δύο
Μεγάλων Πατέρων αυτής και Αρχιεπισκόπων Αλεξανδρείας, του Μεγάλου
Αθανασίου, πρωταγωνιστή κατά του Αρειανισμού, και του Αγίου Κυρίλλου,
πρωταγωνιστή κατά του Νεστοριανισμού και όρισε το συνεορτασμό τους στις
18 Ιανουαρίου. Η Σύναξη των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου ετελείτο στη
Μεγάλη Εκκλησία. Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως. Έρνοις λάμψαντες,
Ορθοδοξίας, πάσαν σβέσαντες, κακοδοξίαν, νικηταί τροπαιοφόροι γεγόνατε,
τη ευσέβεια τα πάντα πλουτήσαντες, την Εκκλησίαν μενάλως κοσμήσαντες,
αξίως εύρατε, Χριστόν τον θεόν ημών, δωρούμενον πάση το μέγα έλεος.
Κοντάκιον Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον Ιεράρχαι μέγιστοι της ευσεβείας, και
γενναίοι πρόμαχοι, της Εκκλησίας του Χριστού, πάντας φρουρείτε τους
μέλποντας. Σώσον Οικτίρμον, τους πίστει τιμώντας σε. Αναρτήθηκε από
FLOGA ΚΥΡΙΟΥ
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου