1 Δεκεμβρίου ,Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά και μνήμη του Οσίου Φιλαρέτου του Ελεήμονος

Η Ευαγγελική Περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον: ΙΗ.35 – 43.

Τω καιρώ εκείνω, εν τω εγγίζειν τον Ιησούν εις Ιεριχώ, τυφλός τις εκάθητο παρά την οδόν προσαιτών. Ακούσας δέ όχλου διαπορευομένου, επυνθάνετο τί είη ταύτα. Απήγγειλαν δέ αυτώ, ότι Ιησούς ο Ναζωραίος παρέρχεται. Και εβόησε λέγων: «Ιησού υιέ Δαυϊδ, ελέησόν με.» Και οι προάγοντες επετίμων αυτώ ίνα σιωπήση. Αυτός δέ πολλώ μάλλον έκραζεν: «υιέ Δαυϊδ, ελέησόν με». Σταθείς δέ ο Ιησούς, εκέλευσεν αυτόν αχθήναι προς αυτόν. Εγγίσαντος δέ αυτού, επηρώτησεν αυτόν λέγων: «τί σοι θέλεις ποιήσω?» Ο δέ είπε: «Κύριε, ίνα αναβλέψω.» Και ο Ιησούς είπεν αυτώ: «ανάβλεψον, η πίστις σου σέσωκέ σε.» Και παραχρήμα ανέβλεψε, και ηκολούθει αυτώ δοξάζων τον Θεόν. Και πάς ο λαός ιδών, έδωκεν αίνον τω Θεώ.

Απόδοση.

Τις ημέρες εκείνες, καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιεριχώ, ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε. Όταν άκουσε το πλήθος που περνούσε, ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος, κι εκείνος φώναξε δυνατά: «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Αυτοί που προπορεύονταν τον μάλωναν να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμη πιο δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Τότε ο Ιησούς στάθηκε κι έδωσε εντολή να τον φέρουν κοντά του. Όταν αυτός πλησίασε, τον ρώτησε: Τι θέλεις να σου κάνω;» Εκείνος αποκρίθηκε: «Κύριε, θέλω ν’ αποκτήσω το φως μου». Και ο Ιησούς του είπε: «Απόκτησε το φως σου! Η πίστη σου σε έσωσε». Αμέσως βρήκε το φως του κι ακολουθούσε τον Ιησού δοξάζοντας το Θεό. Όλος ο κόσμος, όταν τον είδε, δοξολογούσε το Θεό.

Επιμέλεια κειμένων Ιωάννης Τρίτος

Η Προσευχή

Μία ακόμα θαυματουργική επέμβαση του Κυρίου, περιγράφεται στο σημερινό Ευαγγελικό κείμενο, αγαπητοί μου αδελφοί. Ο Χριστός, εισερχόμενος στην Ιεριχώ, συναντά έναν εκ γενετής τυφλό, οποίος ζητεί, μετ’ επιτάσεως, να τον ελεήσει. Ο Χριστός πρώτα διαλέγεται μαζί του. Τον ερωτά τί θέλει, ενώ, ως παντογνώστης, γνωρίζει τον πόθο της ψυχής του. Δεν επεμβαίνει πριν ο άνθρωπος εκφράσει την βούληση και την επιθυμία του. Και τότε, επιβραβεύοντας την πίστη του, τον θεραπεύει.

Το σημείο στο οποίο θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας είναι η προσευχητική ικεσία του εκ γενετής τυφλού: Ιησού, Υιέ Δαυίδ, ελέησόν με 1.  Ο τυφλός προσεγγίζει τον Θεό προσευχόμενος. Δέεται, αναγνωρίζοντας την παντοδυναμία Του. Προσεύχεται αφήνοντας τον εαυτό του στα χέρια του Θεού. Αποκαλύπτει τη δύναμη και τα αποτελέσματα της έντονης και ειλικρινούς προσευχής. Η προσευχή του τυφλού είναι σχεδόν ταυτόσημη με την σύντομη και περιεκτική προσευχή που καλλιεργείται κυρίως στον μοναχικό κόσμο, αλλά και μεταξύ των Χριστιανών, οι οποίοι, με έναν μονολόγιστο τρόπο, προσπαθούν να κρατούν τον νου συνδεδεμένο με τον Θεό: Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν.

