22 Δεκεμβρίου , Κυριακή προ Χριστού Γεννήσεως - μνήμη της Αγίας μεγαλομάρτυρος Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως

Μνήμη τῶν πρωτοπλάστων Ἀδὰμ καὶ Εὔας. Ὑμνῶ θανόντας ζῶν γένους ἀρχηγέτας, Τοῦ ζῆν με καὶ θνῄσκειν με τοὺς παραιτίους. Μνήμη τοῦ δικαίου Ἄβελ, υἱοῦ τοῦ Ἀδάμ. Βοᾷ Θεῷ σὸν αἷμα καὶ ψυχῆς δίχα, Ὦ πρῶτε νεκρῶν, πρῶτε καὶ σεσωσμένων. Μνήμη τοῦ δικαίου Σήθ, υἱοῦ Ἀδάμ. Σὴθ σπέρμα καινὸν τοῖς γονεύσιν ἀντ' Ἄβελ, Ἄνθρωπος ὢν δίκαιος· οἷος ἦν Ἄβελ. Μνήμη τοῦ δικαίου Ἐνώς, υἱοῦ Σήθ. Ὀφθεὶς Ἐνὼς μέγιστος ἐκ τῆς ἐλπίδος, Πολλοῖς ἐνῆκε ζῆλον εἰς τὴν ἐλπίδα. Μνήμη τοῦ δικαίου Καϊνᾶν υἱοῦ, Ἐνώς. Βίβλῳ Kαϊνᾶν Μωσέως γεγραμμένος, Κἂν τῷ παρόντι χρὴ γραφῆναι βιβλίῳ. Μνήμη τοῦ δικαίου Μαλελεήλ, υἱοῦ Καϊνᾶν. Ἑξῆς προκείσθω Μαλελεὴμ τῷ λόγῳ. Υἱὸς Καϊνᾶν, οὗ προεμνήσθη λόγος. Μνήμη τοῦ δικαίου Ἰάρεδ, υἱοῦ Μελελεήλ. Δίκαιον ὄντως ἐν δικαίων πληθύϊ, Καὶ τοῦ δικαίου μνημονεύειν Ἰάρεδ. Μνήμη τοῦ δικαίου Ἐνώχ, υἱοῦ, Ἰάρεδ. Θεῷ προδήλως εὐαρεστήσας λόγῳ, Ἐνὼχ ἀδήλοις ἐγκατῳκίσθη τόποις. Μνήμη τοῦ δικαίου Μαθουσάλα, υἱοῦ Ἐνώχ. Ἐνὼχ σε τέκνον ἐκμαθὼν Μαθουσάλα, Ἔγραψα πρὸς μάθησιν ἄλλων ἐνθάδε. Μνήμη τοῦ δικαίου Λάμεχ, υἱοῦ Μαθουσάλα. Λάμεχ, δύο γνούς, δεῖν ἔγνων, τιμᾶν ἕνα, Οὐ τὸν φονευτήν, ἀλλ' ὁμωνύμως Λάμεχ. Μνήμη τοῦ δικαίου Νῶε, υἱοῦ Λάμεχ. Ἀδὰμ βροτοῖς ὄλεθρον ἐκ ξύλου φέρει· Διὰ ξύλου δὲ Νῶε πᾶν σῴζει γένος. Μνήμη τοῦ δικαίου Σήμ, υἱοῦ Νῶε. Σὴμ πατρικὴν γύμνωσιν ἐμφρόνως σκέπων, Τὰς πατρικὰς ἐφεῦρεν εὐχὰς εἰς σκέπην. Μνήμη τοῦ δικαίου Ἰάφεθ, υἱοῦ Νῶε. Μὴ θείς, Ἰάφεθ Πατρὸς αἰσχύνῃ πλάτος, Βίου πλατυσμὸν εὐχαῖς Πατρὸς λαμβάνει. Μνήμη τοῦ δικαίου Ἀρφαξάδ, υἱοῦ Σήμ. Zῇ Κύριος ζῶν, οὐ τὸν Ἀρφαξὰδ λίπω, Καὶ γὰρ χρεὼν καὶ τοῦτον ἐνταῦθα γράφειν. Μνήμη τοῦ δικαίου Καϊνᾶν, υἱοῦ Ἀρφαξάδ. Καϊνᾶν ἡμῖν ἐξεγήγερται νέος, Τῷ πρὶν Καϊνᾶν, ἐμφερὴς ἐκ τοῦ τρόπου. Μνήμη τοῦ δικαίου Σάλα, υἱοῦ Καϊνᾶν. Συμπατριωτῶν ὁρμαθῷ καὶ συμφύλων, Ἡ συγγένεια συνδέει καὶ τὸν Σάλα. Μνήμη τοῦ δικαίου Ἕβερ, ἀφ' οὗ καὶ οἱ Ἰουδαῖοι Ἑβραῖοι ἐκλήθησαν. Μέγας τις ὄντως τοῖς Ἰουδαίοις Ἕβερ, Δοὺς ἐξ ἑαυτοῦ κλῆσιν Ἑβραίων γένει. Μνήμη τοῦ δικαίου Φάλεκ, υἱοῦ Ἕβερ. Πανηγυρίζω καὶ τὸν ἐξ Ἕβερ τόκον. Ὡς Μωϋσῆς γὰρ φησι, τίκτει τὸν Φάλεκ. Μνήμη Ῥαγάβ, υἱοῦ Φάλεκ. Πάλιν κύησις, καὶ πάλιν νέος τόκος, Υἱὸν Ῥαγὰβ τεκόντος ἡμῖν τοῦ Φάλεκ. Μνήμη τοῦ δικαίου Σερούχ, υἱοῦ Ῥαγάβ. Γράφων παλαιῶν τοὺς ἐπ' ἀλλήλων τόκους, Ἂν ἐκλάθωμαι τὸν Σερούχ, ἁμαρτάνω. Μνήμη τοῦ δικαίου Ναχώρ, υἱοῦ Σερούχ. Γένους ὑπάρχειν τῶν ἄνω λελεγμένων, Καὶ τὸν Ναχὼρ γνοὺς οὐ διϊστῶ τοῦ γένους. Μνήμη τοῦ δικαίου Θάρρα, υἱοῦ Ναχώρ. Υἱὸς προσελθὼν ἐκ Ναχὼρ κλῆσιν Θάρρας, Πατὴρ ὑπῆρξε πατρὸς Ἐθνῶν μυρίων. Μνήμη τοῦ δικαίου Πατριάρχου,, Ἀβραάμ, υἱοῦ Θάρρα. Τὸν Ἀβραὰμ πῶς δεξιώσομαι λόγοις, Ὃς ἠξιώθη δεξιοῦσθαι καὶ Νόας; Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἰσαάκ, υἱοῦ Ἀβραάμ. Δεθείς, Ἰσαάκ, εἰς σφαγήν, τύπος γίνῃ, Ἐπὶ σφαγὴν ἥξοντος ὑψίστου Λόγου. Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἰακὼβ υἱοῦ Ἰσαάκ. Διὰ κλίμακος Ἰακώβ, τῆς Παρθένου, Πρὸς γῆν Θεὸν χωροῦντα πρὶν τόκου βλέπει. Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ῥουβίμ, υἱοῦ Ἰακώβ. Τῆς υἱότητος, Ἰακὼβ τοῦ τιμίου, Ῥουβὶμ ἔγνων τὸν θεῖον, ἀρχὴν τιμίαν. Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Συμεών, υἱοῦ Ἰακώβ. Κἄν δευτερεύῃ Συμεὼν ἐκ τοῦ τόκου, Κλέος παρ' ἡμῖν οὐ τὸ δεύτερον φέρει. Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Λευΐ, υἱοῦ Ἰακώβ. Θεοῦ μεγίστου θεῖος ὢν ὑπηρέτης, Τί, Λευΐ, μεῖζον τῆς δε τῆς δόξης θέλεις; Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἰούδα, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἐκ τῆς φυλῆς ὁ Χριστός. Ἰούδαν αἰνέσουσιν οἱ σεσωσμένοι· Ἐξ Ἰούδα γὰρ Χριστὸς ἡ σωτηρία. Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ζαβουλών, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ παράλιος. Ἀκτὰς κατοικεῖν ὁ Ζαβουλὼν ἐκρίθη, Γῆς καὶ θαλάττης εἰς ἓν ἄκρα συνδέων. Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἰσάχαρ, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ γηπόνος. Στήσας ἑαυτὸν εἰς τὸ πονεῖν Ἰσάχαρ, Ζωὴν συνιστᾷ, γῆθεν ἄρτον ἐκφέρων. Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Δάν, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ κριτής. Λαοῦ κριτὴς Δάν, γλῶττα τῆς ἐξουσίας Ζυγοῖς δικαίοις πᾶσιν ἐξάγων κρίσιν. Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Γάδ, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ λῃστευομένη ἢ λῃστεύουσα. Γὰδ πειρατευθείς, πειρατεύων ἐκτρέχει, Νίκαις δὲ πάντων πειρατῶν κατισχύει. Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἀσήρ, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ πλουσία ἐπὶ χώραις σιτοφόροις. Ἀσὴρ δέ, φησί, πίονα πλουτεῖ στάχυν, Τρέφει τε τοὺς ἄρχοντας ἄρτῳ πλουσίῳ. Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Νεφθαλείμ, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ πολὺ πλῆθος. Ὡς ἔρνος ὄντως Νεφθαλεὶμ ἀνειμένον Εἰς πλῆθος αὐτῷ τῆς φυλῆς ἡπλωμένης. Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Ἰωσήφ, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ περίδοξος καὶ περιφανής. Ηὐξημένον σε, σὸς Πατὴρ εἶναι λέγων, Δόξαν φυλῆς σῆς, Ἰωσήφ, διαγράφει. Μνήμη τοῦ Πατριάρχου Βενιαμίν, υἱοῦ Ἰακώβ, οὗ ἡ φυλὴ ἀπὸ ἀγρίας πραεῖα. Φαγὼν τὸ πρωῒ Bενιαμίν, ὡς λύκος, Πρᾶος φανεῖς, δίδωσι βρῶσιν ἑσπέρας. Μνήμη Φαρὲς καὶ Ζαρὰ τῶν διδύμων, υἱῶν Ἰούδα τοῦ Πατριάρχου. Κοινῶς ἐπαινῶ σπέρμα κοινὸν Ἰούδα Φαρὲς Ζαρά τε, τοὺς διδύμους συγγόνους. Μνήμη Ἐσρώμ, υἱοῦ Φαρές. Ἐκ Φαρὲς Ἐσρώμ, ὥσπερ ἐκ ῥίζης κλάδος, Ἄμφω δὲ ῥίζης Ἀβραὰμ θεῖοι κλάδοι. Μνήμη Ἀράμ, υἱοῦ Ἐσρώμ. Γέγηθεν Ἐσρώμ, οὐ νοσῶν ἀτεκνίαν. Ἀρὰμ γὰρ αὐτῷ τέκνον ἠγαπημένον. Μνήμη Ἀμιναδάβ, υἱοῦ Ἀράμ. Τὸν Ἀμιναδὰβ ἐξ Ἀρὰμ φῦναι λόγος. Τούτου γὰρ υἱὸν ἡ Γραφὴ τοῦτον λέγει. Μνήμη Ναασών, υἱοῦ Ἀμιναδάβ. Εἷς καὶ Ναασὼν τῆς, Ἰούδα φατρίας, Ἐξ Ἀμιναδὰβ τῆς φυλῆς ἐξ, Ἰούδα. Μνήμη Σαλμών, υἱοῦ Ναασών. Ηὔξησε σειρὰν Ἀβραμιαίου γένους Σαλμὼν προελθὼν τῆς