Κυριακή Η' Ματθαίου
(Χορτασμός των πεντακισχιλίων)
(Ματ. ιδ', 14-22)
κήρυγμα επί του Ευαγγελίου
του Ιωάννη Δήμου
Θεολόγου - Φιλολόγου
από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com
Στην Κυριακή προσευχή, δηλαδή στο «Πάτερ ημών», παρακαλούμε το Θεό να μας δώσει την καθημερινή τροφή με τα λόγια, «τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον». Πράγματι ο Θεός, ως στοργικός Πατέρας που είναι, δίνει τα αγαθά Του στον κόσμο, και « τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους». Πολλές όμως φορές έχει θρέψει τους ανθρώπους και κατά τρόπο θαυματουργικό. Ένα τέτοιο θαύμα ήταν η τροφοδοσία του Ισραηλιτικού λαού με το μάννα στην έρημο. Κατά τα σαράντα χρόνια της οδοιπορίας του από την Αίγυπτο στην Παλαιστίνη ο λαός του Ισραήλ τρεφόταν χωρίς να σπέρνει και να θερίζει. Άλλο θαύμα είχε πραγματοποιήσει ο προφήτης Ηλίας στα Σαρεπτά της Σιδωνίας. Εκεί, με τη δύναμη του Θεού βέβαια, πολλαπλασίασε το αλεύρι και το λάδι στο σπίτι μιας χήρας γυναίκας που κινδύνευε να πεθάνει από την πείνα μαζί με το παιδί της. Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή βλέπουμε ένα παρόμοιο θαύμα με τα παραπάνω, αφού ο Χριστός χόρτασε σε έρημο τόπο πέντε χιλιάδες άνδρες χωρίς τα γυναικόπαιδα με πέντε άρτους και δύο ψάρια.
Ας δούμε όμως τι ακριβώς έγινε. Όταν, με εντολή του Ηρώδη, αποκεφαλίστηκε ο Ιωάννης στη φυλακή, οι μαθητές του, αφού πήραν το σώμα και το έθαψαν πήγαν και το ανήγγελλαν στο Χριστό. Ο Κύριος μόλις το άκουσε αναχώρησε από εκεί με πλοίο σε έρημο τόπο. Οι όχλοι όμως, όταν πληροφορήθηκαν αυτό, τον ακολούθησαν από τις πόλεις με τα πόδια. Όταν είδε ο Κύριος όλον αυτόν τον όχλο, ευσπλαχνίστηκε τους ανθρώπους και θεράπευσε τους αρρώστους. Η ώρα όμως πέρασε, θα λέγαμε χωρίς να το καταλάβουν, και έφτασε το απόγευμα. Τότε οι μαθητές πλησίασαν το Διδάσκαλο και του είπαν να απολύσει τους όχλους για να πάνε στις κώμες να αγοράσουν τρόφιμα, επειδή ο τόπος ήταν έρημος και η ώρα είχε περάσει. Ο Κύριος όμως που γνώριζε τι θα επακολουθήσει, τους είπε ότι δεν έχουν ανάγκη να πάνε για τροφές, δώστε τους εσείς να φάνε. Εκείνοι τότε του είπαν, εδώ δεν έχουμε παρά μόνο πέντε άρτους και δύο ψάρια. Τότε ο Κύριος τους είπε, φέρετε αυτά εδώ, και έδωσε εντολή στα πλήθη να καθίσουν επάνω στα χόρτα. Όταν εκάθησαν, πήρε τους πέντε άρτους και τα δύο ψάρια, και αφού σήκωσε τα μάτια Του στον ουρανό, ευλόγησε, έκοψε τους άρτους σε κομμάτια, τα έδωσε στους μαθητές και οι μαθητές στους όχλους. Έτσι έφαγαν όλοι και χόρτασαν και μάζεψαν τα περισσεύματα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα.
Εντύπωση προκαλεί το ότι όχι μόνο χόρτασαν τα πλήθη, αλλά περίσσευσαν κιόλας δώδεκα κοφίνια. Με την περισυλλογή των περισσευμάτων ο Κύριος μας διδάσκει ότι δεν πρέπει να σπαταλάμε τα περισσεύματα των τροφίμων αλλά να τα περιμαζεύουμε και να τα προσφέρουμε στους φτωχούς, γιατί υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι πεινούν και μπορούν να χορτάσουν από αυτά τα περισσεύματα. Δεν πρέπει να επικρατεί στη ζωή μας το πνεύμα της σπατάλης ούτε και της τσιγγουνιάς, αλλά το πνεύμα της οικονομίας. Όχι μόνο στα τρόφιμα, αλλά και γενικότερα πρέπει να επικρατεί το πνεύμα της οικονομίας για την εξυπηρέτηση συνανθρώπων μας που στερούνται. Αυτό είναι ευάρεστο στο Θεό, γιατί ο Θεός είναι φιλάνθρωπος. Ο Θεός προσφέρει πλούσια τη Χάρη Του στους οίκους των φιλάνθρωπων και τους χαρίζει άφθονα τα πνευματικά και υλικά αγαθά. Είναι γνωστή η αλήθεια ότι όποιος ελεεί το φτωχό, δανείζει το Θεό. Ο Θεός δεν είναι άδικος και δεν παραβλέπει τα έργα της αγάπης που κάνουν οι άνθρωποι και το έλεος που δείχνουν στους συνανθρώπους τους. Αντίθετα τους καλεί στο τραπέζι της βασιλείας Του. Αμήν.