Η ερμηνεία αυτής της καρδιακής και μονολόγιστης προσευχής, δίδεται από τον αγιασμένο σύγχρονο Αγιορείτη Γέροντα Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη, έναν άνθρωπο που έκανε την προσευχή τρόπο και λόγο ζωής. Λέγει ο π. Αιμιλιανός: «Με την βοερή κραυγή «Κύριε» δοξολογούμε τον Θεό, την ένδοξη μεγαλειότητά Του, τον Βασιλέα του Ισραήλ, τον Δημιουργό της ορατής και αόρατης κτίσεως, μπροστά στον Οποίον φρίττουν τα Σεραφείμ και τα Χερουβίμ. Με την γλυκύτατη επίκληση και πρόσκληση «Ιησού» μαρτυρούμε ότι είναι παρών ο Χριστός, ο Σωτήρας μας και με ευγνωμοσύνη Τον ευχαριστούμεν, διότι μάς ετοίμασε ζωή αιώνια. Με την τρίτη λέξη «Χριστέ» θεολογούμε, ομολογώντας ότι ο Χριστός είναι αυτός ο Υιός του Θεού και Θεός. Δεν μάς έσωσε κάποιος άνθρωπος, ούτε ένας άγγελος, αλλά ο Ιησούς Χριστός, ο αληθινός Θεός. Στη συνέχεια, με την ενδόμυχη αίτηση «Ελέησόν με», προσκυνούμε και παρακαλούμε να γίνει ίλεως ο Θεός, εκπληρώνοντας τα σωτήρια αιτήματά μας, τους πόθους και τις ανάγκες των καρδιών μας. Και εκείνο το «με», τί εύρος έχει! Δεν είναι μόνον ο εαυτός μου. Είναι όλοι όσοι πολιτογραφήθηκαν στο κράτος του Χριστού, στην Αγία Εκκλησία, είναι όλοι αυτοί που αποτελούν μέλος του δικού μου σώματος. Και, τέλος, για να είναι πληρέστατη η προσευχή μας, κατακλείουμε με την λέξη «τον αμαρτωλόν», εξομολογούμενοι καθώς εξομολογούνταν και όλοι οι άγιοι και γίνονταν υιοί φωτός και ημέρας»2.

Στην εποχή μας εντοπίζεται, συχνά, η άποψη ότι η προσευχή είναι ενέργεια ανθρώπων μειωμένων διανοητικών προσόντων, οι οποίοι, επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα ν’ αντεπεξέλθουν, με τις δυνάμεις τους, στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της ζωής, καταφεύγουν σε μία ανώτερη δύναμη, που ονομάζουν Θεό, προσδοκώντας βοήθεια. Την άποψη αυτή αντιμετωπίζει ριζικά ο μεγάλος επισήμων – βιολόγος Αλέξης Καρρέλ, ο οποίος απαντώντας επισημαίνει ότι «διά της προσευχής, ο άνθρωπος συναντά τον Θεό και ο Θεός ενοικεί στον άνθρωπο. Η προσευχή είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη του κρατίστου μέρους της οντότητός μας. Δεν πρέπει, λοιπόν, να θεωρούμε την προσευχή σαν μια πράξη στην οποία επιδίδονται μόνον οι αδύναμοι κατά το πνεύμα, οι πτωχοί και οι άνανδροι. «Είναι ντροπή να προσευχόμεθα», έγραφε ο Νίτσε. Στην πραγματικότητα δεν είναι περισσότερο ντροπή να προσευχόμεθα από το να τρώμε, να πίνουμε, να αναπνέουμε. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τον Θεό, όπως έχει ανάγκη από το νερό και το οξυγόνο»3.

Επειδή, λοιπόν, η προσευχή είναι η φυσική ροπή της ψυχής που φλέγεται από την αγάπη του Θεού και πιστεύει σ’ Αυτόν, η άγνοια και η άρνησή της αδικούν και προσβάλουν αυτή την ίδια την ανθρώπινη φύση. Ο Γέροντας Αιμιλιανός και στο σημείο αυτό είναι σαφής και κατηγορηματικός και επισημαίνει: «Αντιλαμβάνεστε ότι ένας άνθρωπος που δεν ξέρει να προσευχηθεί, στην πραγματικότητα είναι ένας ξοφλημένος άνθρωπος. Δεν υπάρχει ενδεχόμενο να πετύχει στη ζωή του. Και μοναχός να είναι, θα μείνει πάλι ένας επίγειος άνθρωπος και δεν θα γίνει ποτέ ένας ουράνιος άνθρωπος. Ακόμη περισσότερο, δεν θα γίνει ένας άγγελος, εφόσον δεν ξέρει να χρησιμοποιεί πολύ καλά αυτό το μέσο πορείας και πλεύσεως, την προσευχή»4

Ας κάνουμε, λοιπόν, αδελφοί, την προσευχή τρόπο πλεύσεως προς την αγάπη του Θεού. Και να είμαστε βέβαιοι, ότι θα καταφέρουμε να θεραπεύσουμε την πνευματική τυφλότητα, που απειλεί την ουσία της ζωής μας, μιμούμενοι τον αναγεννημένο τυφλό της περικοπής. ΑΜΗΝ!