Ναασὼν ὀσφύος. Μνήμη Βοόζ, υἱοῦ Σαλμών. Εὐαγγελιστά, τοῦδε Σαλμὼν υἱέα, Τίνα γράφεις σὺ; Τὸν Βοόζ, φησί, γράφω. Μνήμη Ὠβήδ, υἱοῦ Βοόζ, τοῦ ἐκ τῆς Ῥοὺθ γεννηθέντος. Ἐκ Ῥοὺθ μὲν Ὠβήδ, τὴν φυλὴν Μωαβίτης, Ἐκ τοῦ Βοὸζ δὲ δῆλος, Ἰσραηλίτης. Μνήμη Ἰεσσαί, υἱοῦ Ὠβήδ. Ἰεσσαὶ τίκτε, τικτέτω καὶ σὸν γένος, Ἕως ἀπ' αὐτοῦ Παῖς Θεὸς τεχθῇ μέγας. Μνήμη Δαυΐδ Βασιλέως, υἱοῦ Ἰεσσαί. Ἐγὼ τὶ φήσω, μαρτυροῦντος Κυρίου, Τὸν Δαυΐδ εὗρον, ὡς ἐμαυτοῦ καρδίαν; Μνήμη Σολομῶντος Βασιλέως, υἱοῦ Δαυΐδ. Σοφὸς Σολομὼν πρῶτος ἐν σοφοῖς βίου, Ἔχων τὸ πρῶτον τῶν καλῶν τῶν τοῦ βίου. Μνήμη Ῥοβοὰμ Βασιλέως, υἱοῦ Σολομῶντος. Ἐγκώμιόν σοι Ῥοβοάμ, πλέκω μέγα, Σὸν πάππον εἶναι τὸν μέγαν Δαυῒδ λέγων. Μνήμη Ἀβιὰ Βασιλέως, υἱοῦ Ῥοβοάμ. Βοᾷ Ῥοβοὰμ πρὸς τὸν Ἀβιὰ λέγων· Ἐγὼ Πατὴρ σός, καὶ σύ μου τὸ τεκνίον. Μνήμη Ἀσὰ Βασιλέως, υἱοῦ Ἀβιά. Εὐθῆ τὸν Ἀσὰ μηνύει Βασιλέα, Ἡ τετράτιτλος τῶν Βασιλειῶν βίβλος. Μνήμη Ἰωσαφὰτ Βασιλέως, υἱοῦ Ἀσά. Ἰωσαφὰτ τὰ πάντα χρηστὸς ἐν βίῳ Εὑρὼν ἀφορμάς πατρόθεν χρηστοῦ βίου. Μνήμη Ἰωρὰμ Βασιλέως, υἱοῦ Ἰωσαφάτ. Ἰωρὰμ ἡμῖν ἐξ Ἰωσαφὰτ ἔφυ· Ὑιὸς Βασιλεύς, ἐκ πατρὸς Βασιλέως. Μνήμη Ὀζίου Βασιλέως, υἱοῦ Ἰωράμ. Ἀνῆκε καρπὸν εὐγενῆ τὸν Ὀζίαν, Ἄναξ Ἰωράμ, Ἰωσαφὰτ ὁ κλάδος. Μνήμη Ἰωάθαμ Βασιλέως, υἱοῦ Ὀζίου. Τὸν Ἰωάθαμ, ὡς νεοττὸν Ὀζίου, Τῆς βασιλείας ἡ καλιὰ λαμβάνει. Μνήμη Ἄχαζ Βασιλέως, υἱοῦ Ἰωάθαμ. Τὸ τῆς κεφαλῆς στέμμα Ἰωάθαμ, Στέφει κεφαλὴν εὐπρεπῶς καὶ τὴν Ἄχαζ. Μνήμη Ἐζεκίου Βασιλέως, υἱοῦ Ἄχαζ. Σοβεῖ τελευτὴν δακρύσας Ἐζεκίας. Τοσοῦτον ἰσχύουσι ῥεῖθρα δακρύων! Μνήμη Μανασσῆ Βασιλέως, υἱοῦ Ἐζεκίου. Σωτηριῶδες πρὸς μετάγνωσιν βάθρον, Μανασσῆς ἡμῖν τὴν προσευχὴν πηγνύει. Μνήμη Ἀμμὼν Βασιλέως, υἱοῦ Μανασσῆ. Ἀμμὼν κυηθεὶς τῆς ἁλουργίδος μέσον, 'Ἦν καὶ Βασιλεύς, καὶ Βασιλείας τέκνον. Μνήμη Ἰωσίου Βασιλέως, υἱοῦ Ἀμμών. Ἰωσίας ἔναντι τοῦ Θεοῦ μέγας, Ὃν γνοὺς ἐπαινεῖν, δειλιῶν μὴ σμικρύνω. Μνήμη Ἰεχονίου Βασιλέως, υἱοῦ, Ἰωσίου. Ἐν Βαβυλῶνος τῇ μετοικίᾳ λόγος, Ἰεχονίαν ἐμπαροικῆσαι βίῳ. Μνήμη Σαλαθιήλ, υἱοῦ Ἰεχονίου. Πρῶτον μέτ' αὐτὴν τὴν μετοικίαν τέκνον Τὸν Σαλαθιὴλ Ἰούδα φυλὴ φύει. Μνήμη Ζοροβάβελ, τοῦ τὸν Ναὸν τῶν Ἱεροσολύμων καυθέντα ἀνεγείραντος. Nαβουζαρδὰν ἔκαυσε Ναὸν Κυρίου, Οὗ καύσιν ἦρε κτίσματι Ζοροβάβελ. Μνήμη Ἀβιούδ, υἱοῦ Ζοροβάβελ. Ἀβιοὺδ ὅρπηξ, οὗ φυὴ Ζοροβάβελ. Ὡς τὴν φυὴν οὖν, καὶ τὸν ὅρπηκα γράφω. Μνήμη Ἐλιακείμ, υἱοῦ Ἀβιούδ. Τὸν Ἐλιακεὶμ Ἀβιοὺδ γράφει γόνον, Ματθαῖος ἡμῖν, ἀκριβὴς γονογράφος. Μνήμη Ἀζώρ, υἱοῦ Ἐλιακείμ. Ὁ θεῖος Ἀζὼρ ἐξ Ἐλιακεὶμ ἔφυ, Θεία Γραφὴ λέγουσα τοῦτο πεισάτω. Μνήμη Σαδώκ, υἱοῦ Ἀζώρ. Ἀζὼρ κυΐσκων τὸν Σαδὼκ οὐ λανθάνει, Ὃν συγγραφεὺς γνοὺς ἐκκαλύπτει τὸν τόκον. Μνήμη Ἀχείμ, υἱοῦ Σαδώκ. Τοῖς τοῦ Σαδὼκ ζητοῦσιν υἱόν, Ματθαῖος, Δείξει τὸν Ἀχείμ, ἐκβαλὼν τὸ βιβλίον. Μνήμη Ἐλιούδ, υἱοῦ Ἀχείμ. Τεχθεὶς ἀπ' Ἀχείμ, Ἐλιοὺδ ὤφθη τέκνον, Ὀφθήσεται δὲ καὶ πατὴρ τεκνοτρόφος. Μνήμη Ἐλεάζαρ, υἱοῦ Ἐλιούδ. Ἰδοὺ τεκόντα καὶ τὸν Ἐλιοὺδ ἔγνων, Ἐλεάζαρον τέκνον· εἰ βούλει, μάθε. Μνήμη Ματθάν, υἱοῦ Ἐλεάζαρ. Ἐλεάζαρ δὲ τὸν Ματθὰν γεννᾶν λέγει, Μαιευτρίας ἄκουε, Ματθαίου Βίβλου. Μνήμη Ἰακώβ, υἱοῦ Ματθάν. Καὶ Ματθὰν εἰσήνεγκεν υἱὸν εἰς βίον Τὸν Ἰακωβ γὰρ εἰσενεγκὼν εὑρέθη. Μνήμη Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος, υἱοῦ Ἰακώβ. Μνηστὴρ Ἰωσήφ· ᾧ τὸ Πνεῦμα πρὸ γάμου, Μνηστὴν ἐκείνου, συλλαβοῦσαν δεικνύει. Μνήμη τοῦ δικαίου Μελχισεδέκ. Ἔχει Γραφὴ πατρὸς σε καὶ μητρὸς δίχα, Χριστοῦ τυποῦντα Μελχισεδὲκ τοὺς τόκους. Μνήμη τοῦ δικαίου Ἰώβ. Ὕψιστον εὑρὼν ἀξίως ἐπαινέτην, Ἰὼβ ἐπαίνων οὐ δέῃ τῶν γηΐνων. Μνήμη τοῦ Προφήτου Μωσέως, καὶ Ὤρ καὶ Ἀαρὼν τῶν Ἱερέων. Σὺν Ὤρ Ἀαρὼν προγράφει Χριστοῦ πάθος, Ὑψοῦντες ἄμφω σταυρικῶς τὸν Μωσέα. Μνήμη Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ. Ὑμνεῖν Ἰησοῦν ποῖος ἀρκέσει λόγος, ᾯ συλλαλῶν ὑπῆρχε καὶ Θεὸς Λόγος; Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Σαμουήλ. Ὀφθαλμὸν ἡμῖν εὐμενῆ Θεοῦ τίθει, Ὀφθαλμὲ θεῖε, καὶ τὰ μέλλοντα βλέπων. Μνήμη τοῦ Προφήτου Νάθαν. Ἁμαρτιῶν ἔλεγχος ὀξὺς ὢν Νάθαν, Ἡμάρτομεν λέγουσι, συγγνώμην νέμοις. Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Δανιήλ. Καὶ θηρία φρίττουσιν ἀρετῆς φίλον. Ἔργοις Δανιὴλ τοῦτο πιστοῦται μέγας. Μνήμη τῶν Ἁγίων, τριῶν Παίδων. Καὶ πῦρ, τὸ πῦρ ἦν τῆς καμίνου, καὶ δρόσος. Πρὸς δυσσεβεῖς πῦρ, πρὸς δὲ τοὺς Παῖδας δρόσος. Μνήμη τῆς δικαίας Σάρρας, γυναικὸς Ἀβραάμ. Νεύσει Θεοῦ καὶ στεῖρα νικᾶται φύσις· Καὶ μάρτυς ὠδίνουσα Σάρρα παιδίον. Μνήμη τῆς δικαίας Ῥεβέκκας, γυναικὸς Ἰσαάκ. Καὶ τὴν ἀρίστην τῶν γυναικῶν Ῥεβέκκαν, Ἄριστος εὗρεν ἀνδρῶν κοινὸν λέχους. Μνήμη τῆς δικαίας Λείας, πρώτης γυναικός, Ἰακώβ. Λείας προσώπῳ Κύριος μὴ δοὺς χάριν, Κυήσεως δίδωσι τῇ μήτρᾳ χάριν. Μνήμη τῆς δικαίας Ῥαχήλ, δευτέρας γυναικός, Ἰακώβ. Θεοὺς πατρῴους ἡ Ῥαχὴλ κλέπτει πόθῳ, Ἐν ἐσχάτῳ δὲ τὸν Θεὸν ποθεῖ Λόγον. Μνήμη τῆς δικαίας Ἀσινέθ, γυναικός, Ἰωσὴφ τοῦ παγκάλου. Κάλλει παρῆλθεν ἥλιος μὲν ἀστέρας, Ἡ δ' Ἀσινὲθ μοι τὰς ὑφ' ἥλιον κόρας. Μνήμη τῆς δικαίας Μαρίας, ἀδελφῆς Μωϋσέως. ᾌσωμεν , εἰπέ, καὶ πάλιν τῷ Κυρίῳ, Ψυχῆς κροτοῦσα τύμπανον νῦν Μαρία. Μνήμη τῆς δικαίας Δεβόρρας τῆς κρινάσης τὸν Ἰσραήλ. Ὑπὲρ γυναῖκας ἡ Δεβόρρα τὴν φρένα, Βάθει φρενὸς κρίνουσα λαὸν Κυρίου. Μνήμη τῆς δικαίας Ῥούθ. Ἔθνος λιποῦσα Ῥοὺθ ἑαυτῆς καὶ σέβας, Ἔθνει προσῆλθε καὶ Θεῷ τοῦ Μωσέως. Μνήμη τῆς δικαίας Σαραφθίας, πρὸς ἣν Ἠλίας ἀπεστάλη. Ἄσπαρτον εἶχε τὴν τροφὴν Σαραφθία, Kαινὸν λαχοῦσα λήϊνον τὸν Ἠλίαν. Μνήμη τῆς δικαίας Σωμανίτιδος τῆς ξενοδοχησάσης τὸν Ἐλισαῖον. Ἐλισαῖος σοι κλεῖθρα νηδύος λύει, ᾯ κλεῖθρα Σωμανῖτις ἤνοιξας δρόμου. Μνήμη τῆς δικαίας Ἰουδίθ, τῆς ἀνελούσης τὸν Ὀλοφέρνην. Ὃν πᾶς ἀνὴρ ἔφριττε, δεινὸν ὁπλίτην, Γυνὴ καθεῖλεν, Ἰουδίθ, Ὀλοφέρνην. Μνήμη τῆς δικαίας Ἐσθήρ, τῆς λυτρωσαμένης τὸν Ἰσραὴλ ἐκ θανάτου. Ἔσωσεν Ἐσθὴρ ἄνδρας Ἰσραηλίτας, ᾍδου κυνὴν μέλλοντας ἐνδῦναι πάλαι. Μνήμη τῆς δικαίας Ἄννης, τῆς μητρὸς Σαμουὴλ τοῦ Προφήτου. Εὐχῆς τέκνον τεκοῦσα Σαμουὴλ μέγαν, Νικᾷ Φενάνναν, Ἄννα πολλὴν ἐν τέκνοις. Μνήμη τῆς δικαίας Σωσάννης. Kανὼν πρόκειται σωφρονούσαις ἐν βίῳ, Ὁ τῆς Σωσάννης σωφρονέστατος βίος.