Κυριακή η΄ Ματθαίου
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου .
Το να αφήσει κάποιος το σπίτι του και τις εργασίες του και να τρέξει να βρει τον Ιησού Χριστό είναι ενδεικτικό βαθύτατης πίστης. Και κάτι άλλο ακόμα. Το να κάθονται άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες από το πρωί ως το βράδυ να ακούουν τη διδασκαλία του Ιησού είναι πράξη επίσης ενδεικτική πίστεως και αφοσίωσης μεγάλης. Ο ήλιος κοντεύει να βασιλέψει και οι μαθητές προειδοποιούν τον Κύριο να αφήσει τους ανθρώπους να φύγουν να αγοράσουν τροφές γιατί εδώ που βρίσκονται ο τόπος είναι έρημος.
Το να ξεχαστεί όμως κανείς ακούοντας μια διδαχή όλη την ημέρα σημαίνει ότι η διδαχή αυτή είναι πιο σημαντική και από το φαγητό και από τις άλλες οικογενειακές των υποχρεώσεις και φαίνεται ότι αυτό είναι αλήθεια. Γιατί η διδασκαλία του Ιησού έχει πληρότητα ζωής και σωτηρίας.
Ο τόπος είναι έρημος, αλλά «ο τρέφων την οικουμένην παρέστιν». Ο Χριστός που είναι εκείνος που τρέφει και συντηρεί τα σύμπαντα δεν μπορεί να χορτάσει τους ανθρώπους που κρέμονται όλη μέρα από τα χείλη του;
Για τούτο και προστάζει τους μαθητές του να προσφέρουν ότι έχουν να φάνε οι άνθρωποι. Οι μαθητές του έχουν 5 ψωμιά και δυο ψάρια. Ο Χριστός τα ευλογεί, οι μαθητές τα μοιράζουν στα πλήθη όλοι κάθονται καταγής και έφαγαν πάντες και εχορτάσθηκαν και περισσεύουν 12 κοφίνια πλήρης τεμάχια άρτων.
Να κάνουμε δυο τρεις παρατηρήσεις ή εκτιμήσεις:
1) Όποιος είναι χορτασμένος πνευματικά χορταίνει και σωματικά με οποιαδήποτε τροφή: κυρίαρχο είναι το πρώτο. Η πνευματική πληρότητα, ο πνευματικός χορτασμός, που είναι ταυτόχρονα και υγεία και χαρά και ευχαρίστηση.
2) Δεν περισσεύουν ολόκληροι άρτοι αλλά τεμάχια που έμειναν από τους άρτους που έφαγαν πεινασμένοι, γεγονός που επιβεβαιώνεται το θαύμα του χορτασμού των 5000 ανδρών.
3) Η περισυλλογή των τεμαχίων για μελλοντική χρήση που γίνεται με παραγγελία του Ιησού είναι πράξη κατά της σπατάλης.
4)Δώδεκα κοφίνια, ένα για κάθε μαθητή για να διακονήσουν εξίσου και όλοι το θαύμα με τη μεταφορά των τεμαχίων, κατάλοιπα του θαύματος. Και μια τελευταία παρατήρηση.
Χόρτασαν χιλιάδες ανδρών, γυναικών και παιδιών, που δείχνει το γενικό ενδιαφέρον όλων να δουν, να γνωρίσουν, να ακούσουν, να δεκτούν την θεραπευτική ευλογία του Ιησού Χριστού.
Ο άγιος ευαγγελικός λόγος είναι πάντοτε λόγος πνοής και ζωής, λόγος σοβαρός και πειστικός, ευλογημένος και θαυματουργός. Αυτό επιβεβαιώνεται ποικιλότροπα από το θαύμα του πολλαπλασιασμού των 5 άρτων και τον χορτασμό των χιλιάδων ακροατών του Ιησού καθώς και όλων των άλλων που είχαν προστρέξει κοντά του πάσχοντες από διάφορες ασθένειες οι οποίοι μόλις αντίκριζαν τον Ιησού εθεραπεύονταν.