Αρχιμ. Ε.Ο.

Η φιλάνθρωπη "μανία" του αγίου Φιλάρετου

Ο προστάτης της Μελισσοκομίας Άγιος Φιλάρετος ο Ελεήμων         (1η Δεκεμβρίου)

 
Μεγάλη είναι η χαρά της προσφοράς και της ελεημοσύνης στον άνθρωπο με διαστάσεις αιωνιότητας, ενώ η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση της ιδιοκτησίας και γενικά των υλικών και φθαρτών αγαθών είναι ευτελής και πρόσκαιρη.
Ο Άγιος Ιωάννης ο θεολόγος, ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου και Απόστολος της αγάπης πάντα έλεγε το «τεκνία αγαπάτε αλλήλους». Έλεγε να αγαπάτε τους άλλους με τα έργα και την αλήθεια και όχι με τα λόγια.
Αυτή η έμπρακτη αγάπη και η ελεημοσύνη αλλά και η ταπείνωση και άλλες χάριτες έβαλαν το φωτοστέφανο στο όμορφο και ιλαρό πρόσωπο του Άγιου Φιλάρετου.
Ο ψαλμωδός της εκκλησίας μας αναφέρει: «Τοις Αγίοις τοις εν τη γή αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος και δια του Αγίου Φιλάρετου». Το συναξάρι της 1ης του μηνός Δεκεμβρίου μεταξύ των άλλων Αγίων αναφέρει: «Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Φιλάρετου του Ελεήμονος».
Ο Άγιος Φιλάρετος γεννήθηκε το 702 μ.Χ. στην Άμνια της Παφλαγονίας, η οποία δέχονταν όπως και οι άλλες επαρχίες της Μικράς Ασίας τακτικές Αραβικές επιδρομές. Ήταν από τους ευγενείς του Πόντου και της Γαλατίας, γιος του Γεωργίου του Φερωνύμου.
Γεννήθηκε την ταραγμένη εκείνη εποχή όπου το Βυζάντιο σπαράσσονταν από την αίρεση της Εικονομαχίας. Είχε μεγάλη περιουσία και στην κατοχή του εκατοντάδες ζώα, βόδια, άλογα και μουλάρια για τις εργασίες του όπως όργωμα και μεταφορές, αλλά και δώδεκα χιλιάδες πρόβατα. Είχε ακόμα 48 τεράστια κτήματα εύφορα με πηγές για να ποτίζει τις καλλιέργειες και 250 δυνατά μελίσσια και πολλούς υπηρέτες.
Η γυναίκα του ήταν η Θεοσσεβώ από ευγενική οικογένεια και θεοσεβούμενη. Μαζί είχαν τρία παιδιά, ένα όμορφο γιο, τον Ιωάννη και δύο κόρες εξαιρετικά όμορφες, την Υπατία και την Ευανθία. Ο ίδιος έμοιαζε με τον φιλόξενο Αβραάμ και Ιακώβ. Και όσο έδινε τόσο πλήθαιναν τα αγαθά του.
Ο θεός όμως θέλησε να τον δοκιμάσει όπως άλλοτε και τον πολύαθλο Ιώβ. Και ενώ αυτός ο άνθρωπος συνέχιζε αδιάκοπα και με χαρά να μοιράζει στους φτωχούς και πεινασμένους τα αγαθά του, ο θεός σταμάτησε να του αποδίδει τα εκατονταπλάσια.
Τα κτήματα του τα άρπαζαν οι γείτονες του, το βίος του όλο το διασκόρπισε με γενναιοδωρία του, με τις επιδρομές των Ισμαηλιτών και με πολλές άλλες αιτίες και οδηγήθηκε σε μεγάλη φτώχια.
Όλα αυτά τα υπέμεινε χωρίς ποτέ να λυπηθεί ή να βλαστημήσει ή να αγανακτήσει.