Βιογραφία Κατά την 18η του Δεκεμβρίου, αν τύχει ημέρα Κυριακή ειδάλλως αμέσως μετά απ' αυτή, «Μνήμην ἄγειν ἐτάχθημεν παρὰ τῶν Ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, πάντων τῶν ἀπ' αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων, ἀπὸ Ἀδὰμ ἄχρι καὶ Ἰωσὴφ τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, κατὰ γενεαλογίαν, καθὼς ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἱστορικῶς ἠριθμήσατο, ὁμοίως καὶ τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Προφητίδων». Και αυτοί, είναι οι έξης: Ααρών Προφήτης, Άβελ Δίκαιος, Αβιά Βασιλεύς, Αβιούδ Δίκαιος, Αβραάμ Πατριάρχης, Αδάμ Προπάτωρ, Αζώρ Δίκαιος, Αμιναδάβ Δίκαιος, Αμμών Βασιλεύς, Άννα Προφήτις, Αράμ Δίκαιος, Αρφαξάδ Δίκαιος, Ασά Βασιλεύς, Ασήρ Πατριάρχης, Ασινέθ Δικαία, Άχαζ Βασιλεύς, Αχείμ Δίκαιος, Βενιαμίν Πατριάρχης, Βοόζ Δίκαιος, Γαδ Πατριάρχης, Δαβίδ Προφήτης, Δαν Πατριάρχης, Δανιήλ Προφήτης, Δεβόρρα Δικαία, Έβερ Δίκαιος, Εζεκίας Βασιλεύς, Ελεάζαρ Δίκαιος, Ελιακείμ Δίκαιος, Ελιούδ Δίκαιος, Ενώς Δίκαιος, Ενώχ Δίκαιος, Εσθήρ Δικαία, Εσρώμ Δίκαιος, Εύα προμήτωρ, Ζαβουλών Πατριάρχης, Ζαρά Δίκαιος, Ζοροβάβελ Δίκαιος, Θάρρας Δίκαιος, Ιακώβ Πατριάρχης, Ιακώβ υιός Ματθάν Δίκαιος, Ιάρεδ Δίκαιος, Ιάφεθ Δίκαιος, Ιεσσαί Δίκαιος, Ιεχονίας Βασιλεύς, Ιησούς Ναυή Δίκαιος, Ιούδας Πατριάρχης, Ιουδίθ Δικαία, Ισαάκ Πατριάρχης, Ισάχαρ Πατριάρχης, Ιωάθαμ Βασιλεύς, Ιώβ Δίκαιος, Ιωράμ Βασιλεύς, Ιωσαφάτ Βασιλεύς, Ιωσήφ Πατριάρχης, Ιωσήφ ο Μνήστωρ Δίκαιος, Ιωσίας Βασιλεύς, Καϊνάν υιός Ενώς Δίκαιος, Καϊνάν υιός Αρφαξάδ Δίκαιος, Λάμεχ Δίκαιος, Λεία Δικαία, Λευΐ Πατριάρχης, Μαθουσάλας Δίκαιος, Μαλελεήλ Δίκαιος, Μανασσής Βασιλεύς, Μαρία αδελφή Μωυσέως Δικαία, Ματθάν Δίκαιος, Μελχισεδέκ Δίκαιος, Μωσής Προφήτης, Ναασσών Δίκαιος, Νάθαν Προφήτης, Ναχώρ Δίκαιος, Νεφθαλείμ Πατριάρχης, Νώε Δίκαιος, Οζίας Βασιλεύς, Παίδες τρεις, Ραγάβ Δίκαιος, Ραχήλ Δικαία, Ρεβέκκα Δικαία, Ροβοάμ Βασιλεύς, Ρουβίμ Πατριάρχης, Ρουθ Δικαία, Σαδώκ Δίκαιος, Σάλα Δίκαιος, Σαλαθιήλ Βασιλεύς, Σαλμών Δίκαιος, Σαμουήλ Προφήτης, Σαραφθία Δικαία, Σάρρα Δικαία, Σερούχ Δίκαιος, Σηθ Δίκαιος, Σημ Δίκαιος, Σολομών Προφήτης, Σουμανίτις Δικαία, Συμεών Πατριάρχης, Σωσάννα Δικαία, Φάλεκ Δίκαιος, Φαρές Δίκαιος, Ωβήδ Δίκαιος, Ωρ Προφήτης.