Ο λόγος του Θεός, δυνατός, παντοδύναμος πληρώνει τις δικές, ανθρώπινες αδυναμίες και συμβάλλει στο ξεπέρασμα των δυσκολιών της καθημερινότητας στην οικογένεια και στον χώρο της εργασίας μας, στις διακοπές και στις όποιες άλλες ευκαιρίες επικοινωνίας έχουμε. Μπορεί να υπάρχουν τριβές στην καθημερινότητα μας με τη χάρη και την ευλογία του Θεού αποφεύγονται οι εντάσεις, το κλίμα γίνεται ηπιότερο, η ανεκτικότητα συλλειτουργεί, η αλληλοκατανόηση ανταποκρίνεται, η ειρήνη επικρατεί, τα πρόσωπα γαληνεύουν, τα μάτια γελούν, η ζωή είναι χαρά και ευχαρίστηση. «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο από του νυν και έως του αιώνος».
Πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης
Βίος Οσίου Αρσενίου του εν Πάρω
Ο Όσιος Αρσένιος ο Νέος εν Πάρω εορτάζει στις 18 Αυγούστου
Ο Όσιος Αρσένιος γεννήθηκε στα Ιωάννινα στις 31 Ιανουαρίου του έτους 1800 μ.Χ. και ονομαζόταν Αθανάσιος. Από μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και σε ηλικία εννέα ετών μετέβη
στις Κυδωνίες της Μικράς Ασίας, όπου σπούδασε στην ονομαστική σχολή της πόλεως έχοντας ως σχολάρχη τον περίφημο διδάσκαλο ιερομόναχο Γρηγόριο Σαράφη. Κατά τα
τελευταία έτη της φοιτήσεώς του συνδέθηκε με τον πνευματικό Γέροντα Δανιήλ από τη Ζαγορά του Πηλίου, έναν από τους ονομαστούς πνευματικούς της εποχής εκείνης και
έγινε υποτακτικός του.
Το έτος 1815 μ.Χ. ο Άγιος αναχώρησε για το Άγιον Όρος με τον Γέροντα Δανιήλ και εκεί εκάρη μοναχός. Αργότερα χειροτονήθηκε Διάκονος παρά τις αντιδράσεις του, καθώς δεν
θεωρούσε τον εαυτό του ικανό και τούτο λόγω της μεγάλης του ταπεινώσεως. Μετά από εξαετή παραμονή στο Άγιον Όρος ήλθε και πάλι με τον Γέροντά του, στη μονή Πεντέλης
στην Αθήνα. Στη συνέχεια μετέβησαν στις Κυκλάδες, λόγω ότι είχε αρχίσει η επανάσταση του Γένους εναντίον των Τούρκων σ’ όλα τα μέρη της Ελλάδος.
Ο Όσιος Αρσένιος έδρασε κυρίως στην Πάρο και τη Φολέγανδρο, όπου δίδαξε από το 1829 μ.Χ. μέχρι το 1840 μ.Χ.
Επιδόθηκε με ζήλο στο λειτούργημα του όχι μόνο στη μάθηση των γραμμάτων, αλλά και στην απόκτηση των αρετών. Μετά την κοίμηση του Γέροντά του Δανιήλ, ο Όσιος έφυγε
με σκοπό να πάει στο Άγιο Όρος μέσω της Πάρου. Φτάνοντας στο Μοναστήρι της Λογγοβάρδας και στο μονύδριο του Αγίου Γεωργίου για να αποχαιρετήσει τους πατέρες,
ο ηγούμενος του μονυδρίου π. Ηλίας Γεωργιάδης από τους Φραγγάδες Ζαγορίου, μόλις έμαθε το σκοπό του Οσίου τον παρακάλεσε να μείνει κοντά τους και ο Όσιος δέχτηκε
και έβαλε μετάνοια στο νέο του Γέροντα. Το 1847 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και προχειρίσθηκε πνευματικός.
Εκεί άρχισε νέους πνευματικούς αγώνες. Κοιμόταν 3-4 ώρες το ημερονύκτιο και τις περισσότερες φορές αγρυπνούσε προσευχόμενος για τον εαυτό του και για τα πνευματικά
του τέκνα. Έτρωγε μία φορά την ημέρα. Βασική του τροφή ήταν η ανάγνωση των θείων Γραφών και των συγγραμμάτων των Αγίων Πατέρων, την οποία θεωρούσε αναγκαιοτέρα.