Στο τέλος του έμειναν μόνο τα μελίσσια του, 250 κυψέλες, δυνατές και παραγωγικές. Και όταν ερχόταν προς αυτόν κάποιος φτωχός, μη έχοντας τι άλλο να του δώσει, τον έπαιρνε, πήγαινε στα μελίσσια, τρυγούσε μια κυψέλη και έδινε το μέλι στο φτωχό για να χορτάσει. Με τον τρόπο αυτό είτε ήταν καιρός για να τρυγήσει είτε δεν ήταν, εξάλειψε όλα τα μελίσσια του.
Ο Άγιος Φιλάρετος είχε και πολλά εγγόνια μεταξύ των οποίων η εγγονή του Μαρία κόρη της Υπατίας, της κόρης του, η οποία παντρεύτηκε τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Στ΄ όπου βασίλευε εκείνη την εποχή στο Βυζάντιο μαζί με την μητέρα του Ειρήνη την Αθηναία. Τους γάμους ετέλεσε ο Άγιος Ταράσιος το έτος 788μ.Χ. τον Νοέμβριο, ο οποίος ήταν τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
Ο Άγιος και η οικογένειά του μετά από αυτό έζησε κοντά στο παλάτι τέσσερα χρόνια χωρίς να δεχθεί να φορέσει μεταξωτά ρούχα και χρυσή ζώνη, αλλά πάντα βοηθούσε τους φτωχούς ανθρώπους και πεινασμένους.
Ο Θεός φανέρωσε στον Άγιο πότε θα έφευγε από τη ζωή και ο Άγιος κάλεσε κοντά του όλη την οικογένεια και τους συμβούλευσε να κάνουν καλά έργα στη ζωή τους, να κάνουν ελεημοσύνες στους φτωχούς και να ζουν ευτυχισμένοι και τότε μόνο θα έχουν θησαυρούς άφθαρτους εις την Βασιλεία των Ουρανών.
Θα σας υποδείξω, τους είπε, έμπιστους αγγελιοφόρους στους οποίους θα εμπιστευτείτε τα χρήματά σας που θα θελήσετε να στείλετε εκεί για να μη σας ζημιώσουν καθόλου. Προσέξτε, τους είπε, να μην μου τα στείλετε με τους πλούσιους αλλά με τους φτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά, τους ξένους, τους φυλακισμένους και τους ομοίους τους.
Προείδε ο Άγιος τη ζωή συγγενών του και τα χρόνια που θα ζούσαν στη γη και τους συμβούλεψε να πράττουν έργα αγαθά. Ευχήθηκε επίσης στον εγγονό του και πνευματικά γιο του Νικήτα προσευχόμενος στον θεό να ζήσει το παιδί αυτό πολλά χρόνια και να τον αξιώσει ο θεός να λάβει το άγιον και αποστολικόν σχήμα και να τηρεί τις εντολές και παραγγέλματα του.
Τους ευχήθηκε όλους και ενώ τους ευλογούσε ξαφνικά έλαμψε το πρόσωπό του σαν τον ήλιο και άρχισε να χαμογελά και να ψέλνει: «Έλεος και κρίσιν άσομαί σοι Κύριε».
Και όταν τελείωσε τον ψαλμό, το σπίτι ευωδίασε από αρώματα. Μετά άρχισε να λέει το «Πιστεύω» και όταν το τελείωσε άρχισε το «Πάτερ Ημών» και όταν έφθασε στις λέξεις «γενηθήτω το θέλημά Σου» παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο πλήρης ημερών, αφού είχε φθάσει ενενήντα ετών και με όψη ανθηρή ωσάν τριαντάφυλλο και χρώμα ζωηρό.
Με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Φιλάρετου του Ελεήμονος την 1η Δεκεμβρίου εκάστου έτους θα πρέπει οι μελισσοκόμοι όλης της χώρας με τα αρμόδια όργανά τους, μελισσοκομικοί σύλλογοι και συνεταιρισμοί να τιμούν τον προστάτη τους Άγιο τελώντας Θεία Λειτουργία με αρτοκλασία. Πρέπει επίσης την ημέρα εκείνη να μοιράζονται στον κόσμο προϊόντα της μέλισσας όπως μέλι, γύρη κ.λ.π. και συγχρόνως να ενημερώνεται ο κόσμος για τα αγνά προϊόντα της μέλισσας και τις ευεργετικές επιδράσεις, που έχουν στον ανθρώπινο οργανισμό.
Πρέπει να γίνει γνωστό στον κόσμο και περισσότερο στη νεολαία της χώρας μας η μεγάλη προσφορά των μελισσών στο περιβάλλον όπως οι επικονιάσεις δένδρων, φυτών και γενικά στην ισορροπία του περιβάλλοντος που στις μέρες το περιβάλλον περισσότερο από κάθε άλλη φορά βομβαρδίζεται ασύστολα και αλόγιστα από επικίνδυνα φυτοφάρμακα σε διάφορες καλλιέργειες, διάφορα απόβλητα, ρυπογόνες ουσίες κ.α.

Στέλιος Μαγαλιός
Μελισσοκόμος - Ιεροψάλτης