Κοντάκιον Ἦχος πλ. β’. Χειρόγραφον εἰκόνα μὴ σεβασθέντες, ἀλλ' ἀγράφῳ οὐσίᾳ θωρακισθέντες, Τρισμακάριοι ἐν τῷ σκάμματι, τοῦ πυρὸς ἐδοξάσθητε, ἐν μέσῳ δὲ φλογὸς ἀνυποστάτου ἱστάμενοι, Θεὸν ἐπεκαλεῖσθε. Τάχυνον ὁ οἰκτίρμων, καὶ σπεῦσον ὡς ἐλεήμων, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, ὅτι δύνασαι βουλόμενος. Ὁ Οἶκος Ἔκτεινόν σου τὴν χεῖρα, ἧς πάλαι ἔλαβον πεῖραν Αἰγύπτιοι πολεμοῦντες, καὶ Ἑβραῖοι πολεμούμενοι, μὴ καταλίπῃς ἡμᾶς, καὶ καταπίῃ ἡμᾶς θάνατος· ὁ διψῶν ἡμᾶς, καὶ Σατᾶν ὁ μισῶν ἡμᾶς· ἀλλ' ἔγγισον ἡμῖν, καὶ φεῖσαι τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ὡς ἐφείσω ποτὲ τῶν Παίδων σου, τῶν ἐν Bαβυλῶνι ἀπαύστως ἀνυμνούντων σε, καὶ βληθέντων ὑπὲρ σοῦ εἰς τὴν κάμινον, καὶ ἐκ ταύτης κραυγαζόντων σοι· Τάχυνον ὁ οἰκτίρμων, καὶ σπεῦσον ὡς ἐλεήμων, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν, ὅτι δύνασαι βουλόμενος.

Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον Κεφ. Α. 1 – 25.