Ο Όσιος αγαπούσε τους πάντες χωρίς διακρίσεις. Περισσότερο όμως αγαπούσε τους ασθενείς και τους γέροντες, τους οποίους διακονούσε με μεγάλη προθυμία, αλλά
περισσότερο απ’ όλους αγαπούσε τον Θεό. Επειδή φύλαξε με μεγάλη προσοχή τις τρεις μεγάλες αρετές πενία, παρθενία και ταπείνωση, ο Κύριος τον πλούτισε μ’ όλες τις αρετές,
γιατί όλες οι άλλες αρετές γεννιούνται από αυτές τις τρεις. «Η υπακοή» λέγει ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός, ο οποίος έζησε τον 8ο αιώνα, «γεννά την πραότητα. Η πραότητα
γεννά την διάκριση. Η διάκριση τη διόραση. Η διόραση την προόραση, (το να προφητεύει δηλαδή τα μέλλοντα) και η προόραση υψώνει τον άνθρωπο στην τέλεια αγάπη του Θεού
και του πλησίον». Ο ενάρετος είναι όπως, το οποίο δεν μπορεί να κρυφτεί, πάντα φέγγει. Ο Θεός φανερώνει τα έργα του, ώστε να παραδειγματιστούν οι άνθρωποι και να τον
μιμηθούν. Έτσι συνέβη και με τον Όσιο Αρσένιο. Η φήμη του Αγίου έγινε γνωστή σ’ όλη την Ελλάδα και πήγαιναν από όλα τα μέρη της πατρίδος μας να εξομολογηθούν για να
ωφεληθούν πνευματικά και να βρουν τη λύση στα προβλήματα τους.
Όταν το 1861 μ.Χ., κοιμήθηκε ο ηγούμενος της μονής, ευσεβής ιερομόναχος Ηλίας, οι πατέρες εξέλεξαν ηγούμενο και προϊστάμενό τους τον Όσιο Αρσένιο, ο οποίος τους ποίμανε
με θεοφιλή και θεάρεστο τρόπο. Βλέποντας πως τα καθήκοντα του ηγουμένου έφερναν εμπόδιο στο έργο της εξομολογήσεως, αναγκάστηκε να παραιτηθεί για να ασχολείται
απερίσπαστα με την εξομολόγηση. Έφτασε όμως ο καιρός για να εξοφλήσει το χρέος του ο Όσιος, που κληρονόμησε από τον προπάτορα Αδάμ, το θάνατο, και να περάσει στη
συνέχεια στη αιωνιότητα. Ο Κύριος τον πληροφόρησε πως θα τον έπαιρνε μαζί Του και ο Όσιος το ανακοίνωσε στους αδελφούς κατά την εορτή των Θεοφανείων του 1877. «Αύτη,
τέκνα μου, ήτο η τελευταία Λειτουργία την οποία ετέλεσα… Υπερευχαριστώ τον Δημιουργόν και Πλάστην μου, τον χορηγόν των απείρων δωρεών, ευλογιών και χαρίτων και
αγαθών, ά δέδωκέ μοι. Ουδέν άλλο θέλω, ουδέν άλλο επιθυμώ, ουδέν άλλο ζητώ ει μη να συγχωρήση τα πολλά μου αμαρτίας και να παραλάβη την ψυχήν μου». Αφού ενουθέτησε
όλους τους αδερφούς, μρτά από λίγες ημέρες αρρώστησε και έμεινε στο κρεβάτι 8 μήνες. Στις 18 Αυγούστου του 1877 σήκωσε τα χέρια του προς τον ουρανό και είπε: «Κύριε, στα
χέρια σου παραδίδω το μικρό τούτο ποίμνιο, το οποίο μου ενεπιστεύθης και το πνεύμα μου το οποίον Συ μου έδωσες». Μόλις τελείωσε τα λόγια του έκλεισε τα μάτια και παρέδωκε
την αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού.
Σαν αστραπή μαθεύτηκε η κοίμηση του στην Πάρο και στα γύρω νησιά και όλοι έτρεξαν να ασπασθούν το τίμιο λείψανο του, το οποίο το άφησαν τρεις μέρες για να μπορέσουν όλοι
να λάβουν την ευλογία του. Ύστερα από πολλά δάκρυα το ενταφίασαν στον τόπο, που ίδιος είχε υποδείξει. Ο Όσιος έκανε πολλά θαύματα και ακόμα όταν ζούσε, αλλά κυρίως μετά την
κοίμηση του. Η Αγία μας Εκκλησία τιμά την μνήμη του στις 31 Ιανουαρίου, ενώ στις 18 Αυγούστου εορτάζεται η ανακομιδή του Ιερού λειψάνου. Τα ιερά λείψανά του
φυλάσσονται με ευλάβεια στη Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Πάρου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου