Προχριστουγεννιάτικες σκέψεις...

Με συγκλονίζει το σημερινό ευαγγέλιο πού μιλάει για την βασιλεία του Θεού και πώς θα έρθουν τα έθνη από βορρα, ανατολή, δύση και νότο για να παρακαθίσουν με τον Αβρααμ , τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, ενώ οι αυτάρκεις,οι δικαιούντες εαυτόν, οι υπερήφανοι, οι θρησκευτικοί και οι άκαρποι από εργα θα κλειστούν έξω, όπου η ακοινωνησία και ο τρόμος, ο βρυγμός των οδόντων και ο κλαυθμός. 

 

Δεν ήταν απλά μια φοβερή προειδοποίηση προς τους Γραμματείς και Φαρισαίους και τους φανατικούς Ιουδαίους. Είναι μια πραγματικότητα για κάθε θρησκευτικό άνθρωπο, πού θεωρεί τον εαυτό του από θέση άξιο της βασιλείας του Θεού. Οποία απογοήτευση και οποια ανατροπή. Οι έσχατοι πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι. Η γέννηση του Χριστού σηματοδοτεί την γέννηση της βασιλείας του Θεού εντός ημών, δηλαδή μέσα μας και ανάμεσα μας. Είναι ένα σημείο κρίσης. Μπορούμε να την δεχτούμε σαν παιδιά;;;

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ.

                                                


                                                      * * *

Ο αυριανός απόστολος είναι εναρμονισμένος με το Ευαγγέλιο και την εορτή της ημέρας, πού είναι η μνήμη των προπατόρων και των προφητών από Αδάμ του πρωτοπλάστου, έως και Ιωσήφ του Μνήστορος. Μας μιλάει για τους ήρωες της πίστεως, τους αγίους της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι στερήθηκαν τα πάντα, διώχθηκαν και μαρτύρησαν για τον Ερχόμενο Μεσσία, σε έναν κόσμο σκότους, σκιών και αγνωσίας, όντες προσηλωμένοι στον Θεό, με μονη βεβαιότητα τους την επαγγελία και όχι την απτή εκπλήρωση της. Αυτοί οι υπέροχοι άγιοι , παρόλη την βαθιά πίστη τους δεν έζησαν στην εποχή τους σαρκωμένη την ελπίδα σε σχέση με εμάς πού ζούμε την μετά Χριστόν εποχή και θεωρούμαστε προνομιούχοι. Αυτό το προνόμιο είναι και ευθύνη. Τώρα πού η Ελπίδα σαρκώθηκε και εσκήνωσεν εν ημίν θα πρέπει να φανούμε πιστότεροι και αγιότεροι τους.

                                                                              * * *

 Η αναφορά στον Αδάμ, τον Νώε και τους πριν τον Αβραάμ πατριάρχες και δικαίους, στο συναξάρι της αυριανής ημέρας,μας δείχνει έναν οικουμενικό Χριστό, πάνω από φυλές και καταγωγές. Είναι απευθείας απόγονος του Ανθρώπου.Μια οικουμενική προσδοκία και σωτηρία. Επίσης είναι ένας υπερεθνικός Χριστός. Ας δούμε τον Ιωβ , την Σωμανίτιδα τους μη εβραίους προφήτες πού τιμώνται και έζησαν θεοπρεπώς. Η οικειοποίηση του εθνικού Θεού είναι μια αυστηρά ιουδαίικη φαρισαϊκή αίρεση, γι'αυτό και είχε μεγάλη απήχηση και στον προτεσταντικό κόσμο, του cuius regio, eius religio. Σήμερα πού αγωνιζόμαστε και παλεύουμε, μέσα στην τόση βαρβαρική απαξίωση των εταίρων, να διαφυλάξουμε την ελληνικότητα και εθνική ιδιαιτερότητα μας, μπορεί να καταστεί ένας μεγάλος πειρασμός για τα πνευματικά μας κριτήρια ως γένους και ώς ανθρώπων. Ωστόσο, δεν νομίζω να είναι άστοχο, αλλά και επιβαλλόμενο να κρεμαστούμε από το έλεος του Θεού, όπως έκανε ο παλαιός Ισραήλ κατά καιρούς, σε περιόδους διωγμών και κρίσης. Το έθνος είναι η καρδιά των ανθρώπων πού το αποτελούν. Όταν αυτή η καρδιά είναι προσηλωμένη στην βασιλεία του Θεού, κάτι ουράνιο θα αποκαλυφθεί. Ό,τι είναι καταδικασμένο επίσης σε νέκρωση, θα νεκρωθεί.Ας ζήσουμε με την Ελπίδα.Ο Θεός αγαπά τους Ταπεινούς!