ΒΙΒΛΟΣ γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαυϊδ, υιού Αβραάμ.
Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ δέ εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ δέ εγέννησε τον Ιούδαν και τους αδελφούς αυτού, Ιούδας δέ εγέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά εκ της Θάμαρ, Φαρές δέ εγέννησε τον Εσρώμ, Εσρώμ δέ εγέννησε τον Αράμ, Αράμ δέ εγέννησε τον Αμιναδάβ, Αμιναδάβ δέ εγέννησε τον Ναασσών, Ναασσών δέ εγέννησε τον Σαλμών, Σαλμών δέ εγέννησε τον Βοόζ εκ της Ραχάβ, Βοόζ δέ εγέννησε τον Ωβήδ εκ της Ρούθ, Ωβήδ δέ εγέννησε τον Ιεσσαί, Ιεσσαί δέ εγέννησε τον Δαυϊδ τον βασιλέα. Δαυϊδ δέ ο βασιλεύς εγέννησε τον Σολομώντα εκ της του Ουρίου, Σολομών δέ εγέννησε τον Ροβοάμ, Ροβοάμ δέ εγέννησε τον Αβιά, Αβιά δέ εγέννησε τον Ασά, Ασά δέ εγέννησε τον Ιωσαφάτ, Ιωσαφάτ δέ εγέννησε τον Ιωράμ, Ιωράμ δέ εγέννησε τον Οζίαν, Οζίας δέ εγέννησε τον Ιωάθαμ, Ιωάθαμ δέ εγέννησε τον Άχαζ, Άχαζ δέ εγέννησε τον Εζεκίαν, Εζεκίας δέ εγέννησε τον Μανασσή, Μανασσής δέ εγέννησε τον Αμών, Αμών δέ εγέννησε τον Ιωσίαν, Ιωσίας δέ εγέννησε τον Ιεχονίαν και τους αδελφούς αυτού επι της μετοικεσίας Βαβυλώνος.
Μετά δέ την μετοικεσίαν Βαβυλώνος Ιεχονίας εγέννησε τον Σαλαθιήλ, Σαλαθιήλ δέ εγέννησε τον Ζοροβάβελ, Ζοροβάβελ δέ εγέννησε τον Αβιούδ, Αβιούδ δέ εγέννησε τον Ελιακείμ, Ελιακείμ δέ εγέννησε τον Αζώρ, Αζώρ δέ εγέννησε τον Σαδώκ, Σαδώκ δέ εγέννησε τον Αχείμ, Αχείμ δέ εγέννησε τον Ελιούδ, Ελιούδ δέ εγέννησε τον Ελεάζαρ, Ελεάζαρ δέ εγέννησε τον Ματθάν, Ματθάν δέ εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ δέ εγέννησε τον Ιωσήφ τον άνδρα Μαρίας, εξ ής εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός.
Πάσαι ούν αι γενεαί απο Αβραάμ έως Δαυϊδ γενεαί δεκατέσσαρες, και απο Δαυϊδ έως της μετοικεσίας Βαβυλώνος γενεαί δεκατέσσαρες, και απο της μετοικεσίας Βαβυλώνος έως του Χριστού γενεαί δεκατέσσαρες.
του δέ Ιησού Χριστού η γέννησις ούτως ήν. μνηστευθείσης γάρ της μητρός αυτού Μαρίας τω Ιωσήφ, πρίν η συνελθείν αυτούς, ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου. Ιωσήφ δέ ο ανήρ αυτής, δίκαιος ών και μή θέλων αυτήν παραδειγματίσαι, εβουλήθη λάθρα απολύσαι αυτήν. Ταύτα δέ αυτού ενθυμηθέντος, ιδού άγγελος Κυρίου κατ’ όναρ εφάνη αυτώ λέγων, Ιωσήφ υιός Δαυϊδ, μή φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκά σου, το γάρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματός εστιν Αγίου. τέξεται δέ υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν’ αυτός γάρ σώσει τον λαόν αυτού απο των αμαρτιών αυτών. Τούτο δέ όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου δια του προφήτου λέγοντος, Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός. Διεγερθείς δέ ο Ιωσήφ απο του ύπνου εποίησεν ως προσέταξεν αυτώ ο άγγελος Κυρίου, και παρέλαβε την γυναίκα αυτού, και ουκ εγίνωσκεν αυτήν, έως ού έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν.

Απόδοση.

Γενεαλογικός κατάλογος του Ιησού Χριστού που προερχόταν από τον Δαβίδ, απόγονο του Αβραάμ. Ο Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, ο Ισαάκ εγέννησε τον Ιακώβ, ο Ιακώβ εγέννησε τον Ιούδα και τους αδερφούς του. Ο Ιούδας εγέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά με τη Θάμαρ. Ο Φαρές εγέννησε τον Εσρώμ και ο Εσρώμ τον Αράμ. Ο Αράμ εγέννησε τον Αμιναδάβ, ο Αμιναδάβ τον Ναασών και ο Ναασών τον Σαλμών. Ο Σαλμών εγέννησε τον Βοόζ με τη Ραχάβ, ο Βοόζ εγέννησε τον Ωβήδ με τη Ρουθ• ο Ωβήδ εγέννησε τον Ιεσσαί κι ο Ιεσσαί εγέννησε τον Δαβίδ το βασιλιά.
Ο βασιλιάς Δαβίδ εγέννησε τον Σολομώντα με τη γυναίκα του Ουρία• ο Σολομών εγέννησε τον Ροβοάμ, ο Ροβοάμ τον Αβιά, ο Αβιά τον Ασά• ο Ασά εγέννησε τον Ιωσαφάτ, ο Ιωσαφάτ τον Ιωράμ, ο Ιωράμ τον Οζία• ο Οζίας εγέννησε τον Ιωάθαμ, ο Ιωάθαμ τον Άχαζ, ο Άχαζ τον Εζεκία• ο Εζεκίας εγέννησε τον Μανασσή, ο Μανασσής τον Αμών, ο Αμών τον Ιωσία• ο Ιωσίας εγέννησε τον Ιεχονία και τους αδερφούς του την εποχή της αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα.
Μετά την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, ο Ιεχονίας εγέννησε τον Σαλαθιήλ και ο Σαλαθιήλ τον Ζοροβάβελ• ο Ζοροβάβελ εγέννησε τον Αβιούδ, ο Αβιούδ τον Ελιακείμ, ο Ελιακείμ τον Αζώρ• ο Αζώρ εγέννησε τον Σαδώκ, ο Σαδώκ τον Αχείμ και ο Αχείμ τον Ελιούδ• ο Ελιούδ εγέννησε τον Ελεάζαρ, ο Ελεάζαρ τον Ματθάν, ο Ματθάν τον Ιακώβ, και ο Ιακώβ εγέννησε τον Ιωσήφ τον άντρα της Μαρίας. Από τη Μαρία γεννήθηκε ο Ιησούς, ο λεγόμενος Χριστός.
Από τον Αβραάμ ως τον Δαβίδ μεσολαβούν δεκατέσσερις γενιές• το ίδιο κι από τον Δαβίδ ως την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, καθώς κι από την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα ως τον Χριστό.
Η γέννηση του Ιησού Χριστού έγινε ως εξής: Η μητέρα του, η Μαρία, αρραβωνιάστηκε με τον Ιωσήφ. Προτού όμως συνευρεθούν, έμεινε έγκυος με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Ο μνηστήρας της ο Ιωσήφ, επειδή ήταν ευσεβής και δεν ήθελε να την διαπομπεύσει, αποφάσισε να διαλύσει τον αρραβώνα, χωρίς επίσημη διαδικασία. Όταν όμως κατέληξε σ’ αυτή τη σκέψη, του εμφανίστηκε στον ύπνο του ένας άγγελος σταλμένος από το Θεό και του είπε: «Ιωσήφ, απόγονε του Δαβίδ, μη διστάσεις να πάρεις στο σπίτι σου τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου, γιατί το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Θα γεννήσει γιο και θα του δώσουν το όνομα Ιησούς, γιατί αυτός θα σώσει το λαό του από τι αμαρτίες τους».
Με όλα αυτά που έγιναν, εκπληρώθηκε ο λόγος του Κυρίου, που είχε πει ο προφήτης:
Η παρθένος θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει γιο,
και θα του δώσεις το όνομα Εμμανουήλ,
που σημαίνει, ο Θεός είναι μαζί μας.
Όταν ξύπνησε ο Ιωσήφ, έκανε όπως τον πρόσταξε ο άγγελος του Κυρίου και πήρε στο σπίτι του τη Μαρία τη γυναίκα του. Και δεν είχε συζυγικές σχέσεις μαζί της• ωσότου γέννησε το γιο της τον πρωτότοκο και του έδωσε το όνομα Ιησούς.

Επιμέλεια, Νικολέτα – Γεωργία Παπαρδάκη.

Κυριακή  προ  της  Χριστού  Γεννήσεως

«Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών»

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

α. Ένα παράδοξο ευαγγελικό ανάγνωσμα, στο μεγαλύτερο τμήμα του, είναι το σημερινό της Κυριακής προ της Χριστού Γεννήσεως. Μία πληθύς ονομάτων, ένα γενεαλογικό δένδρο, από τον Αβραάμ μέχρι και τον Ιωσήφ, τον μνήστορα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Γιατί αυτό; Γιατί η Εκκλησία μας δεν χρησιμοποίησε μόνο τα σχετικά με τη Γέννηση του Κυρίου, ή, ακόμη πιο πίσω, γιατί ο Ευαγγελιστής θεώρησε αναγκαία την προ του Ιησού Χριστού καταγραφή της γενεαλογίας Του; Κι η απάντηση βεβαίως είναι ότι αφενός διά της καταγραφής αυτής τονίζεται με σαφήνεια ότι ο Κύριος Ιησούς  Χριστός δεν ήλθε ως «από μηχανής Θεός», αλλά ως Εκείνος που είναι κανονικότατος άνθρωπος, «τέλειος άνθρωπος» εκτός από Θεός βεβαίως, άρα έχει συγκεκριμένη ανθρώπινη καταγωγή, και μάλιστα ιουδαϊκή, αφετέρου μαρτυρείται η προετοιμασία που ο Τριαδικός Θεός έκανε μέχρι να έρθει ο Υιός και Λόγος του Θεού ως άνθρωπος στον κόσμο. Απαρχής δηλαδή ο Θεός προφήτεψε τον ερχομό Του στον κόσμο, ήδη μετά την πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία διά του λεγομένου Πρωτευαγγελίου, κάτι που διαρκώς ανανέωνε με την αποστολή των προφητών και την επιλογή ανά γενεές εκείνων που θα κρατούσαν αυτήν την υπόσχεση. Και ο ερχομός Του αυτός θα σήμαινε την απαλλαγή των ανθρώπων από την αιτία της απομάκρυνσής τους από Εκείνον, την ίδια την αμαρτία: ό,τι ο άγγελος Κυρίου αναφέρει με τον λόγο του: «Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών».

β. 1. Η αναφορά στην αμαρτία, από την οποία θα απάλλασσε τον λαό Του ο Ιησούς, δεν είναι ως έννοια κάτι το απλό. Υπάρχουν άνθρωποι, και χριστιανοί ακόμη, που ως αμαρτία εννοούν απλώς μία παράβαση ενός νόμου, μία απόκλιση από κάτι που θεωρείται ως απλός κανόνας, αλλά που δεν συνιστά κάτι σοβαρό και δεν αλλοιώνει αυτό που είναι ο άνθρωπος. Υπάρχουν άλλοι, οι οποίοι προεκτείνουν την παραπάνω θεώρηση, ισχυριζόμενοι ότι με την απόκλιση αυτή ο άνθρωπος αποδεικνύει την ελευθερία και την «βέβαιη» περπατησιά του στον κόσμο, διότι ακριβώς αυτός καθορίζει την πορεία του, έχοντας και την ευθύνη της πορείας του σ’  αυτόν, λοιπόν μπορεί και να υπερηφανευτεί για το πόσος ανεξάρτητος είναι. Και βεβαίως υπάρχουν και εκείνοι, οι οποίοι διακωμωδούν την έννοια της αμαρτίας, διότι πιστεύουν αφενός ότι αυτή είναι κατασκεύασμα των παπάδων, αφετέρου ότι οι ίδιοι είναι εκείνοι που θα κρίνουν το σωστό ή το λάθος, θεωρώντας ασφαλώς ως σωστό αυτό που θα ικανοποιεί τις επιθυμίες και τις ορέξεις τους. Σ’ αυτήν την περίπτωση το «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» είναι το σύνθημα της ζωής τους.

2. Δεν πρόκειται να κρίνουμε τις αντιλήψεις αυτές, διότι ενώ υφίστανται, φανερώνουν ότι αυτοί που τις αποδέχονται δεν έχουν καμία ουσιαστική σχέση με την πίστη του Χριστού και της Εκκλησίας. Πρόκειται για αντιλήψεις που κυμαίνονται μεταξύ της ιουδαϊκής θεώρησης των πραγμάτων μέχρι και της ίδιας της αθεΐας. Για τους χριστιανούς όμως, που έχουν στοιχειώδη επίγνωση της πίστεώς τους, η έννοια της αμαρτίας έχει ένα τεράστιο βάθος, ανάλογο με την εικόνα που έχει κανείς και για τον Θεό, κάτι που σημαίνει ότι και η κατανόησή της δεν εκλαμβάνεται κατά τρόπο στατικό, αλλά βαίνει αυξομειούμενη: μικρή επίγνωση του Θεού και σχέση μαζί Του, μικρή αίσθηση και της αμαρτίας∙ μεγαλύτερη επίγνωση του Θεού, μεγαλύτερη και η αίσθηση αυτής. Αυτό συμβαίνει διότι Θεός και αμαρτία βρίσκονται σε αντιθετική κατάσταση – «ουδείς δύναται δυσίν κυρίοις δουλεύειν» - συνεπώς η στροφή προς τον Θεό δημιουργεί και την αποστροφή από την αμαρτία, όπως και η στροφή προς την αμαρτία και το φρόνημα του κόσμου δημιουργεί και την αποστροφή από τον Θεό και το άγιο θέλημά Του. Από την άποψη αυτή είναι ευνόητο γιατί πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν τον Θεό στη ζωή τους: διότι έχουν «αγκαλιάσει» καρδιακά την αμαρτία, δηλαδή τα πάθη τους, οπότε σπεύδουν να διαγράψουν τον Θεό, για να μην υπάρχει κανείς έλεγχος στις πονηρές πράξεις τους. Ώστε η αθεΐα έχει στην πραγματικότητα πρακτικό χαρακτήρα: η ίδια η ζωή φανερώνει ή όχι την ύπαρξή της. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος είναι παραπάνω από σαφής στη διευκρίνιση της αλήθειας αυτής. «Εις τα ίδια ήλθεν (ο Λόγος του Θεού) και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον. Ήν γαρ πονηρά αυτών τα έργα».

3. Η αμαρτία έτσι, ως ουσιαστική διαγραφή του Θεού, λειτουργεί ως διαστροφή του ανθρώπου, ψυχικά και σωματικά. Αν ο Θεός είναι η ζωή του ανθρώπου, όπως πράγματι είναι -  «Εγώ ειμι ο Ων», λέει η Αποκάλυψη του Θεού – απομάκρυνση από Αυτόν σημαίνει μετάβαση προς τον θάνατο. Και όντως: ο λόγος της Γραφής με αυτόν τον τρόπο κατανοεί αυτό που συνέβη στον άνθρωπο με την επανάστασή του κατά του Δημιουργού του: ο άνθρωπος διαστράφηκε και αλλοιώθηκε, γέμισε σκοτάδι η εικόνα του Θεού μέσα του και έχασε την προοπτική του: το καθ’ ομοίωσιν, να γίνει και αυτός ένας μικρός Θεός. Διότι μην ξεχνάμε ότι ο Θεός τον άνθρωπο τον δημιούργησε "κατ’ εικόνα και καθ’  ομοίωσιν» Αυτού. Δηλαδή να έχει χαρίσματα δικά Του, ώστε καλλιεργώντας αυτά εν υπακοή προς Εκείνον, να αναπτυσσόταν προς το καθ’  ομοίωσιν. Δεν το έκανε ο άνθρωπος, αλλοιώθηκε έτσι η εικόνα του Θεού σ’ αυτόν, έχασε την προοπτική και τον προορισμό του. Η αμαρτία συνεπώς δεν είναι μία απλή παράβαση ούτε και «παιχνίδι» για να γελά ο άφρων και μωρός άνθρωπος. Όπως μπορούμε να γελάμε με εκείνον που ενώ ήταν πολύ όμορφος στα χαρακτηριστικά του προσώπου του, η ομορφιά του χάθηκε εντελώς  από μία πυρκαγιά ή ένα μεγάλο τραυματισμό, άλλο τόσο και περισσότερο μπορούμε να «γελάμε» με την όποια αμαρτία μας.

4. Σ’ αυτήν την αλλοιωμένη από πλευράς πνευματικής κατάσταση της αμαρτίας, με τα γνωρίσματα της φθοράς και του θανάτου, όπως και της βαθειάς θλίψης και μελαγχολίας που την συνοδεύουν – δεν είναι τυχαίο ότι η έρευνα των αρχαιοελληνικών κειμένων έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτά διαπνέονται στο βάθος τους από μία πράγματι μελαγχολία και θλίψη, αφού κυριαρχούνται από την εξουσία του θανάτου – έρχεται ο Χριστός. Το μήνυμα του αγγέλου ότι «Αυτός θα σώσει τον λαό Του από τις αμαρτίες τους» είναι ό,τι πιο παρήγορο είχε και έχει ακουστεί  ποτέ στην ανθρωπότητα. Ο Χριστός είναι ο Ιησούς, ο Σωτήρας των ανθρώπων, Αυτός που  είχε προαναγγελθεί από τους προφήτες, ακριβώς για να αποκαταστήσει τον άνθρωπο από την πτώση του, με όλα τα αρνητικά αποτελέσματά της, τη φθορά, όπως είπαμε, και τον θάνατο. Κι Αυτός ο Χριστός δεν ήταν ένας κοινός άνθρωπος, αλλά ο Ίδιος ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο ένας της Τριάδος, που με την κοινή ενέργεια Αυτής, σαρκώνεται, ενανθρωπίζεται, γίνεται ένας από εμάς. «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος…Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Με τον ερχομό Του προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, γενόμενος ο «Εμμανουήλ, ο εστιν μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός», την κανονική και αναμάρτητη όμως, την μη αλλοιωμένη από την αμαρτία – «τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος χωρίς αμαρτίας», κατά τη διατύπωση της Οικουμενικής Συνόδου – ώστε καθένας που θα εντασσόταν σε Αυτόν διά της πίστεως να επανερχόταν στα φυσιολογικά του πλαίσια, δηλαδή να καθαριζόταν από την αμαρτία, να εύρισκε τον φωτισμό της εικόνας του Θεού μέσα του και να ανοιγόταν γι’ αυτόν και πάλι η χαμένη προοπτική: το καθ’  ομοίωσιν. Και αυτό ξεκίνησε με τη Γέννηση του Υιού και Λόγου του Θεού και  αποκορυφώθηκε με τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Πάνω στον Σταυρό ιδίως ο Χριστός «κατήργησε το σώμα της αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς εις την αμαρτίαν». Κι η Ανάστασή Του το διατράνωσε, ως νίκη πια απέναντι στον θάνατο.

Από την άποψη αυτή η Γέννηση του Χριστού έχει άμεση αναφορά στο Πάθος και την Ανάστασή Του, γι’ αυτό και η Γέννα Του συνιστά την απαρχή του Πάθους, κάτι που φαίνεται εποπτικά και στη βυζαντινή εικόνα της Γεννήσεως, όπου ο Κύριος ως βρέφος είναι τοποθετημένος πάνω σε λάρνακα αντί φάτνης, όπως και στην εικόνα της Παναγιάς του Χάρου, κατά την οποία η Παναγία κρατά αντί του μικρού Χριστού έναν μικρό Εσταυρωμένο.

5. Διατυπώνοντας τα παραπάνω και πάλι: αφενός ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό: «άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον άνθρωπον απεργάσηται» - ό,τι, όπως είπαμε, ήταν η απαρχής προοπτική του – αφετέρου καταργηθείσης της αμαρτίας καταργήθηκε και το αποτέλεσμά της, ο θάνατος, πνευματικός και σωματικός, όπως και εκείνος που συνέτεινε στην απομάκρυνση από τον Θεό, ο διάβολος. Η σωτηρία με άλλα λόγια που έφερε ο Χριστός ήταν και είναι σωτηρία ναι μεν από την αμαρτία, αλλά και από τον θάνατο και τον διάβολο. Και μπορεί βεβαίως να συνεχίζουμε να αμαρτάνουμε, μπορεί να πεθαίνουμε σωματικά, μπορεί να δρα και να μας επηρεάζει ο διάβολος, όμως στην ουσία όλα αυτά έχουν ξεπεραστεί και ηττηθεί: και η αμαρτία δεν λειτουργεί αναγκαστικά, όπως πριν – αμαρτάνουμε πια, γιατί εμείς, οι βαπτισμένοι και ενωμένοι εννοείται με τον Χριστό, θέλουμε να αμαρτάνουμε – και ο θάνατος υφίσταται ακόμη, αλλά προσωρινά – η ανά πάσα στιγμή έλευση του Χριστού θα σημάνει την ανάσταση των σωμάτων – και ο διάβολος ενεργεί, γιατί εμείς χαλαρώνοντας πνευματικά του δίνουμε δίοδο επιρροής επάνω μας.

γ. Τα Χριστούγεννα ουσιαστικά έφτασαν. Η παρηγοριά που δίνει η Γέννηση του Χριστού, με τον τρόπο που είπαμε, είναι πραγματική και προσιτή στον καθένα. Το μόνο που απαιτείται για να νιώσει κανείς την προσφορά αυτή του Θεού είναι η εν πίστει μετάνοιά του. Το απλωμένο χέρι του Θεού ζητεί και τη δική μας ανταπόκριση. Και μετάνοια σημαίνει να πιστέψουμε ότι η αγάπη Του είναι μεγαλύτερη από τις αμαρτίες μας, να δεχτούμε ότι η ζωή μαζί Του είναι απείρως καλύτερη από αυτήν που ζούμε χωρίς Αυτόν. Η κατάθεση των αμαρτιών μας, η εξομολόγησή μας στο μυστήριο της μετανοίας, εκεί που προσφέρεται η βαριά και βρώμικη καρδιά μας σ’ Εκείνον, ώστε να την πάρει και να την ξεπλύνει, κάτι που κατεξοχήν ολοκληρώνεται στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, θα είναι το ωραιότερο δώρο που μπορούμε  να Του προσφέρουμε για ό,τι Εκείνος έκανε και κάνει για εμάς. Θα έχουμε το κουράγιο να Του προσφέρουμε τις αμαρτίες μας; Θα γιορτάσουμε δηλαδή αληθινά Χριστούγεννα;

Ακολουθείν

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟΛΥΤΡΙΑ  

Η αγία μεγαλομάρτυς Αναστασία, η φαρμακολύτρια, ζούσε στη Ρώμη επί Διοκλητιανού και καταγόταν από πλούσια οικογένεια. Η Αναστασία διακρινόταν για την ομορφιά του σώματος, τη μόρφωση, το άμεμπτο ήθος και τη  σωφροσύνη της. Ο πατέρας της ήταν ειδωλολάτρης ,Ρωμαίος πατρίκιος, Πραιτεξτάτος ονομαζόμενος και ή μητέρα της Φούστα.Τη χριστιανική πίστη διδάχτηκε από τη μητέρα της και το θεόπνευστο διδάσκαλό της, το Χρυσογόνο. Παρά τη θέλησή της παντρεύτηκε τον Πούπλιο, άντρα άσωτο και ασεβή.Αυτός ήταν φανατικός ειδωλολάτρης και μισούσε θανάσιμα τους 'χριστιανούς. Η Αναστασία, όμως, όχι.Γι' αυτό και δεν άργησε να δεχθεί το άγιο Βάπτισμα και να γίνει χριστιανή.

Μετά το βάπτισμά της περιερχόταν κρυφά τα σπίτια των φτωχών και παρείχε οικονομική ενίσχυση Εβαζε φτωχά ρούχα και πήγαινε στις φυλακές, οπού έδινε τροφές και  χρήματα στους φυλακισμένους χριστιανούς μάρτυρες. Φρόντιζε τις πληγές τους, τους ελευθέρωνε από τα δεσμά τους. «Εντεύθεν, κρυφίως περιερχομένη τας οικίας των πτωχών και τας φυλακάς των του Χριστού μαρτύρων και προσφέρουσα αυτοίς τα επιτήδια, σπογγίζουσα αυτών τας πληγάς, λύουσα αυτούς των δεσμών και τας οδύνας αυτών θεραπεύουσα, επωμάσθη εκ τούτου φαρμακολύτρια».

Ο δάσκαλος της Χρυσόγονος της έμαθε τον τρόπο. Μάζευε τα άνθη συγκεκριμένων φυτών, τα έβραζε, τοποθετούσε το απόσταγμα σε φιαλίδια, και με τις κατάλληλες αναλογίες κάθε φορά, κατάφερνε να γιατρεύει αρρώστους. Η πεποίθηση ότι πολλές αρρώστιες και προβλήματα έχουν την αιτία τους στη μαγεία, ξόρκια και μαγγανείες, της έδωσε το προσωνύμιο Φαρμακολύτρια. Αρχικά η λέξη φαρμακός σήμαινε μάγος και όχι φαρμακοποιός.

Ιδιαίτερη φροντίδα έδειχνε η Αναστασία στην ενίσχυση του φρονήματος των υποψηφίων μαρτύρων της πίστεως και στην περισυλλογή και ταφή των λειψάνων τους. Αξιώθηκε από το Θεό να εμψυχώσει και ετοιμάσει για το μαρτύριο τις αδελφές Αγάπη, Χιονία και Ειρήνη (μνήμη τους 16 Απριλίου) και τα λείψανά τους τα ενταφίασε με την πρέπουσα ευλάβεια ενώ ευχήθηκε να τις ακολουθήσει στο μαρτύριο

Όταν έμαθε αυτό ο σύζυγός της, εξοργισμένος της είπε ότι, αν δεν αλλάξει το χριστιανικό της φρόνημα, θα γίνει ο χειρότερος εχθρός της. Αρχικά προσπάθησε να την μεταπείσει με συμβουλές. όμως, η Αναστασία παρέμενε ακλόνητη στην πίστη της ακόμα και όταν την κακοποίησε.

Η Αναστασία, χωρίς να ταραχτεί, απάντησε στο σύζυγό της ότι αυτά που λέει δεν την εκπλήσσουν, ούτε τη φοβίζουν. Διότι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός ενημέρωσε τους αγωνιζόμενους πιστούς Του ότι:«Εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» (Ματθ. ι΄ 36). Δηλαδή, εχθροί του πιστού ανθρώπου θα είναι οι άνθρωποι του σπιτιού του, που δε θα δεχθούν το Ευαγγέλιο, το οποίο φέρνει την αληθινή και ουράνια ειρήνη.

Το μαρτύριό της πέρασε από πολλά στάδια: ανάκριση, υποσχέσεις, απειλές, αλλά η αγία τα αντιμετώπισε με παρρησία και καρτερία. Ο ιερέας των ειδώλων, που προσπάθησε να την αποσπάσει από την πίστη της, χτυπήθηκε από θεόσταλτη πληγή χάνοντας το φως του. Τότε ο Ποπλίων χωρίς δισταγμό την κατήγγειλε στο Διοκλητιανό. Αυτός τη φυλάκισε και κατόπιν την εξόρισε σε ένα νησί, όπου υπέστη μαρτυρικό θάνατο μέσα στη φωτιά το έτος 290.

Το λείψανο της αγίας το πήρε μια γυναίκα αρχόντισσα που λεγόταν Απολλωνία,αφου χρηιμοποίησε τη γνωριμία της με τη σύζυγο του επάρχου.Ενεταφίασε το σώμα της στον κήπο της,όπου αργότερα έκτισε και ναό προς τιμή  την. 

Στα χρόνια του βυζαντινού αυτοκράτορα Λέοντος Α' τα λείψανά της μετακομίστηκαν στην Κων/πολη, ενώ στη Ρώμη αφιερώθηκε στη μνήμη της ήδη από τον 4ο μ.Χ. αιώνα παλαιά βασιλική (ναός). Σημερα μέρη των ιερών λειψάνων   της αγίας,η κάρα της αγίας και μέρος απο το δεξιό της πόδι βρίσκονται στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας στην Χαλκιδική. Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη της στις 22 Δεκεμβρίου.

Αναστασία είναι ένα γυναικείο όνομα, που σημαίνει "αυτή που θα αναστηθεί".

I. M. Αγίας  Αναστασίας της Φαρμακολύτριας

Λίγα λόγια για το μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας που βρίσκεται στην Χαλκιδική . 

Η Μονή Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας κατά την παράδοση ιδρύθηκε από την αυτοκράτειρα Θεοφανώ, σύζυγο του Λέοντα ΣΤ' Σοφού, το 888 μ.Χ. Ωστόσο, δεν υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες για την ύπαρξη μονής κατά τα βυζαντινά χρόνια. Στις αρχές του του 16ου αιώνα ,το 1522 ο Άγιος Θεωνάς, μετέπειτα μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, με τη συνοδεία του, προερχόμενοι από το Άγιον Όρος   επανίδρυσε το μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας, ανακαινίζοντας εκ βάθρων ένα παλαιότερο μονύδριο, το οποίο η παράδοση ανάγει στα τέλη του 8ου αιώνα. Το καθολικό της μονής ανήκει στον τύπο της τρίκλιτης βασιλικής με τρούλο και ανάγεται στα χρόνια μετά την ανακαίνιση του 1830. Η νότια και δυτική πτέρυγα αποτελούν μέρος των κτηριακών εγκαταστάσεων του 16ου αι. Το μοναστήρι, που βρισκόταν σε ακμή κατά τη διάρκεια του 16ου και του 17ου αιώνα, έχοντας πολλά μετόχια  και κτήματα στην Θεσσαλονίκη, Χαλκιδική, Βλαχία και Ρωσία  και μεγάλο αριθμό μοναχών, υπέστη πολλά δεινά στην Επανάσταση του 1821 και το κτιριακό συγκρότημά του πυρπολήθηκε απο τους Οθωμανούς.. Στα χρόνια που ακολούθησαν ανοικοδομήθηκε σταδιακά, έτσι ώστε όλα τα σημερινά κτίσματά του χρονολογούνται στον 19ο άιώνα. Η ανακαίνισή της άρχισε, μαζί με αυτήν του καθολικού, γύρω στα 1830. Στη μονή ανήκει και το εξωκκλήσιο των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίττης, το οποίο ιστορήθηκε από Γαλατσιάνους ζωγράφους το 19ο αιώνα, και αποτελεί ένα από τα ελάχιστα σωζόμενα δείγματα μεταβυζαντινής ζωγραφικής στο χώρο της Χαλκιδικής.

Από το 1921 μέχρι το 1971 λειτούργησε στο μοναστήρι εκκλησιαστική σχολή, της οποίας το κτίριο δεσπόζει στον χώρο της μονής. Η μονή ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και είναι σταυροπηγιακή (απο την στερέωση σταυρού σταλμένου απο τον Πατριάρχη στα θεμέλια σαν ένδειξη της δικαιοδοσίας του).